บทที่ 488

ไพ่สํารับนี้คือเทงอีกครั้ง ชนะ ทิศปักกับหงจงสองตัวนี้

ที่สําคัญคือ ถ้าตัวเองสามารถจั่วได้ทิศปักล่ะก็ มันก็จะเป็นยัง ไซหน้าปักอย่างละสามเสาะนี่คือไทเซเหเลยนะ!

ไทเซเหสามารถชนะเลขฟานที่ใหญ่ที่สุด

ถ้าตัวเองจิ๋วได้ทิศปักตาเดียวก็ได้คืนมาสองล้านหยวน เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่าเทง จากนั้นก็ เริ่มรอการจั่วทิศปัก

เธอรู้สึกว่า ไม่ว่าจะเป็นทิศปัก หรือหงจง สำหรับคนอื่นแล้ว อาจจะไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ โดยปกติแล้วคนที่ได้มันก็ทิ้ง มันไปอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงแม้ตัวเองจะไม่ได้จากการจั่วไพ่ อย่างน้อยก็ต้องได้จากการรอคนอื่นเทียนเข้า

แต่ว่า เธอจะรู้ได้อย่างไรว่า ไพ่รอบนี้ถูกจัดไว้หมดแล้ว

ทิศปักกับหงจงที่เธอต้องการ ล้วนอยู่ในมือของหนิวกุ้ยหมื่น นั่นก็คือ เหมือนไพ่เทงตาที่แล้ว ไฟตาของเธอ เป็นไฟมือตายที่ ไม่มีทางชนะ!

หม่าหลันรอทิศปักกับหงจงอย่างทรมาน รออยู่หลายรอบแต่ก็ ยังไม่ได้ สุดท้ายหลังจากหม่าหลันจั่วไพ่มาหนึ่งใบ พูดด้วยรอย ยิ้มว่า: ไอ้หยา ฉันจั่วไพ่อีกแล้ว! ครั้งนี้เป็นเหมินเฉียนชิง เรียงใครู่ ทั้งหมดสี่สิบแปดฟาน! ”

หนิวกุ้ยหมิ่นเห็นว่าเธอจั่วไพ่ได้หกเสาะ จึงรีบพูดว่า “ไอ้หยา พี่เหลียน ของพี่นี่เป็นหกเสาะตัวสุดท้ายเลยนะ ในมือฉันมีสาม ตัว! พี่นี่ให่ตี๋ลาวเยวนะเนี่ย! ”

“ไอ้หยา ไห่ตี๋ลาวเยว่จริงด้วย! ”

เหอเหลียนปรบมืออย่างมีความสุขและพูดว่า “งั้นเพิ่มอีก แปดฟาน ขาละห้าสิบหกฟาน นั่นก็คือห้าแสนหกหมื่นหยวน”

หม่าหลันรู้สึกเวียนหัวทันที

แต่เดิม ในบัตรธนาคารตัวเองก็เหลือเงินแค่สองแสนหยวน แถมตานี้ก็เสียอีกห้าแสนหกหมื่นหยวน ตัวเองจะจ่ายไว้ได้ยังไง!

หน้าหลันอดไม่ได้ที่จะดึงเฉียนหงเย็น และถามด้วยเสียงต่ำ

“พี่สะใภ้ใหญ่ พูดกับพี่ตามตรงนะ ฉันเหลือเงินไม่มากแล้ว พี่ให้

ฉันยืมหน่อยได้ไหม? ”

เฉียนหงเย่นแอบด่าสมน้ำหน้าในใจ แต่ก็แกล้งพูดด้วยความ หนักใจว่า: “น้อง พี่ก็ไม่มีเหมือนกัน สถานการณ์ของตระกูลเซียว เป็นไงใช่ว่าน้องจะไม่รู้…

หม่าหลันรีบถาม: “ไม่สิ ครั้งที่แล้วพี่กับพี่ใหญ่ยังไปดูบ้านพัก ตากอากาศอยู่เลย อย่างไรก็ตาม บ้านพักตากอากาศเก่าๆ ก็ ราคามากกว่าสิบล้านหยวนได้? ฉันยืมไม่กี่แสนจะไม่มีได้ไง? ”

เฉียนหงเย่นถอนหายใจ และพูดว่า “เงินนั่นถูกไอ้แก่นาย หญิงใหญ่เอาไปแล้ว เอาไปใช้อุดรูบริษัทเซียวซื่อแล้ว! ”
หม่าหลับพูดอย่างกังวล: “จะทำยังไงดี ฉันไม่มีเงินพอที่จะให้ แล้ว! ถ้าไม่ได้เล่นต่อ ฉันจะลืมตาอ้าปากได้ยังไง!

ในตอนนี้ เหอเหลียนพูดว่า “น้องหมาหลัน เธอคงไม่ได้ไม่มี เงินแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่เล่นล่ะก็ รีบจ่ายเงินตานี้ให้เรียบร้อย เถอะ”

หม่าหลั่นเป็นกังวล แกล้งยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันจะไม่มีเงินได้ไง แค่ไม่ได้พกเงินมาเยอะขนาดนั้น เงินตานี้ ฉันขอติดไว้ก่อนได้ ไหม ขอเล่นรอบที่แปดนี้ให้เสร็จก่อน ถึงตอนนั้นเราค่อยจ่าย พร้อมกัน”

เธอรู้สึกว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ต้องหาวิธีชนะเอาเงินคืนมา ถ้าหากตอนนี้ไม่เล่นแล้ว เงินสองล้านกว่าก็จะเสียไปเปล่าๆ

เดิมทีเธอคิดว่า เหอเหลียนร่ำรวยขนาดนี้ และมักจะเสียเงิน

เป็นล้านๆ ต่อครั้ง คงจะไม่สนใจเรื่องเงิน พูดง่าย น่าจะตอบ

รับคําขอของเธอได้

ใครจะไปคิดว่า จู่ๆ ใบหน้าของเหอเหลียนก็เกิดเย็นชาขึ้นมา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “น้องหม่าหลัน เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ การเล่นไพ่นกกระจอกพอแพ้ชนะก็ต้องจ่ายเงินในตานั้น มีที่ไหน กฎเกณฑ์การติดค้าง? ก่อนหน้านั้นที่ฉันแพ้ ฉันก็ให้เธอในทันที ทำไมตอนนี้เธอแพ้ ก็คิดจะชิ่งเหรอ? ”

จากนั้น เหอเหลียนก็พูดอีกว่า: “นอกจากนี้ เธอไม่เอาเงินออก มา แล้วยังจะเล่นไพ่นกกระจอกกับพวกเรา นั่นมันจับเสือมือเปล่า ไม่ใช่เหรอ? ในกรณีที่เธอชนะก็ยังดี แต่ถ้าเธอแพ้แล้วซิ่งอีกล่ะ?พวกเราจะทำยังไง? ”

หม่าหลันหน้าแดง และพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเหอเหลียนเห็นรูปลักษณ์ของเธอ ก็พูดด้วยความดูถูกว่า “ฉันได้ยินหงเย่นบอกว่าฝีมือการเล่นไพ่เธอไม่เลว จึงยอมเล่นกับ เธอ ถ้าเธอไม่อยากจ่ายเงินแล้วเล่นต่อ เธอก็ช่วยจ่ายเงินห้าแสน หกหมื่นหยวนในตานี้ก่อน วันนี้ก็พอแค่นี้ ไม่เล่น