บทที่ 444

ยาวิเศษเช่นนี้ ถ้าเอาออกมาขาย ไม่ต้องพูดถึงร้อยล้านเลย ต่อ ให้เป็นพันล้าน พวกเศรษฐีแก่ๆ ทั้งหลายก็ต้องแย่งกันมาซื้อแน่

คนเราแก่ตัวไป เงินที่หามาได้จะมีประโยชน์อะไร? ถ้าเงิน สามารถซื้อความเยาว์วัยได้ พวกเศรษฐีพันล้านหมื่นล้าน ก็คง ยอมจ่ายทั้งครึ่งของเงินที่มี หรือเกือบทั้งหมด เพื่อแลกกับชีวิต อีก10ปีหรือ20ปี!

เวลามันช่างแพงเสียนี่กระไร

ชื่อเทียนในตอนนี้ ก็ตื่นเต้นจนน้ำตาไหลอาบ

ถึงขนาดร้องไห้โฮน้ำมูกไหลออกมา

เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งวีแชทไปหาเย่เฉิน บอกว่า “อาจารย์เย่ครับ ยาวิเศษของคุณ ผมได้กินไปแล้ว ขอบคุณ คุณ อย่างมากที่มอบให้ผม ผมยอมรับใช้คุณทุกอย่าง อย่างไม่ ปฏิเสธเลย!

เย่เฉินก็ตอบกลับมาเฉยๆ ว่า “มีสรรพคุณดีก็ดีเลย แต่ว่าคุณ ต้องจำไว้ ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนอกจากเสี่ยวจาว”

ทำยาอายุวัฒนะออกมาเช่นนี้ จะต้องใช้โสมม่วงอายุ300 ปีมา ทํา ถือว่าล้ำค่ามาก

เรียกเฉินเสี่ยวจาว หลานสาวที่กำลังบดยาอยู่ห้องข้างๆ มาพอเฉินเสี่ยวจาวเห็นซื้อเทียนฉี ก็พูดอย่างตกใจว่า “คุณ ตา. …คุณตาเป็นอะไรไปคะเนี่ย? ทำไมรู้สึกว่าเยาว์วัยกว่าเมื่อ ก่อน! เหมือนกับในความทรงจำของหนูตอนอายุ10กว่าขวบเลย ค่ะ!”

ชื่อเทียนฉีก็กล่าวชมอย่างตื่นเต้นว่า “โชคดีที่ได้ยาวิเศษของ อาจารย์เที่ให้มา! อาจารย์เยบอกว่าสามารถทำให้หนุ่ม ขึ้น10ปี อายุยืน10ปี ไม่คิดเลยว่าจะมีสรรพคุณที่อัศจรรย์เช่น

เฉินเสี่ยวจาวก็อึ้งไป แล้วพูดว่า “คุณตาคะ ทำไมยาวิเศษนี้ถึง ได้มีสรรพคุณอัศจรรย์อย่างนี้ล่ะคะ? มันดูเกินความคิดมากเลย ค่ะ!”

ซื้อเทียนฉีก็พูดตัวสั่นๆ ว่า “ตาบอกแล้วไงว่าอาจารย์เย่เป็น มังกรแท้ในโลกมนุษย์ ไม่ใช่พวกเราจะเข้าใจได้ง่ายๆ ตาอายุ ปูนนี้ ก็ไม่คิดว่า วาสนาที่ดีที่สุดในชีวิต ก็คือการได้พบกับอาจาร

พูดไปดังนั้น ซื้อเทียนฉีก็รีบหยิบกล่องเล็กๆ ที่ใส่ยาวิเศษออก

มาจากกระเป๋า

ในกล่องนั้น ยังมียาวิเศษเหลืออีกครึ่งเม็ด

นี่คือยาที่อาจารย์เย่ทำขึ้นครั้งก่อน สามารถรักษาอาการบาด เจ็บของเส้นประสาท และสามารถเสริมความแข็งแรงให้สุขภาพ

