บทที่ 578

ทําไมซื้อเทียนฉีถึงต้องเปิดชื่อดังที่จินหลิง? ไม่ใช่เพราะว่า อยากตอบแทนบุญคุณตัวเองหรอกเหรอ ดังนั้นจึงได้อยู่ที่นี่

ผลสุดท้าย พ่อลูกตระกูลอู่ทำลายคลินิกยาของเขาแล้ว ลม

หายใจนี้ ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็กล้ำกลืนลงไปไม่ได้

คิดไม่ถึง ในเวลานี้ คงไม่จะพาซินกลับมาแล้ว

อีกอย่าง เขาไม่ได้พาซินกลับไปยัง โต๊ะของตัวเอง แต่กลับว่า พาอู๋ซิน มาหาเย่เฉิน!

เมื่อมาถึงตรงหน้าของเเฉิน อู่ตงไห้ก็รีบยกมือกำปั้นขึ้น พูด ด้วยความเคารพว่า : “อาจารย์เย่ เมื่อกี้ลูกของผมมีตาหามีแวว ไม่ ล่วงเกินคุณแล้ว ตอนนี้ผมพาเขากลับมาขอโทษคุณ หวังว่า ผู้ใหญ่อย่างคุณจะไม่ถือสาเด็ก อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเขาเลยนะ ครับ”

เย่เฉินเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ กำลังโมโหอย่างมาก คิดไม่ถึง ว่าตงไห่จะพาอู๋ซินมาขอโทษแล้ว เขารู้ว่าคงไม่ต้องการยา อายุวัฒนะ ในใจก็เลยเกิดไอเดียขึ้น พูดไปอย่างนิ่งๆ : “คุณ คำพูดที่คุณกับลูกชายของคุณพูดมา ฉันก็แค่ผู้ชายจนๆที่ตกถัง ข้าวสาร เศษสวะจนๆ จะคู่ควรกับคำพูดของคุณชายได้ยังไง กัน? สำหรับคุณชายแล้ว เศษสวะจนๆอย่างฉัน ไม่ใช่ว่าอยาก ด่าก็ด่า อยากจะตีก็ดีเหรอ?
เมื่ออู่ตงไม่ได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าเธ่เฉินไม่ได้คิดที่จะปล่อยผ่าน มันไปแล้ว

ดังนั้น เขารีบเอ่ยพูดกับอู๋ซินด้วยใบหน้าที่จมลงว่า : “ไอ้ลูก สารเลว! ยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก!!

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป สายตาของผู้คนมากมายก็พันมา

มองตรงนี้แล้ว

ในใจของพวกเขาต่างก็เกิดคำถามกันต่างๆนาๆ หรือว่า ลูกชายตระกูลอู๋จะคุกเข่าลงจริงๆเหรอ?!

ในตอนนี้อู๋ซินโมโหจนขนหัวลุกซู เกิดไอร้อนผ่าวไปทั้งตัว!

ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็คือนายน้อยตระกูล เป็นทายาทรุ่นที่ สองที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของเจียงหนาน ให้เขามาคุกเข่าให้เก็บ เศษสวะจนๆที่ตกถังข้าวสาร ถ้าหากมีข่าวแพร่ออกไป ต่อไปตัว เองจะมีหน้าไปเจอใครได้อีก?

ในขณะที่เขากำลังลังเล ก็เหลือบไปเห็นสายตาของพ่อที่อยู่ ข้างๆทันที อู๋ซินตกใจอย่างมาก เขากลัวว่าตงไห่จะโมโห ดัง นั้นจึงทำได้เพียงกัดฟันทำ จอทั้งสองขา คุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่ สบอารมณ์

“โอ้ คุณชายตระกูลอู่คุกเข่าลงแล้วจริงๆ

ในหน้างานตรงนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้นทันที!

ใบหน้าของอู๋ซินร้อนผ่าว ในใจอยากจะตายแล้ว
หลังจากที่อู่ตงให้เห็นเขาคุกเข่าลงก็ไม่พูดจาอะไร ตะโกนออก ไปทันที “มัวอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รู้ขอโทษอาจารย์เยอีก!

อู๋ซินทำได้เพียงพูดดื่มง่ๆว่า “อาจารย์เย่ ขอโทษ ฉันผิดไป แล้ว ได้โปรดให้อภัย!

เยเฉันพูดอย่างนิ่งๆ : “ไม่เต็มใจจะขอโทษ ไม่พูดยังจะดีซะ กว่านะ ทําแบบนี้ก็จะได้ไม่เสียเวลาคนอื่นด้วย จะได้ไม่ทำให้ทุก คนหมดอารมณ์”

เมื่ออู่ตงไห่ได้ยินประโยคนี้ ในใจก็เข้าใจทันที แค่ให้ลูกชาย คุกเข่า ยังไม่พอที่จะให้เย่เฉินซาบซึ้งใจ

ดังนั้น เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห ว่า : “ยังไม่รีบเคาะหัว แสดงความเคารพอาจารย์เย่ ขอร้องให้อาจารย์เย่ให้อภัย!

อู๋ซินกัดฟันแน่น เอนกายหมอบลงพร้อมพูดว่า : “อาจารย์เย

ขอให้คุณให้อภัยที่ฉันบุ่มบ่ามไป ขอโทษเป็นอย่างสูง

เย่เฉินปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา พูดว่า “ในเมื่อนาย ขอโทษฉันอย่างจริงใจเช่นนี้ งั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นมา ก่อนแล้วกัน”

ท้ายที่สุดแล้วอู่ตงไห่ก็โล่งอก โพล่งพูดออกไปอย่างอดใจรอ ต่อไปไม่ไหวแล้วว่า : “อาจารย์เย่ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะขอร้อง คุณ ! ไม่รู้ว่าอาจารย์เยจะสามารถยอมสละยาอายุวัฒนะที่เป็น ที่รักให้ผมได้ไหม ผมยอมจ่ายเงินหนึ่งพันล้านหยวน

คนในเหตุการณ์ต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ!
เมื่อกี้ยังห้าร้อยล้าน ตอนนี้ก็เป็นหนึ่งพันล้านเพียงชั่วพริบตา เดียวแล้ว? ตระกูลมีเงินจริงๆด้วย แปดร้อยล้าน หนึ่งพันล้าน ในสายตาของตระกูล ไม่ได้มีค่าอะไรเลย

ในเวลานี้เย่เฉินก็ยิ้มออกมา แล้วพูดว่า : “ประธานอู่คิดเยอะ เกินไปแล้ว อย่าว่าไปเลยตอนนี้ฉันไม่มียาอายุวัฒนะ ถึงแม้ว่ามี ก็คงขายในราคาหนึ่งพันล้านไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าขายในราคาพัน ล้าน ก็ไม่มีทางขายให้คุณแน่นอน!

พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นซาว่า : “คนอย่าง ฉันแค้นพยาบาทมาก ฉันเป็นคนที่จําแม่นมาก เมื่อคุณเรียก ร้องให้ฉันรับผิดชอบที่ทำร้ายหลิวกว่าง ยังบอกให้ฉันจ่าย ชดเชยกับสิ่งที่เสียไป ตอนนี้กลับว่ามาขอยาจากฉัน คุณคิดว่า ฉันเป็นปลาทอง มีความจำเพียงเจ็ดวินาทีนั้นเหรอ?”