บทที่ 556

หลิวกว่างหัวเราะเยาะ และพูดอย่างเย่อหยิ่งแน่นอนว่าคือ ประธานอู่ของตระกูลพากเข้ามา! จะบอกให้นะ ตอนนี้ข้าเป็น คนของตระกูลอู๋ เท่าที่กูรู้ไม่มีใครในที่นี้มีความแข็งแกร่ง ที่จะ สามารถเทียบได้กับตระกูลสินะ? แม้ว่าพวกนายจะรวมกัน ก็ไม่ อาจเทียบได้กับตระกูล! พวกแกใครกล้าทำ เท่ากับต่อต้าน ตระกูลอู๋! ”

พูดจบ ใบหน้าของหลิวกว่างเต็มไปด้วยชัยชนะ

เขารู้ว่า ถ้าเขาเอาตระกูลออกมา ก็จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา

ในขณะที่เขามองรอบ ๆอย่างภาคภูมิใจ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึก ถึงเงา แวบผ่านมา หลังจากนั้น เขาก็ตบหน้าอย่างแรง! แต่ตบหน้า ก็ทําเอาเขามีนได้

เขาเดินโซซัดโซเซจนเกือบถึงจุดสิ้นสุด หยุดนิ่ง และพบว่าเย่ เฉันคือคนที่ตบเขา

ตอนนี้เย่เฉินมองเขาด้วยรอยยิ้ม และพูดเบาๆว่า “ถ้านายไม่ พูดถึงตระกูลอู๋ ฉันก็ขี้เกียจจะทำนาย แต่ในเมื่อนายพูดถึงมัน แล้ว ฉันจะไว้หน้าให้ตระกูล! ”

“มึงกล้าตบกูเหรอ?อยากตายรึไง!”
หลวกว่างไม่คาดคิดมาก่อนว่า เขาพูดชื่อตระกูลอู่แล้วยังถูก ตบอีก แม้ว่าที่ตบจะเป็นใบหน้าของเขาเอง แต่จริงๆแล้วมันคือ ใบหน้าของตระกูล

เย่เฉินก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าความสามารถในการหลอกผู้คน แต่อย่าลืมว่า ที่มึงทำผิดต่อเขา มันคือตระกูล ซึ่งเป็นตระกูล อันดับหนึ่งของเจียงหนาน

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ยกมือขึ้นแล้วตบเขาอีกครั้ง พูดด้วยรอย ยิ้มว่า “นายคิดว่านายเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูล ฉันก็จะไม่กล้า เอาทำนายเหรอ? จะบอกให้นะ ที่ฉันก็คือสุนัขของตระกูล! ถ้า นายไม่พอใจล่ะก็ กลับไปบอกนายของนาย ให้เขามาหาฉันสิ! ”

ในความเป็นจริงเเฉันคิดอย่างเข้าใจอยู่แล้วในใจของเขา ก่อนหน้านี้หงห้าพวกเขาได้โทรหาตน ตอนนี้ตระกูล กำลัง ตามหาตัวเองอยู่ทุกหนทุกแห่ง

เขาไม่เพียงแต่เป็นคนที่เปลี่ยนให้กลายเป็นสัตว์ร้ายที่กิน แต่ยังเป็นคนที่ซ่งหวั่นถึงชอบอีกด้วย

ดังนั้น ให้เวลากับตระกูลอู่สักระยะ แล้วตระกูลจะมาเอง อย่างแน่นอน

บางที ตระกูลอาจจะดูออกแล้วว่า ซึ่งหวั่นถึงน่าจะชอบตัวเอง

แม้แต่เหตุผลที่หลิวกว่างนี้กล้าออกมายืน อาจเป็นเพราะตระ กูล ที่คอยหนุนหลังเขาอยู่

ในกรณีนี้ ตนถึงได้บังคับให้ตระกูลออกมาโดยตรง แล้วจะมีอะไรน่าคุย กับสุนัขอย่างหลิวกว่าง?

หลิวกว่างกำลังจะบ้าจริงๆ

เขาพูดถึงตระกูลอย่างชัดเจนแล้วยังใช้ไม่ได้ เย่เฉันอยาก ตายงั้นเหรอ?

ดี! ในเมื่อแกอยากตาย กูจะทำให้สมหวังเอง

ทันทีที่หลิวกวงนึกถึงอู๋ซินนายน้อยคนที่สองของตระกูล ตอน นี้เขากำลังเฝ้าดูจากระเบียงบนชั้นสอง และเขาจงใจตะโกน ว่า “เย่เฉิน กูได้บอกมึงอย่างชัดเจนแล้วว่า กูเป็นคนของตระกูล อู๋ มึงยังจะกล้าตบกูอีก ถึงยังเห็นตระกูลอยู่ในสายตาอีก เปล่า?!”

เยเฉันเห็นว่าเขากำลังเหล่ระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์ และ เดาว่าเจ้านายของเขาน่าจะอยู่ที่นั่น

ดังนั้นเขาจึงเยาะเย้ยและพูดเสียงดังว่า “ตระกูล คืออะไร? ตระกูลที่เลี้ยงขยะอย่างนายได้ ก็ต้องเป็นขยะเช่นกัน! กองขยะ เท่านั้นเอง ก็คู่ควรที่จะปรากฏในสายตาของเยเงินอย่างฉันเห รอ?