บทที่ 476

ไม่รู้เลยเวลานี้มันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

ทำไมท่านหงห้าถึงไว้หน้าเเฉินขนาดนั้น? เขาเป็นลูกเขย ของเพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของพ่อตาไม่ใช่เหรอ?

เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของพ่อตาก็เป็นแค่คนธรรมดาไม่เอาไหน ให้คนไม่เอาไหนเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน นั่นก็เท่ากับว่าคนไม่เอา ไหนใช้ทองห่อคนไม่เอาไหนไว้

ทำไมท่านหงห้าถึงให้ความสำคัญกับคนธรรมดาที่ไม่เอาไหน คนนี้

ช่วงเวลาที่เขายังแยกแยะที่มาที่ไปของเรื่องนี้ไม่ออก ท่านหง

ห้าตบหน้าไปหนึ่งฉากอย่างแรง!

“เพี้ยะ!”

สมองของจางเจี้ยนมึนงงไปชั่วขณะ และแก้มของเขาก็พองขึ้น

ทันที

” ท่านหงห้า นี่ท่าน….”

จางเจี้ยนตกใจตัวสั่น และเอ่ยปากถาม “ท่านห้า นี่ผมทำอะไร

ผิด?”

ท่านหงหากัดฟันและด่าว่า “นายเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งของฉัน ถึงกับกล้าล่วงเกินอาจารย์เย่ นายเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม? ได้! วันนี้ฉันจะลากนายไปที่กรงสุนัขแล่เนื้อให้สุนัขกิน!”

จู่ๆจางเจี้ยนก็รู้สึกว่าสมองของเขาระเบิด และเขาก็ทรุดตัวลง นั่งอยู่กับพื้น

ในฐานะที่เขาเป็นสุนัขรับใช้ของท่านหงห้า แน่นอนเขาต้องรู้ ว่าท่านหงห้าเป็นคนยังไง คนที่ตายอยู่ในมือท่านหงห้า มีนับไม่ ถ้วนมาตั้งนานแล้ว อีกอย่าง ส่วนใหญ่ซากศพก็จะเข้าไปอยู่ใน ท้องของสุนัขที่เขาเลี้ยงไว้ทั้งนั้น

หลังจากนั้น เขาก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะไปพูดไป “ท่านห้า ขอให้ท่านไว้ชีวิตด้วยเถิด ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าเขา เป็นเพื่อนของท่าน…”

“เพื่อน” ท่านหงห้าเตะไปที่หน้าอกของเขา และพูดอย่าง เคร่งขรึม อาจารย์เย่เป็นดวงจันทร์ที่สว่างไสวในใจของฉัน ฉัน ได้แค่เงยหน้ามองเท่านั้น ไหนจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อนของ อาจารย์เย่!”

คำพูดของท่านหงห้าพูดออกมาจากจิตใต้สำนึก ทุกคนที่ฟัง แล้ว ยิ่งตะลึงมากขึ้น เย่เฉินตกลงที่มาที่ไปเป็นยังไงกันแน่? สามารถทำให้ท่านหงห้าเคารพนับถือได้ถึงขั้นนี้

พันหยวนหมิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เมื่อเห็น ลูกเขยของตัวเองถูกท่านหงห้าทุบตี ถึงแม้เขาจะเจ็บปวดใจ แต่ มีความกลัวมากกว่า!

ในตอนนี้ท่านหงห้าพูดกับลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างๆ มา เอา สุนัขตัวนี้ไปให้สุนัขที่ฉันเลี้ยงไว้ในกรงไป!”
บอดี้การ์ดทั้งสองรีบก้าวเข้ามาลากจางเจี้ยนออกไปทันที

จางเจี้ยนตกใจและร้องไห้ หันไปมองเเฉิน ทั้งร้องไห้ขอร้อง “เย่เฉิน โทษที่ผมมีตาหามีแววไม่เห็นแก่ที่พ่อตาของพวกเรา สองคนเป็นเพื่อนนักเรียนกันมาหลายปี ท่านก็ให้ท่านทั้งห้า ปล่อยผมสักครั้งเถอะ!”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไง? ตอนนี้รู้จักขอร้องคนแล้ว เมื่อกี้ นายจะไล่ฉันไปไม่ใช่หรอ?”

จางเจี้ยนเช็ดน้ำตาพร้อมกับสะอื้น และพูดว่า “คุณชายเย่ ผม ผิดไปแล้ว ผมยอมเป็นวัวเป็นม้าให้ท่าน ขอเพียงแค่ท่านอภัยให้ ผมสักครั้ง!”

พูดถึงตรงนี้ จางเจี้ยนสีหน้าซีดเซียวพูด “คุณชายเย่ ขอเพียง แค่ท่านอภัย ให้ผมครั้งนี้ ผมยินยอมที่จะมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้ บท่านภายใต้ชื่อของผม!”

เมื่อพันหยวนหมิงได้ยินคำพูดนี้ เขาก็โพล่งออกมาอย่างไม่มี สติ “จางเจี้ยนนายบ้าแล้วหรอ? ทรัพย์สินภายใต้ชื่อนายส่วน ใหญ่ก็เป็นเงินที่ฉันให้นาย! อีกอย่างยังมีอีกครึ่งหนึ่งที่เป็นของ ลูกสาวของฉัน!”

“ ไอ้แก่ตายยากหุบปากเลยนะ!”

จางเจี้ยน กัดฟันแล้วจ้องมองไปที่นั่นหยวนหมิน แล้วด่าอย่าง โมโห “ไอ้สุนัขแก่ตายยาก แม่งตาบอดหรอ? ดูไม่ออกหรอว่า ชีวิตผมก็จะไม่เหลือแล้ว?!”
พันหยวนหมิงคิดไม่ถึงว่าจางเจี้ยนถึงกับด่าตัวเอง พูดอย่าง โมโหทันที “นาย…นายพูดกับฉันอย่างนี้ได้ไง?! อย่าลืมนะ ฉัน เป็นพ่อนายนะ!”

“แม่งไสหัวไป!” จางเจี้ยนพูดอย่างเกลียดชัง “ถ้าไม่ใช่ไอ้คน ตายยากอย่างคุณ ให้ผมแกล้งเสแสร้ง เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะไปล่ วงเกินคุณชายเย่!

พูดจบ จางเจี้ยนก็รีบมองไปทางเย่เฉิน พูดด้วยน้ำตา “อาจาร ย์เย่ เป็นเพราะไอ้แก่ที่ตายยากคนนี้ ตั้งแต่เมื่อวานก็กำชับผม บอกให้ผมช่วยเขาดูถูกเหยียดหยามท่านกับพ่อตาท่านให้ถึงที่ สุด ผมถึงตาบอดล่วงเกินท่าน ดังนั้นเขาถึงจะเป็นคนร้ายตัวจริง! คนที่ควรถูกแล่เนื้อไปเลี้ยงสุนัข คือเขา! “