บทที่ 340

โลมนั้นมีหลายชนิดด้วยกัน เช่น ลมทั่วไป โสมอเมริกัน โขม แดง โสมม่วง โสมป่า แต่ในบรรดาโลมทั้งหมดนี้ โลมม่วงเป็น โลมที่แพงและหายากมากที่สุด

แล้วโตมปกติก็จะมีอายุการใช้งานได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี ดังนั้น ไม่ใช่ว่าโลมที่ไม่มีใครหยิบขึ้นมา จะกลายเป็นโสมที่มายุเป็น ศตวรรษได้ ส่วนใหญ่หากไม่โดนเก็บมาใช้ ก็จะมีอายุแค่ร้อย กว่าปีและตายไป

โสมที่มีอายุถึงสองสามร้อยปีนั้น ล้วนเป็นโสมที่เลอค่า และ โสมที่มีอายุกว่าห้าร้อยปีนั้น คนที่ทำงานเก็บโสมมาตลอดชีวิต ก็แทบจะไม่เคยเจอเลย

หากเป็นโสมที่มีอายุเป็นพันปี งั้นก็เป็นของที่ประเมินราคาไม่ ได้ ได้ยินแต่อยู่ในตำนานเท่านั้น แทบจะไม่มีใครเคยเห็นในชีวิต จริงเลย

ดังนั้น โสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปีจึงมีค่ามากนัก

ตอนนี้ในห้องประมูลนั้นมีคนหนาแน่นนัก คนส่วนใหญ่เป็น แพทย์แผนจีนที่มาจากทั่วประเทศ หรือแม้แต่บุคคลสำคัญที่มา จากอุตสาหกรรมยา นอกจากนี้ยังมีแพทย์จีนรุ่นเก่าหลายคนที่ สามารถเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนอีกด้วย

ในหมู่คนเหล่านี้ มีหลายคนที่คุ้นเคยรู้จักกับซื้อเทียน หลังจากที่เห็น อเทียน เดินเข้ามา พวกเขา กับเขาทีละคน ก็เข้ามาแสดงความยินดี

การแสดงความยินดี ก็คือการแสดงความยินดีที่เขาสามารถ รักษาโรคอัมพาตได้อย่างปาฏิหาริย์และเป็นประวัติศาสตร์ใน วงการการแพทย์เลยทีเดียว แต่ในใจของชื่อเทียนฉนั้นกลับรู้สึก สะอายยิ่งนัก

ทุกคนคิดว่าการรักษาอัมพาตขั้นสูงนั้นเป็นของเขา แต่เขารู้ว่า ความสำเร็จทั้งหมดนั้นเป็นของเย่เฉินแต่เพียงผู้เดียว เนื่องจาก ท่านอาจารย์เย่นชอบถ่อมตัว ดังนั้นจึงให้คนรับหน้าไป

ทุกคนมายืนรายล้อมซื้อเทียนฉี และต่างถามชื่อเทียนถึงการ รักษาอัมพาต ซ๊อเทียน ได้แต่กล่าวว่า “ในความเป็นจริงนั้นการ รักษาโรคอัมพาตขั้นสูงนั้นไม่ได้มาจากความสามารถของเขา แต่เป็นความสามารถจากยาวิเศษ ที่ทำให้ผลการรักษานั้น มากๆ

มีความว่า “ท่านผู้เฒ่าซื้อ ท่านสามารถบอกตัวยาที่ใช้ทำยา วิเศษนี้ได้หรือไม่ หากท่านบอก มันจะกลายเป็นประโยชน์ต่อ มวลมนุษยชาติเลยนะ!

