บทที่ 411

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่ชอบภูเขาฉางไปที่ลำบากและหนาวเหน็บ

สมัยก่อนถ้าไม่เป็นเพราะว่าเริ่มบุกเบิกธุรกิจ จําเป็นต้องไป เก็บยาด้วยตนเอง เขาก็ไม่ยอมไปยังสถานที่ที่หนาวเหน็บแห่ง

เพราะเขาดูถูกสถานที่ที่ลำบากและหนาวเหน็บแห่งนั้น ฉะนั้นเขาจึงดูถูกแม่ของเว่ยเลี่ยงมาก เขาคิดว่าเธอเป็นของเล่น ชั่วคราว แค่เล่นสนุกก็พอ

แต่เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เย่เฉินจะลงโทษเขา โดยห้าม

เขาลงมาจากภูเขาฉางไปตลอดชีวิต!

นั่นเป็นสถานที่ที่ตนเองรังเกียจมาตลอด!

ให้ตนเองไสหัวไปที่นั่น ห้ามออกจากไปที่นั่นตลอดชีวิต วิธีนี้ ก็ไม่แตกต่างจากการฆ่าให้ตาย?

ตอนนี้สุขภาพของเขาไม่แข็งแรง เดิมก็สามารถอยู่ได้ไม่กี่ปี ถ้าหากให้ไปอยู่ที่ภูเขาฉางไป เกรงว่าจะเสียชีวิตเร็วขึ้นไปอีก

อีกอย่าง การใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น สำหรับชายชราที่ชอบใช้ชีวิต ด้วยความเพลิดเพลินอย่างเขา ก็เหมือนตายทั้งเป็น เขามองไปที่เเฉินอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้และขอร้องว่า “อาจารย์เย ชายชราอย่างผมมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ปีแล้ว ขอร้อง คุณได้โปรดเมตตา ผมยินยอมที่จะมอบบริษัทผลิตยาเว่ยชื่อให้ เว่ยเลี่ยง ได้โปรดให้ผมอยู่ในเมืองจีนหลัง ใช้บั้นปลายชีวิต อย่างสงบ……….

เย่เงินถามอย่างเป็นชาว่า “คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าแม่ของ เว้ยเสี่ยงตายไปยี่สิบปีแล้ว? เศษเดนอย่างคุณอายุยืนกว่าเธอ ยี่สิบปี ถือว่าคุณได้กำไรมากมายแล้ว ดังนั้น วันเวลาที่เหลือก็ ไปสํานึกผิดที่ภูเขาฉางไป! ไม่เพียงต้องไปขุดโสมที่ภูเขาทุกวัน ยังต้องกวาดหลุมฝังศพของแม่เว่ยเลี้ยงทุกวันด้วย!

หลังจากนั้น เขาก็มองไปที่เว่ยเลี้ยง และออกคำสั่งว่า “เวีย เลี้ยงหลังจากที่คุณรับมอบบริษัทผลิตยาเว่ยชื่อแล้ว ให้จัดคนไป ที่นั่นประมาณสี่ห้าคนทันที เพื่อควบคุมดูแลพวกเขาทุกวัน ให้ พวกเขากวาดหลุมฝังศพของแม่คุณทุกเช้าตรู่ แล้วขึ้นภูเขาไป เก็บโสมทุกวันทั้งเช้าและบ่าย ไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์มือถือ ท่องอินเทอร์เน็ต หรือดูทีวี ให้พวกเขาใช้ชีวิตแบบ เริ่มทํางาน เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น และเลิกงานเมื่อพระอาทิตย์ตกดินทุกวัน! หากพวกเขากล้าอู้งาน ก็หักขาทั้งสองข้างของพวกเขา แล้วโยน ทิ้งให้มันกลายเป็นน้ำแข็งท่ามกลางหิมะ

เว่ยเลี่ยงรู้สึกตื่นเต้นมากจนความเลือดเดือดพลุ่งพล่านไม่ คาดคิดว่าเย่เฉินไม่เพียงแต่ทำให้เขาได้บริษัทผลิตยาเว่ยชื่อ แล้ว แต่ยังช่วยตัวเองลงโทษเว่ยหย่งเจิ้งกับเว่ยจางหญิงสองคน พ่อลูก ที่สำคัญ วิธีการลงโทษเช่นนี้ มันเป็นฉากจบที่สมบูรณ์ แบบที่เขาไม่กล้าฝัน
ให้พวกเขาไปที่ภูเขาฉางใบ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในสถานที่ที่ พวกเขาปฏิเสธ เป็นการประชด ช่างน่าตลก และถึงจะหายแค้น

ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งเย่เฉันเป็นอย่างมาก แล้วเขาก็คุกเข่า ลงบนพื้นทันที และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณอาจาร เที่ช่วยเหลือ อาจารย์เย่ โปรดมั่นใจ เว่ยเลี้ยงจะจัดการให้ดี ที่สุด!”

เย่เฉินตอบอืม แล้วมองไปที่เว่ยหย่งเจิ้งและเว่ยจางหญิงสอง พ่อลูก และกล่าวอย่างเป็นซาว่า “ถ้าสองคนนี้กล้าหนีจากภูเขา ฉางไบ ก็จะเปิดค่าบัญชาสังหาร 500 ล้านโดยอัตโนมัติ ในชีวิต นี้ถ้าพวกเขากล้าออกจากภูเขาฉางใบ มีทางเดียวคือต้องตาย เท่านั้น!”

เมื่อเวยฉางหมิงได้ยินประโยคนี้ ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหล

เดิมเขาดำรงตำแหน่งผู้นำคนที่สองของบริษัทผลิตยาเว่ยชื่อ ด้วยเส้นสายที่กว้างขวางในเมืองจีนหลัง และด้วยชื่อเสียงฐานะ ของครอบครัว ทําให้เขาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาทุกวัน หลงใหล มัวเมาในเงินทอง

อยู่ดี ๆ ให้เขาไปขุดโสมที่ภูเขาฉางใบ และไม่อนุญาตให้ ออกจากที่นั่นตลอดชีวิต มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกตัดสินจําคุก ตลอดชีวิตเสียอีก!

เนื่องจาก หากรับโทษในเรือนจำ อย่างน้อยคุณก็สามารถ ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมสมัยใหม่ได้

แต่ว่า ถ้าหากไปอยู่ที่ภูเขาฉางไป สถานที่หนาวเหน็บและลำบาก ตนเองจะทนได้อย่างไร?