บทที่ 614
พูดจบ เขาก็พูดกับหงห้าว่า “หงห้า ในเมื่อหลิวกว่างมันกลาย เป็นคนตกอับไปแล้ว แล้วพ่อของมันควรจะเรียกว่าอะไรดี?
หงห้าก็ครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นพ่อของไอ้
ตกอับ…………นก็เรียกว่า พ่อไอ้ตกอับ แล้วกัน?
เย่เฉินพยักหน้า “ใช่แล้ว! คุณพูดถูก ก็เรียกว่า พ่อไอ้ตกอับ แล้วกัน”
พูดจบ เย่เฉินก็มองหลิวกว่าง แล้วถามยิ้มๆ ว่า “หลิวกว่าง ถึง คิดว่าไง? ”
หลิวกว่างก็พยักหน้ายิกๆ แล้วทำหน้าทตาพูดว่า “ท่านหงห้า
พูดถูก
ผมคือ พ่อไอ้ตกอับ ครับ! ”
“อืม” เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดกับหงห้าว่า “คุณดูสิ ในเมื่อตัวมันเองก็บอกเอง เช่นนั้นก็รีบเตรียมสุดยอดลายมือ มา ให้มันหน่อย”
“สุดยอดลายมืองั้นหรือ? ” หงห้าก็อึ้งไป แล้วพูดว่า “อาจาร ย์เย่ครับ สุดยอดลายมืออะไรหรือครับ? ผมไม่เคยเขียนพู่กันจีน เลยน่ะสิ….
เย่เฉินก็ชี้ไปทางคำว่า ตกอับ ที่หน้าปากของหลิวหมิง แล้ว ถามหงห้าว่า “ก็เขียนอักษรบนหนังมนุษย์ไง คุณลืมแล้วหรือ? ”
หงห้าก็ตีหัวตัวเองที่เพิ่งนึกได้ แล้วก็พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ไอ้ห ยา ขอโทษจริงๆ ครับอาจารย์เย่ ผมโง่ไปหน่อย ไม่คิดว่าคุณจะ หมายความอย่างนี้
พอหลิวกว่างได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจา ร่าง!
บนหน้าผากของลูกชายมีคำว่า ตกอับ ก็เป็นความเจ็บของ ตนเองอย่างที่สุดแล้ว ถ้าหากว่าหน้าผากตนเองมีคำว่า พ่อไอ้ ตกอับ ล่ะก็ ไม่สู้ให้ตนเองตายไปเลยดีกว่า
เขาก็เลยร้องพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณก็เห็นว่าผมอายุปูนนี้ แล้ว คุณก็ไว้หน้าผมหน่อยแล้วกันนะครับ……
เย่เฉินพยักหน้า แล้วตั้งใจพูดว่า “กูก็เอาหน้าไว้ให้มึงแล้วไง
ดังนั้นก็เลยให้หงห้าไปสลักหน้าผากถึง ไม่เช่นนั้น สองข้างหน้า
มึง กูก็จะสลักคำว่า ตกอับ ด้วย ให้ลูกมึงด้วย ให้ถึงสองพ่อลูก
ได้แฟชั่นเช็ด ใหม่ !
หลิวกว่างก็ร้องไห้หมดสภาพ แหกปากร้องพูดว่า “อาจารย์เย่ ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมแก่แล้ว หนังก็เหี่ยวแล้ว ท่านหงห้าเขา สลักไม่ถนัดหรอกครับ!
หงห้าก็ยิ้มพูดว่า “หลิวกว่าง ไม่ต้องกังวล ผมมือนิ่ง ต่อให้ หน้าผากถึงมีแต่รอยย่น ก็สามารถสลักใส่ผิวหนังจึงได้
ในตอนนี้เชียวฉางควนก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ลูกเขยคนดีของพ่อ ไอ้หลิวกว่างมันเหี้ย เมื่อครู่มันยังจะสลักบนหน้าปากของพ่อว่า พ่อตาไอ้ตกอับ ยังบอกออกแรงเยอะๆ สลักไปให้ถึงกะโหลกพ่อเลย! ”
หลิวกว่างก็ตกใจตัวสั่น แล้วร้องไห้พูดว่า “คุณเชียวครับ ผม ล้อคุณเล่นน่ะครับ….
“มึงอย่ามาทําเป็นพูดดี! “เซียวฉางควนก็ด่าออกมาใหญ่ “เมื่อครูมืดของลูกชายมึงมาที่หัวกแล้ว ถ้าไม่ได้ลูกเขยกมาได้ ทันเวลา ลูกชายมึงก็สลักลงหัวกูไปแล้ว! ”
หลิวกว่างก็รีบร้องไห้พูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมล้อ เล่นกับพ่อตาคุณจริงๆ นะครับ ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ”
เย่เฉินก็พูดนิ่งๆ “กูไม่รู้ว่ามึงคิดจริงหรือเปล่า ตอนนี้กให้ถึง เลือกสองทาง หนึ่ง ให้หงห้าสลักหน้ามึงให้เสร็จ สอง ให้หงห้า ตัดหรรมลูกชายมึงเสีย ต้องตัดต่อหน้ามึงด้วย! ถึงเลือกเอง แล้วกัน!!
หลิวหมิงได้ยินดังนั้น ก็ร้องไห้ออกมายกใหญ่ คุกเข่าต่อหน้า หลิวกว่าง แล้วโขกหัว ร่ำไห้พูดว่า “พ่อครับ…อย่าให้พวกมัน ตอนผมเลย
นะครับ ผมยังไม่มีลูกเลย….ตระกูลหลิวของพวกเราไม่อาจจะ ไร้ผู้สืบสกุลได้นะครับ..
หลิวกว่างก็เจ็บปวดจวนจะสลบตายไป
ทำอย่างไรดี? ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ ให้ตายตนเองก็ไม่ กล้าจะมาหาเรื่องหงห้า เย่เฉิน และพ่อตาของเขาหรอก!
ตอนนี้ เย่เฉินได้ให้ตัวเลือกไว้กับตรงหน้าตนเอง ตนเองควรจะเลือกอะไร?
เลือกสลักหน้าผาก ? ชื่อเสียงทั้งชีวิตของตนเองก็คงจะต้อง จบสิ้นแน่
แต่ว่า ถ้าไม่เลือกสลักหน้าผาก เจ้าโลกของลูกชายก็จะถูกหง ห้าตัดออกไป นี่มันไม่ใช่ของของลูกชายคนเดียว แต่เป็นของทั้ง ตระกูลอู๋เลยนะ……
พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็สั่นทั้งตัว แล้วมองหงห้า พูดสะอึกสะอื้น อย่างหมดหวังว่า “หงห้าครับ ตอนที่คุณสลักลงไป เบามือหน่อย นะครับ……”
หงห้าก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “มึงวางใจเถอะ ผมจะสลักลง ไปให้ถึงกระโหลกแน่นอน!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
