บทที่ 413

พ่อลูกตระกูลเวียนั่งร้องไห้อย่างขมขื่น จนถึงขณะนี้แล้ว พวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับ ที่จะไปรับชะตากรรมที่ภูเขาฉางใบ

เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงชักช้าอืดอาดอยู่ เย่เฉินจึงกล่าว เรียบ ๆว่า “แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่ที่ภูเขาฉางใบก็ หนาวมาก ถ้าพวกแกไม่เตรียมเสื้อผ้าหนา ๆ สำหรับฤดูหนาวไป ด้วย ถึงที่นั่นหนาวจนป่วยหนาวจนตาย ก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัว เอง”

เมื่อสองพ่อลูกได้ยินประโยคนี้ พวกเขาก็รู้ทันทีว่า หากเกิด ล่าช้า และคนของหงห้ามาถึง พวกเขาจะต้องไปที่ภูเขาฉางไปตัว เปล่า

ดังนั้นสองพ่อลูกจึงมองหน้ากัน ลุกขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้แล้วก้าวเดินไปที่ห้องของตนเอง เพื่อเก็บข้าวของ

ตอนนี้ ในใจของพวกเขาได้ละทิ้งการต่อต้านไปแล้ว เพราะ ความแข็งแกร่งที่เย่เฉินแสดงออกมานั้น มันเกินขอบเขตที่พวก เขาจะแบกรับได้

ตระกูลใหญ่ในเมืองจีนหลัง ต่างก็เพิ่มเงินรางวัลเพื่อสังหาร ตนเอง หากยังไม่ไปอีก คงต้องตายในเมืองจีนหลังจริงๆ

คนของตระกูลเว่ยที่เหลือหลบเลี่ยงพ่อลูกคู่นี้ แม้ว่าร่างกาย ของเว่ยหย่งเจิ้งจะไม่แข็งแรง เคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่คนอื่น ๆก็ไม่ช่วยเหลือเขา ท้ายที่สุด เพราะไม่มีใครอยากล่วงเกินเวีย เลี่ยงผู้นำคนใหม่ของตระกูลเว่ย ซึ่งไม่มีใครกล้าล่วงเกินคนที่มี อิทธิพลอย่างเ เงิน

ตอนที่สองพ่อลูกกำลังเก็บข้าวอยู่ ท่านหงห้าก็พาลูกน้องมา ถึงแล้ว

รอบนี้ ท่านหงห้าจัดลูกน้องมาทั้งหมด 6 คน นำรถลาด ตระเวนสามคันที่ประสิทธิภาพครอบคลุมทุกด้าน มีสมรรถนะสูง และแข็งแกร่ง มุ่งหน้าไปทางเหนือ ขับไปที่ภูเขาฉางไบโดยตรง

ระยะทางมากกว่าสองพันกิโลเมตร ไปที่นั่นต้องใช้เวลา อย่างน้อยสองวัน

ลูกน้องหลายคนที่ท่านทั้งห้าจัดไว้ ล้วนเป็นผู้ที่มีความ

สามารถแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ขอแค่มี 6 คนนี้อยู่ สองพ่อลูกตระ

กูลเว่ยไม่มีโอกาสหลบหนีแน่นอน

แม้แต่เย่เฉินก็ยังรู้สึกว่าหากปล่อยให้พวกเขาไปเอง พวก เขาก็ไม่กล้าที่จะหนี เพราะเมื่อพวกเขาหนี พวกเขาจะถูกไล่ฆ่าทุก เส้นทางของชีวิต ถึงตอนนั้นพวกเขาอาจจะไม่สามารถมีชีวิตต่อ ไปได้ สู้ไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไปดีกว่า

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สองพ่อลูกตระกูลเว่ยเก็บข้าวของได้สอง กระเป๋าใหญ่ พวกเขานำกระเป๋ามาที่ห้องโถงด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง

เมื่อเย่เฉันเห็นเช่นนั้น จึงกล่าวว่า “โอเค คนและรถที่จะส่ง พวกคุณไปทางตอนเหนือได้มาถึงแล้ว รีบขึ้นรถซะ จะได้ออกเดิน ทางเดี่ยว ”
สองพ่อลูกได้แต่พยักหน้าอย่างสลดใจ หลังจากนั้นเขาก็ถูก ลูกน้องของท่านหงห้าพาตัวไป

ตอนที่เดินออกจากบ้าน พวกเขาสองเดินหนึ่งก้าวแล้วก็ เหลียวหลังไปมอง ถึงแม้ว่าจะมีความอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจาก ไป แต่เวลานี้ยังไงพวกเขาก็ต้องออกไปจากที่นี่

เว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกเสียใจที่สุด

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก หลังจากที่เว่ยเลี้ยงสามารถ แก้ไขวิกฤตได้แล้ว ตนเองก็จะทำตามสัญญาให้เว่ยเลี้ยงเป็น ประธานบริษัท ถ้าเป็นเช่นนี้ เว่ยเลี่ยงไม่ไล่ตนเองไปอยู่ที่ภูเขา จางไปอย่างแน่นอน

ดังนั้น ที่มีวันนี้ สุดท้ายก็คือตนเองเป็นคนทำเอง

เว่ยเลี่ยงเฝ้าดูเว่ยหย่งเจิ้งและเว่ยฉางหมิงขึ้นรถ เมื่อรถทั้ง สามคันขับออกจากตระกูลเว่ย มุ่งหน้าไปภูเขาฉางไป ซึ่งอยู่ห่าง ออกไปสองพันกว่ากิโลเมตร

จนกระทั่งขบวนรถหายไปจากสายตา ดวงตาทั้งคู่ของเขามี น้ำตาคลอเบ้า

ทันใดนั้น เขาก็ก้าวไปหาเยเงินโดยไม่กล่าวอะไร เขา คุกเข่าลงบนพื้นทันที แล้วก้มลงกราบสามครั้ง จากนั้นเงยหน้า ขึ้น แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณอาจารย์เที่ช่วยเหลือ! ความฝันใน ชีวิตทั้งสองข้อก็เป็นจริงแล้ว นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของ เว่ยเลี่ยง ก็จะเป็นของอาจารย์เย่ บริษัทผลิตยาเว่ยชื่อ ก็เป็นของ อาจารย์เย่ ในชีวิตนี้เว่ยเลี่ยงจะฟังคำสั่งของคุณ! ขอแค่คุณสั่งมาว่าจะให้บุกน้ำลุยไฟที่ไหน หากผิดคำสัญญา ขอให้ถูกฟ้าผ่า!

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “เว่ยเดี่ยว นายเป็นคนกล้า หาญ และก็เป็นลูกกตัญญู สิ่งที่ขาดคือโอกาส ผมชื่นชมคุณ ดัง นั้นผมเต็มใจที่จะช่วยเหลือคุณ แต่คุณต้องจําไว้ว่า คุณอย่าใช้ ชีวิตแบบเดียวกันกับคนที่คุณเกลียด ถ้าหากในอนาคตผมรู้ว่า คุณเป็นเหมือนกับเว่ยหย่งเจิ้ง ผมจะฆ่าคุณด้วยตนเอง เข้าใจ แล้วใช่ไหม?”

เว่ยเลี่ยงก้มลงกราบ ค้างไว้ชั่วขณะ แล้วกล่าวเสียงดังว่า “เว่ยเลี้ยงเข้าใจครับ! ถ้าหากในอนาคตเว่ยเสียงเหมือนเว่ยหย่ง เจิ้งแม้สักครึ่ง ผิดต่อคำสั่งของอาจารย์เย่ เว่ยเลี้ยงจะชดใช้ด้วย ชีวิต!