บทที่ 596

เขียวฉางคนก็โมโหจนกัดฟัน

ถ้ารู้แต่แรกว่าไอ้ซุนโหย่วฉายมันจะร้ายอย่างนี้ กัดตนเองไม่ ปล่อย อย่างกับหมา ตนเองก็คงไม่ขึ้นมาแกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอก

ในตอนที่เซียวฉางควนกำลังเถียงไม่ออก และไม่มีที่ยืนอยู่นั้น รถของท่านหงห้า ก็มาจอดที่ประตูของเทียนเซียง

สิ่งแรกที่ทำหลังลงจากรถ ก็รีบไถ่ถามผู้จัดการร้านที่มาเปิด ประตูรถให้ตนเองว่า “วันนี้มีคนชื่อว่าเชียวฉางควนมาจองห้อง อาหารของเราไหม?

“มีครับ เป็นห้องทองแดงหมายเลข3” ผู้จัดการร้านจะจดจํา รายละเอียดของลูกค้าเป็นอย่างดีทุกวัน สามารถจำลูกค้าที่จอง ห้องอาหารวันนี้ได้เป็นอย่างดี

ท่านหงห้าพยักหน้า แล้วรีบพูดว่า “ไป ตามไปห้องทองแดง หมายเลข3กับผม!!

ตอนที่ตระกูลเซียวมางานเลี้ยง อาจารย์เย็บอกกับตนเองว่า เขาบอกว่าพ่อตาตนเองจะมาทานข้าวที่ร้านตนเอง ให้ช่วยดูแล ด้วย

จะให้ฝั่งตรงข้ามยอมลดตัวไปนั่งห้องทองแดงเล็กๆ ได้อย่างไรกัน? ถึงอย่างไรก็ต้องให้ไปนั่งในห้องเพชรถึงจะถูก ท่านหงห้าก็รีบร้อนมาที่ประตูของห้องทองแดงหมายเลข 3 เห็นว่าประตูเปิดอยู่ ในห้องไม่มีคนอยู่เลย

เขาก็แปลกใจ แล้วก็ถามพนักงานผู้หญิงในห้องว่า “ถาม หน่อย คนที่จองห้องนี้ คุณเชียวฉางควนล่ะ? |

พนักงานหญิงก็รีบตอบว่า “ท่านห้า ก่อนหน้านี้คุณเขียวฉาง ควนยังอยู่ แต่เมื่อครู่ ถูกแขกคนอื่นๆ เชิญไปห้องทองคำแล้ว ที่ ห้องทองคําหมายเลข2ค่ะ”

ท่านหงห้ารีบพูดกับผู้จัดการร้านว่า “ไป ตามผมมา

ในห้องทองคำาตอนนี้ ซุนโหย่วฉายก็กำลังจ้องมองเซียวฉาง ควนนิ่งๆ แล้วยังแดกดันต่ออีกว่า “เซียวฉางกวน ระดับอย่างคุณ คุณไม่มี

แม้กระทั่งสิทธิ์ในการเข้าร่วมสมาคมศิลปะจีน คุณยังจะกล้า มาชิงตำแหน่งกรรมการผู้จัดการอีกงั้นหรือ? ”

เซียวฉางควนก็พูดนิ่ง “คุณบอกว่าผมไม่มีระดับงั้นหรือ? ผม ว่าคุณต่างหากที่ไม่มีระดับ ต่อให้ผมไม่มีระดับ เมื่อก่อนผมเคย ได้ของโบราณตามตลาดมาในราคาไม่กี่พัน แล้วเอามาขายได้ หลายแสน คุณทำได้ไหมล่ะ? ”

ซุนโหยวฉายก็พูดดูถูกว่า “โม้ไปเถอะ ถึงอย่างไรก็เป็นปาก คุณเอง จะโม้อย่างไรก็โม้ไป คุณจะบอกว่าได้ของโบราณมาราคาไม่กี่พ้น แล้วปล่อยขายไปได้หลายสิบล้านก็ได้ แต่ปัญหา คือ จะมีใครเชื่อคุณ? ”

เขียวฉางควนก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อก็ ไปหาจางเอ้อเหมาที่ตลาดของโบราณ สินค้าของผม เขาเป็นคน รับซื้อไว้! ”

“จางเอ้อเหมางั้นหรือ? ” ซุนโหยวฉายก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ซุนโหยวฉายเป็นพ่อค้าขี้โกงของตลาดของโบราณ ขี้โกงไม่มี ใครเกิน ทั้งตลาดมีเขานั่นแหละที่ร้ายที่สุด เขาน่ะหรือจะยอม จ่ายเงินหลายแสนเพื่อซื้อของของคุณ? ให้ตายผมก็ไม่เชื่อ

เซียวฉางควนก็พูดอย่างดูถูกว่า “ไม่เชื่อ พรุ่งนี้ก็ไปถามเขาดู เอาเอง”

“เชื่อก็บ้าแล้ว” ซุนโหยวฉายเบะปากพูดว่า “ไม่อยากจะเสีย เวลาคบค้าสมาคมกับคนกระจอก ไม่สําเหนียกตัวเองว่าฐานะ อะไร สมควรที่จะได้นั่งกินข้าวกับพวกเราหรือเปล่า? รีบไปริน เหล้าให้ทุกคนเสีย เรื่องแค่นี้ ถ้ายังทำดีไม่ได้ ก็ไสหัวไปอย่า อยู่ให้รกตา! ”

เซียวฉางควนก็โกรธจนตัวสั่น กำลังอยากจะพูด แต่ด้านหลังก็ มีเสียงดังขึ้น “คุณล่ะเป็นตัวอะไร ถึงได้กล้าพูดกับคุณเซียวเช่น นี้? เบื่อชีวิตแล้วหรือ? “