บทที่ 346

ถ้าหากว่าไม่ระวังเอาเสื้อผ้า ใส่ลงเครื่องซักผ้าแล้วชักกระดาษ นั่นจะเป็นยังไง?

ใจใหญ่มากนะ! ใหญ่จนน่าตกใจ

ในตอนนี้ตะคริวขึ้นหน้าของเขียว เขียนไปหมด เขาไม่เข้าใจ เลยสักนิด เพราะอะไรไอ้เศษสวะนี่ถึงได้มีเงินเยอะขนาดนี้ เขา เป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่ใช่หรอ?

ในเวลานี้เยเฉันถามพิธีกรคนนั้น ในเมื่อไม่มีใครแย่งผม ผม ก็ต้องหยิบเงินหนึ่งร้อยล้านออกมา โสมม่วงชั้นเลิศ ควรที่จะเป็น กรรมสิทธิ์ของผมแล้วใช่ไหม?”

พิธีกรรีบพูด “ตอนนี้ฉันขอประกาศว่า โสมม่วงชั้นเลิศสามร้อย

ปี เป็นกรรมสิทธิ์ของ…”

ยังไม่ทันพูดจบ เซียวอี้เชียนรีบพูดว่า “ไม่ต้องรีบ! ผมจะเสนอ

ราคาเพิ่มอยู่นะ!”

ทุกคนในงาน อคกันอีกรอบ!

การประมูลเริ่มต้นที่ห้าล้าน ประมูลจนถึงหนึ่งร้อยล้านแล้ว ยัง จะเพิ่มราคาอีก? !

โสมสีม่วงชั้นเลิศนี้ไม่คุ้มกับเงินขนาดนี้เลยจริงๆ สองคนนี้บ้า

ไปแล้วหรือเปล่า?
เว่ยจางหนึ่งรีบเตือนว่า ” โธ่เอ๋ยประธานเขียว หนึ่งร้อยล้านสูง เกินไปแล้วนะ มีเงินนี่ เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่านะ?

เซียว อี้เขียนถาม “ถ้าประมูลไม่ได้ ขาตัวใหม่ของพวกคุณจะ ทํายังไง? อาการป่วยของผมทำยังไง?

ขณะที่พูด พอดีมีชายวัยกลางคนหัวล้านวิ่งเข้ามา พูดกับเวีย ฉางหนึ่งว่า “ประธานเว่ยขอโทษด้วย เมื่อกี้รอผลจากห้องแล็บ เพราะฉะนั้นก็เลยมาสาย

คนที่พูด คือหัวหน้าเภสัชกรของบริษัทผลิตยาเว่ยชื่อเขาเพิ่ง มาจากโรงงานยา เพื่อมาช่วยเวยฉางหนึ่งดูแลควบคุมโสมม่วง ต้นนี้

เว่ยฉางหมึงรีบพูดว่า “ศาสตราจารย์เคอคุณมาได้จังหวะพอดี คุณดูโสมม่วงในมือของพิธีกรสี คุ้มกับเงินหนึ่งร้อยล้านไหม?”

* หนึ่งร้อยล้าน?” ศาสตราจารย์ คอสายศีรษะแล้วยิ้ม” มันไม่ คุ้ม โสมม่วงสามร้อยปีราคาสูงสุดในตลาดแค่สามสิบล้าน สูง กว่านี้ไม่ได้แล้ว ราคาหนึ่งร้อยล้าน มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะซื้อ…

* แล้วอาการป่วยของประธานเซียวจะทำยังไงล่ะ?” เว่ยฉางห มิงถาม

ศาสตราจารย์เคอกล่าวด้วยสีหน้าที่มั่นใจว่า “ อันที่จริงไม่ จําเป็นต้องใช้โสมม่วงสามปีหรอก พวกเราแค่หาโสมสีม่วงที่ มีอายุหนึ่งร้อยปีไม่กี่ชิ้นมาดัดแปลงนิดหน่อยก็สามารถทดแทน ใต้ ในท้องตลาดโสมหนึ่งร้อยปีหนึ่งต้นมีมูลค่าแค่ประมาณหนึ่ง ล้าน ซื้อหาต้นก็แต่ห้าล้าน ประสิทธิภาพสูงเกินกว่าสามร้อยปี ”
ในตอนนี้พิธีกรถามเขียวขี้เซียน “ประธานเขียว คุณต้องการ เพิ่มเท่าไหร่? โปรดบอกระบุจำนวนเงินที่ชัดเจนด้วยค่ะ ไม่งั้น พวกเราจะดำเนินการต่อลำบาก”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ศาสตราจารย์เคยพูดเซียว เซียน ได้ตัดสิน ในใจแล้วว่า รู้สึกว่าตัวเองจะไม่ยอมถูกเอาเปรียบ หรือว่าจะเอา โอกาสนี้ให้เยเงิน ทำให้เขาเจ็บตัวไป แล้วกัน

เพราะฉะนั้น เขารีบสายศีรษะทันทีและพูดว่า “ผมตัดสินใจที่ จะไม่เพิ่มแล้ว ใช้เงินหนึ่งร้อยล้านบาทซื้อของแบบนี้ เป็นเรื่อง ปัญญาอ่อนชัดๆ มีเพียงคนที่สมองมีปัญหาเท่านั้นที่จะทำเรื่อง แบบนี้ได้”

มีเสียง โดังขึ้นในงาน

ไม่มีเงินก็บอกว่าไม่มีเงิน เสียดายก็บอกมาว่าเสียดาย พูดคน อื่นปัญญาอ่อน นี่มันก็แค่ปลอบใจตัวเองชัดๆ?

เซียวอี้เขียนถูกคนจำนวนมาก โห่ไล่ ในใจเขาหงุดหงิดเล็ก น้อย แต่เขาไม่กล้าที่จะตอบโต้ ทำได้แค่หน้าด้านทนต่อไป

คงไม่มีใครเป็นศัตรูกับเงิน ใช้เงินหลายสิบล้านเพื่อเอาหน้า เขารู้สึกว่าไม่คุ้ม

ตอนนี้พิธีกรอ้าปากพูดว่า” หนึ่งร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง

“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สอง”

“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับคุณเย่ ส่ง มอบค่ะ”
เเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ มองไปที่เขียว เขียนพูด ด้วยรอยยิ้ม “ในฐานะเพื่อนขอเตือนสติคุณอย่างหนึ่ง โรคเสื่อม สมรรถภาพทางเพศของคุณ กินยาอะไรก็ไม่สามารถรักษาให้ หายได้ ดังนั้นผมขอเตือนคุณอย่าเสียแรงเปล่าดีกว่า