บทที่545

ตอนนี้ อู๋ซินคิดอยากจะตาย

ไม่อาจคาดฝันเลย ว่าสร้อยข้อมือเก่าๆ บนข้อมือซ่งหวั่นถึงนั้น จะเป็นของที่ระลึกที่แม่เธอเป็นคนทิ้งให้…….

และเขาเอง กลับบอกว่าของที่ระลึกที่แม่ทิ้งให้เธอเป็นขยะ……. เป็นการก่อเรื่องใหญ่ที่ไม่ระวังจริงๆ

ซึ่งหวั่นถึงก็ไม่ค่อยชอบตัวเองอยู่แล้ว เดิมที่เขาคิดว่าจะใช้ สร้อยข้อมือนี้เพิ่มคะแนน ให้ตัวเองมากขึ้น

ไม่นึกเลยว่า กลับทำเรื่องที่ฉลาดให้กลายเป็นโง่ได้ ลด

คะแนนสุดๆ……

ทีนี้คะแนนของตนใน ใจซ่งหวั่นถึง คงจะลดไปจนติดลบ แล้ว…..

อู่ตงไห้ที่อยู่ไม่ไกล เห็นแผ่นหลังที่ยืนซื้อของลูกชาย แอบ สงสัยเล็กน้อย

เมื่อกี้ไปให้ของขวัญซึ่งหวั่นถึงไม่ใช่เหรอ? ของขวัญที่มีค่าขนาดนี้ ซึ่งหวั่นถึงต้องดีใจมากนี่นา แต่ว่า ทำไมซ่งหวั่นถึงถึงขับรถออกไปเลยล่ะ?

เขามีคำถามมากมาย เดินตรงเข้าไปเลย ตบบ่าของอู๋ซิน แล้วถามว่า “คุยกับหวั่นถึงเป็นไงบ้าง?

พูดอยู่ ก็เห็นในมือของอู๋ซินยังถือสร้อยข้อมือไว้ ถามอย่าง สงสัยว่า “หวั่นถึงไม่รับของขวัญนี้เหรอ?” อู๋ซินพูดด้วยสีหน้าเศร้า”พ่อ สร้อยข้อมือเก่าๆ ที่ซึ่งหวั่นถึง ใส่

อยู่นั้น มันเป็นของที่ระลึกที่แม่ของเธอเป็นคนให้….ผมไม่รู้

แถมยังบอกว่าสร้อยข้อมือนั้นเป็นขยะ ไม่เหมาะกับเธอ……”

อู่ตงไห่ก็ตกตะลึงมาก

ทันใดนั้น เขาถอนหายใจ และพูดกับอู๋ซินว่า “นายน่าจะคิดได้ ว่า ด้วยตัวตนของซ่งหวั่นถึง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสวมสร้อยข้อมือ เก่าๆแบบนี้ ในมือเธอสวมมัน มันต้องมีอย่างอื่นซ่อนอยู่ นาย สะเพร่าเกินไป!”

อู๋ซินกำลังจะร้องไห้ มองไปที่พ่อของเขาและพูดด้วยความ เสียใจ:”พ่อ พ่อเพิ่งชมเชยผมว่าสังเกตละเอียดอ่อน และความ เด็ดเดี่ยว และตอนนี้มาบอกว่าผมสะเพร่า……

ใบหน้าของอู่ตงไห่แดงระเรื่อ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รีบปรับ ตัว และพูดอย่างจริงจังว่า “นานได้เริ่มสังเกตรายละเอียดแล้ว แต่ยังสังเกตไม่ละเอียดพอ คราวนี้ต้องเรียนรู้จากบทเรียนที่ได้ อย่าทําผิดพลาดเช่นนั้นอีกในอนาคต”

อู๋ซินถอนหายใจ: “ครับ ผมเข้าใจแล้วครับพ่อ……. พูดจบ เขาก็พูดอีกครั้งว่า “จริงสิ ซึ่งหวั่นถึงขับรถไปรับคนเองและบอกว่าจะไปรับแขกผู้มีเกียรติ พ่อ แขกผู้มีเกียรติคนไหนที่ ทำให้ตระกูลให้ความสำคัญได้ขนาดนี้?”

อู่ตงไห่ขมวดคิ้ว:”เรื่องนี้พ่อก็ไม่รู้ แต่เท่าที่พ่อรู้ ในบรรดาแขก ที่ได้รับเชิญจากตระกูลซ่งครั้งนี้ นอกเหนือจากเราแล้ว ก็มีเพื่อน ร่วมงานและเพื่อนเก่าบางคน ไม่มีคนใหญ่โตอะไรมา”

“มันแปลกมาก”อู๋ซินพึมพำ หรือว่าซึ่งหวั่นถึงไปรับคนรักของ เธองั้นเหรอ?”

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”อู่ตงไห่พูดเตือน:”นายใส่ใจมากกว่านี้ หน่อย ดูว่าเธอจะกลับมากับใครกันแน่”

“ครับ”

ในขณะนี้ ซึ่งหวั่นถึงกำลังขับรถไปที่บ้านของเเฉิน งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ เธอควรจะช่วยที่บ้าน แต่เธอคิดถึง เย่เฉินจริงๆ ดังนั้นเธอจึงคิดที่จะไปรับเขาด้วยตัวเอง แบบนี้ เธอ และเขาจะได้อยู่ด้วยกันระหว่างทางสักพัก

หากเย่เฉินมาถึงตระกูลซง เมื่อมีแขกอยู่รอบๆ ก็จะไม่มีโอกาส คุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

คุณท่านซึ่งได้ยินว่าเธอจะมารับเย่เฉิน ก็ตกลงตามธรรมชาติ โดยไม่ลังเล แม้ว่าเย่เฉินจะแต่งงานแล้ว แต่คุณท่านซึ่งยังคง มองว่าเย่เฉินเป็นลูกเขยในอนาคตของตระกูลซึ่ง
ระหว่างทาง ซึ่งหวั่นถึงหยิบมือถือออกมา พร้อมโทรหาเเฉิน

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนในครอบครัวจึงตื่น สาย ดังนั้นเย่เฉินจึงเตรียมอาหารเช้าก่อนสิบโมง และวางไว้บน โต๊ะ