บทที่ 336

เช้ารุ่งขึ้นวันที่สอง ซือเทียน มารับเอเฉันไปงานมหกรรมการ แพทย์แผนจีน

สิ่งที่เย่เฉินนั้นไม่ได้คาดคิดก็คือ สถานที่จัดงานนั้นจะเป็นศูนย์ นิทรรศการจินหลังของตระกูลเก่า

ครั้งก่อนที่มาเกาจวิ้นเว่ยยังทำตัวหยิ่งผยองต่อหน้าเขาอยู่ เลย แต่ในเวลานี้ เกาจวิ้นเวียและเกาเจี้ยนจูนลูกชายคนโตของ เขาก็ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่บน โลกใบนี้

เปรียบกับวลีที่ว่า “วันนี้มาที่นี่อีกครั้ง แต่ไม่พบสาวงามคนนั้น มีแต่ดอกพืชเท่านั้นที่ไหวในสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เมื่อก้าวเข้าไปในศูนยนิทรรศการ เยเฉันก็พบกับฝาผนังบน ห้องโถงที่ประกาศบุคคลสูญหายของเกาจวิ้นเวียและเกาเจี้ยน

ตระกูลเกาได้เพิ่มค่าหัวเป็นสามสิบล้าน แต่ก็ยังไม่พบเบาะแส ของสองพ่อลูกคู่นี้เลยแม้แต่น้อย

ความพยายามเหล่านี้ มันช่างไร้ความหมาย

เย่เฉินกับซือเทียนฉนั้นเดินเข้ามาพร้อมกัน ฉินกางพาฉันเอา เสงี่ยนเข้ามาทักทาย

ตระกูลฉินนั้นทำธุรกิจเกี่ยวกับยา มหกรรมการแพทย์แผนจีนนี้ พวกเขาเองก็มาแสดงสินค้า จึงได้มาแต่เช้าตรู่

เมื่อเห็นเเฉิน จินทางเดินเข้าไปแล้วโค้งคำนับอย่างตื่นเต้น พร้อมกับกล่าวด้วยความเคารพ “ท่านอาจารย์เมาแล้ว! ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนที่อยู่ด้านข้างกลับดูเป็นกังวล ใบหน้าขาวซีด ไม่รู้ว่าสาเหตุนั้นคืออะไร

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเยเฉิน อารมณ์ของฉันเอาเสงี่ยนก็ยัง คงตื่นเต้นดีใจ เดินไปหาเซ่เงินด้วยท่าทีที่เขินอายเล็กน้อย โค้ง คำนับอย่างเชื่อฟัง ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวเบาๆว่า “ท่านอาจารย์เย สวัสดีค่ะ”

เยเงินหยักหน้าเล็กน้อย เมื่อต้องไปที่ฉันเข้าเสวียนชั่วครู่ ก็ รู้สึกได้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีอะไรบางอย่างในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา เขาเองก็สะดวกที่จะถาม จึงพูดกับเธอไปว่า “เจ้าเสงี่ยน สีหน้า เธอดูไม่ค่อยดีเลย พักผ่อนเยอะๆนะ

ทันทีที่ฉันเอ้าเสวียนได้ยิน แก้มทั้งสองข้างก็แดงระเรื่อ ไม่คาด คิดว่าเเฉินจะสนใจตนเอง ในใจของเธอนั้นมีความสุขเป็น อย่างมาก เธอพยักหน้าไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉินทางกล่าวอย่างเคารพว่า “ท่านอาจารย์เย่ ที่ท่านมาครั้งนี้ เป็นเพราะโสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปี ใช่หรือไม่?

เย่เฉินพยักหน้าแล้วถามว่า “มีข่าวอะไรบ้างไหม? ”

ฉินกางยิ้มและกล่าวว่า “โสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปีนี้ ได้ มาโดยบังเอิญแถบภูเขาฉางไปที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ว่ากันว่าราคาเริ่มต้นอยู่ที่ห้าล้าน ซึ่งก็ถือว่าไม่สูงมากนัก แต่ถ้าเป็น โสมม่วงหนึ่งต้นน้ำล้าน ก็ถือว่าราคาสูงอยู่ คาดว่าราคาเสนอ สุดท้ายน่าจะอยู่ที่สามสิบล้านหยวน ซึ่งก็ไม่ได้ถือว่าสูงเกินไป

เเงินพยักหน้า

สําหรับคนธรรมดาหรือหมอยาจีนทั่วไปนั้น โลมม่วงชั้นเลิศ อายุสามร้อยปีถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่ได้มีประโยชน์มากนัก

ไม่ว่าจะเป็นโสมม่วง เห็ดหลินจือหรือว่าถั่งเช่า สมุนไพรล้ำค่า เหล่านี้ หากกินโดยตรงก็จะได้ประโยชน์ที่ไม่มากนัก การที่ทำให้ ร่างกายนั้นแข็งแรงถือว่าจริงแต่ว่าไม่สามารถรักษาทุกโรคได้

ดังนั้นตัวยาที่ดีจึงต้องพัฒนาให้มีผลลัพธ์ที่ดีที่สุด หนึ่งคือต้อง ดูการจับคู่กันของตัวยา อีกอย่างหนึ่งคือความสามารถในการ ปรับแต่งตัวยา

หลักการของตำรับยานั้นถือเป็นสิ่งที่สำคัญ ใช้ยาสิบชนิดรวม กันก็สามารถสร้างตำรับยาขึ้นมาใหม่ได้ บางอย่างสามารถ รักษาหายได้ด้วยยา บางอย่างก็สามารถพรากชีวิตไปได้เลย เหตุผลพื้นฐานที่ทำให้มันต่างกันนั้นก็คือปริมาณของยาทั้งสิบ ชนิดนี้ ความแตกต่างของอัตราส่วนเพียงอย่างเดียวก็สามารถ ทำให้เกิดความแตกต่างที่มากมายได้ หากใช้ยาที่แตกต่างกัน นั่นก็จะยิ่งทำให้แตกต่างเป็นอย่างมาก

สําหรับความสามารถในการปรุงยานั้น ขึ้นอยู่กับตำรับยาที่ดี ปรุงยาที่ดีให้ดียิ่งขึ้น

หากความสามารถไม่ถึง ตำรับยาสิบอย่างอาจปรุงออกได้แค่อย่างเดียว

แต่หากความสามารถในการปรุงยานั้นมีมาก ตำรับยาหนึ่ง อย่างก็สามารถปรุงได้สบอย่างเลยทีเดียว

หากมีความสามารถทั้งคู่ ตำรับยาสิบอย่าง สามารถทำได้ถึง ร้อยอย่างเลย ความสามารถของเยเงินก็คือการน่าตารับยาบ อย่างมาทําให้เป็นร้อยอย่าง

นอกจากนี้เขายังมีสูตรโบราณที่หายไปนานอีก แน่นอนว่า สามารถผลิตได้เกินหนึ่งร้อยแน่ๆ

ดังนั้น โสมม่วงชั้นเลิศที่อายุสามร้อยปี นั่นมีประโยชน์กับเขา แต่กับคนอื่นอาจจะไม่มากขนาดนั้น

แต่ถ้าได้มาอยู่ในมือของตนนั้น ก็จะสามารถปรุงแต่งให้เป็น ยาที่วิเศษได้ดีกว่ายาเม็ดที่ทุกคนเคยกิน