ครึ่งเม็ด เป็นยาครึ่งเม็ดที่เหลือจากการช่วยรักษาเซียวฉาง ควน พ่อตาของเเฉิน
ส่วนเม็ดเต็มๆ ก็คือยาที่เเฉินปฏิเสธการรักษาให้กับเซียว เชียน แล้วเอามาให้กับตนเอง

ซื้อเทียนฉีก็คิดว่าตนเองอายุขนาดนี้แล้ว ยาเม็ดครึ่งนี้ ก็จะ เก็บไว้ที่ตัวตลอดเวลา เพื่อใช้เวลาคับขัน แต่ว่า วันนี้ได้มีวาสนาเช่นนี้ เขาก็เลยเตรียมการ เอายาหนึ่ง เม็ดเต็มนี้ ให้กับเฉินเสี่ยวจาว หลานสาวตนเอง

ดังนั้น ซือเทียนฉีก็เลยหยิบเอายาเม็ดนั้นออกมา แล้วพูดว่า “เสี่ยวจาว นี่คือยาที่อาจารย์เยู่ให้ไว้ครั้งก่อน เดิมทีตาจะเอาไว้ ใช้เอง….…….

พอพูดถึงจุดนี้ ซือเทียนฉีก็มองเฉินเสี่ยวจาว แล้วพูดอย่าง จริงใจว่า “เสี่ยวจาวเอ้ย แกก็อยู่โทษตาว่าเห็นแก่ตัวเลยนะ เพราะตาอายุมากแล้ว คนอายุเยอะมักจะกลัวตาย ไม่อยากรีบ จากพวกแกไป..

เฉินเสี่ยวจาวก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณตาคะ อย่าพูดแบบนี้นะคะ เสี่ยวจาวไม่เคยคิดว่าคุณตาเห็นแก่ตัวเลย

ซือเทียนฉีก็ยิ้มๆ พูดว่า “จริงแล้วในใจตารู้ดี ตานั้นเห็นแก่ ตัว”

พูดไป ซื้อเทียนฉีก็เอายาเม็ดนั้นยื่นให้เฉินเสี่ยวจาว แล้วพูด อย่างตั้งใจว่า “เสี่ยวจาวตาได้พระคุณจากอาจารย์เย่มากมาย ตาแก่ขนาดนี้แล้ว ยังได้มีวาสนาดีๆ เช่นนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดีมาก ในชีวิตแล้ว ดังนั้นพระคุณของอาจารย์เย่ ตาไม่อาจจะเก็บมัน ไว้คนเดียว ยาเม็ดนี้ ตาให้แกก็แล้วกัน แกก็เก็บไว้กับตัวตลอดเวลาแล้วกัน เอาไว้ใช้ยามจำเป็น

เฉินเสี่ยวจาวก็รีบโบกมือปฏิเสธพูดว่า “คุณตาคะ ยานี้คุณตา เก็บไว้เถอะค่ะ เสี่ยวจาวไม่เอาหรอก!

ซือเทียนฉีก็ตั้งใจพูดตอบไปว่า “เสี่ยวจาว ฟังตานะ เอายานี้ ไว้ ตาคนเดียว ไม่อาจจะรับบุญคุณนี้ได้คนเดียว แกก็ถือว่าได้ ช่วยแบ่งเบาภาระตาก็แล้วกัน”

พูดจบ เขาก็พูดจากใจว่า “เสี่ยวจาวเอ้ย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกต้องดูแลอาจารย์เยู่ให้ดี ต่อให้อนาคตตาเสียชีวิตไปแล้ว แก ก็ต้องดูแลต่อไป ไม่เพียงตอบแทนพระคุณของอาจารย์เย่ และ เพื่อเป็นการสร้างชีวิตของตนเองให้ดีอีกทางหนึ่งด้วย