“ใช่แล้ว! “มีเสียงคนสะท้อนออกมาแล้วพูดว่า “ท่านหมอชื่อ ถ้าท่านเปิดเผยยานี้ ท่านอาจจะได้รับรางวัลโนเบลสาขาการ แพทย์ก็ได้นะ! ”

ชื่อเทียน กล่าวอย่างอึดอัดว่า “เรื่องนี้ลืมมันไปเถอะ มันเป็น ความลับที่ผมไม่สะดวกจะพูด
ในเวลานี้ก็มีชายหนุ่มสวมชุดสูทใส่รองเท้าหน้าเดินเข้ามา โค้งคำนับ ให้ขอเทียนเล็กน้อย จากนั้นก็พูดภาษาจีนที่พูดไม่ ค่อยคล่องออกมาว่า “สวัสดีครับท่านเทพ แมท โคบายา ซอ จิโร่ครับ เป็นรองประธานของบริษัทผลิตยาโคบายาจากญี่ปุ่น

ชื่อเทียนพยักหน้าและพูดว่า “ผมรู้จักบริษัทผลิตยาโคบายา ของคุณ ไม่ทราบว่ามาหาผมมีเรื่องอะไรรึเปล่า?

โคบายา ชิอิจิโร่กาวอย่างจริงจังว่า “ท่านเทพอ บริษัทผลิต ยาโคบายาของเรานั้นเป็นบริษัทยาที่แข็งแกร่งที่สุดในเอเชีย มี ยามากมายที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก โดยทั้งหมดได้รับ การพัฒนาและผลิตโดยบริษัทยาโคบายาของเรา ด้วยแรง สนับสนุนที่ดีเช่นนี้ พวกเรามีความสามารถที่จะพัฒนายารักษา อัมพาตขั้นสูงของคุณให้ดียิ่งขึ้นครับ สามารถส่งออกไปได้ มากกว่าสองร้อยประเทศครับ ดังนั้นเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณ จะขายยา ให้กับเราครับ! ”

อเทียน ได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “ผมจำได้ว่า มียาหลายชนิดที่พวกคุณไม่ได้พัฒนาขึ้น มาเอง ยาทั้งหลายเหล่านั้นล้วนแต่เป็นยาที่มาจากจีนฝั่งเรา! ”

ฝั่งจีนที่หมายถึงก็คือเป็นยาจีนโบราณนั่นเอง

ญี่ปุ่นและเกาหลีได้รับวัฒนธรรมมาจากจีนในสมัยโบราณ การแพทย์ของพวกเขาก็ล้วนแต่มาจากอาจารย์สอนวิชาแพทย์ แผนจีน ตอนนี้บริษัทยาในสองประเทศนี้ ล้วนแต่เป็นยาจากชาว ฮั่นทั้งนั้น พูดอย่างตรงไปตรงมาเลยก็คือเลียนแบบมาจากบรรพบุรุษชาวจีน

เมืองจากในอดีตได้มีการบันทึกษาไว้ในเภสัช รับ นอกจาก นี้ยังไม่มีการคุ้มครองลิขสิทธิ์สิทธิบัตรที่ชัดเจน ดังนั้นบริษัทยา ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้จึงได้ลอกเลียนแบบยาต่างๆ จากการบันทึก แพทย์แผนจีน จากนั้นก็ผลิตยาไปขายให้ทั่วโลก

หากพวกเขาระบุว่ายาจีนโบราณพวกนี้มาจากทางจีนก็จะไม่ เป็นไร แต่พวกเขาเผยแพร่ยาเหล่านี้โดยบอกว่ามาจากการ ค้นคว้าวิจัยของพวกเขาเอง

บางคนก็หน้าไม่อายบอกว่า ยาเหล่านี้ล้วนมาจากบรรพบุรุษ ของตน ซึ่งมันทำให้คนที่บริโภคคิดว่ายาเหล่านี้ล้วนมาจาก ประเทศญี่ปุ่นแหละเกาหลีใต้จริงๆ

การลอกเลียนแบบที่โจ่งแจ้งเช่นนี้ทำให้ซื้อเทียนและผู้ ประกอบวิชาชีพการแพทย์แผนจีนจำนวนมากขุ่นเคือง

ในตอนนี้โคบายา ชิอิจิโร่ก็พูดจาอย่างหยิ่งผยองว่า “ท่านเทพ ชื่อ ผมขอแก้ไขคําผิดพลาดของคุณสักนิดนะครับ ยาทั้งหมดนี้ เป็นของบริษัทยาโคบายาของเรา ไม่ได้ใช้วิธีการจีนเลยสักนิด ทั้งหมดเป็นการพัฒนาปรับปรุงยาของเราเอง ตามแก่นแท้ของ การแพทย์แผนญี่ปุ่น! “