บทที่ 314

หลังจากที่เเงินกลับไปถึงบ้านและท่ากับข้าวเสร็จ พ่อตา เขียวฉางด่วนที่ออกไปข้างนอกทั้งวันเป็นคนกลับมาถึงบ้านก่อน หลังจากนั้นก็ตามด้วยเขียวหวั่นที่งานยุ่งมาทั้งวัน หลังจากที่เขียวหวั่นกลับมาแล้ว ข้าวและกับข้าวทั้งหมดก็ วางอยู่บนโต๊ะแล้ว ถึงได้เห็น หม่าหลับที่กลับมาอย่างรีบเร่ง

เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน เริ่มอวดกับคนในบ้านว่า “วันนี้ฉัน เล่นไพ่นกกระจอกได้มาเจ็ดพันกว่า!”

เขียวฉางควนกล่าวตามจิตใต้สำนึกว่า “โอ้ ภรรยาของผม

ช่างเก่งกาจ วันหนึ่งได้เจ็ดพัน หนึ่งเดือนก็ได้สองแสนหนึ่ง

เซียวซูหนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และกล่าวว่า “แม่ หาก แม่จะเล่นไพ่นกกระจอกเป็นครั้งคราว เพื่อเป็นการผ่อนคลายมัน ไม่เป็นปัญหา เล่นด้วยเงินเล็กน้อยฉันสามารถเข้าใจได้ แต่ถ้า ชนะหรือแพ้วันละตั้งเจ็ดพัน แบบนี้มันเล่นใหญ่เกินไปใช่ไหม? ถ้าเกิดติดขึ้นมา มันมีความเสี่ยงมากนะ!”

หม่าหลัมโบกมือ และกล่าวด้วยท่าทางเหยียดหยามว่า “อั้ยหยา แกไม่ต้องมาสั่งสอนแม่ แม่รู้อยู่แก่ใจ คนที่เล่นไพ่กับ แม่เป็นมือใหม่ทั้งหมด ความสามารถห่างจากแม่มาก แม่ หลับตาและเล่นไพ่กับพวกเขายังชนะได้! รู้หรือไม่ว่าแม่มีฉายาว่าอะไร? นกกระจอกเทพแห่งถนนให้เหอ

เชียว หนถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วก็กดขมับ และไม่ สนใจเธออีกต่อไป

ขณะที่ทานข้าว ทันใดนั้นเชียวหนก็ได้รับข้อความทาง แซท หลังจากเปิดดูแล้วถามเเฉินว่า “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุด สัปดาห์ คุณได้วางแผนอะไรไว้หรือเปล่า? ”

เย่เฉินตอบว่า “ผมจะวางแผนอะไรได้ล่ะ ซื้อผัก ทำอาหาร ซักผ้า และกวาดพื้น

เขียวชหนกล่าวว่า “รั่งหลินได้บอกทางแชทกับฉันว่า เธอ ได้จองห้องแช่นํ้าออนเซ็นใน โรงแรมไว้หนึ่งห้อง ชวนพวกเราไป แช่น้ำออนเซ็น ถ้าหากคุณไม่ได้วางแผนอะไรเป็นพิเศษ ฉันจะ ตกลงไปกับเธอ”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “แช่น้ำออนเซ็น ให้ผมไป ด้วย? ”

เซียวซูหนพยักหน้า “เพื่อเป็นการเชิญพวกเราสองคนไป ด้วย ห้องที่เธอจองไว้เป็นห้องชุด เราสองคนแช่ห้องหนึ่ง เธอเอง จะแช่อีกห้อง เธอบอกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ก็นานแล้ว แต่ยังไม่มี โอกาสตอบแทนเราสองคนเลย

หม่าหลันที่อยู่ข้าง ๆ รีบกล่าวขึ้นว่า “ชูหน แกไปแช่น้ำออน เซ็นกับรั่งหลิน จะให้เย่เฉินไปทำไมกัน? ไม่ให้เขาไป! ให้เขาอยู่ บ้านทํางานบ้าน!”
เขียว หมกล่าวว่า “แม่ ซึ่งหลับเธอได้เชิญเขาแล้ว! ถ้าหาก จะไปก็ต้องไปด้วยกัน!

หม่าหลับนจ้องมอง เฉินและกล่าวว่า มันจะได้ยังไง? ถึง เวลาเราสองคนต้องนอนห้องเดียวกัน ถ้าเขาทำอะไรแก? แกก็จะ ไม่เสียเปรียบแย่เหรอ?

เย่เงินถึงได้เข้าใจว่า ที่แท้แม่ยายของตนเองกังวลเรื่องนี้ นี่เอง……….

เซียวซูหนรู้สึกปวดหัวกับคำพูดของหม่าหลั่น และกล่าว ด้วยน้ำเสียงที่ห้วน ๆ ว่า “แม่ ฉันกับเยเฉินเป็นสามีภรรยากัน เรื่องของเราสองคน เราจัดการเองได้ แม่ไม่จําเป็นต้องกังวล

แต่หม่าหลันกังวล เธอโยนตะเกียบ กล่าวอย่างโกรธ ๆ ว่า “อะไรนะ? ฉันที่เป็นแม่ ไม่สามารถยุ่งเรื่องของลูกได้เหรอ? !!

เซียวซูหนซักสีหน้าไม่ดี และกล่าวด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “เรื่องที่ควรยุ่งก็ยังได้ แต่เรื่องที่ไม่ควรยุ่งก็ไม่ควรจะเข้ามายุ่ง เช่นกัน!”

หม่าหลันตบโต๊ะและกล่าวว่า “คนที่เป็นแม่มันไม่มีเรื่องอะไร ที่ไม่ควรยุ่ง! เรื่องของลูกแม่ยุ่งได้ทุกเรื่อง! ”

เซียวซูหนถูกกระตุ้นจึงพูดโพล่งออกมาด้วยความโมโหว่า “เรื่องนี้แม่ไม่ต้องมายุ่ง ฉันบอกแล้ว ยังไงเเฉินก็ต้องไป ใครก็ มาขัดขวางไม่ได้ ถ้าหากแม่ขัดขวาง ฉันก็จะย้ายออกจากบ้าน
“แก……… หม่าหลับตกใจ

หากเซียวหนบอกว่าจะย้ายออกจากบ้านนี้ก็คือจุดอ่อนข องหม่าหลับ

หม่าหลับนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดด้วยความโกรธว่า “ใต้ ๆ ๆ ฉันไม่ยุ่งแล้ว พวกแกไปเถอะ ทางที่ดีต้องรู้จักควบคุม ตนเองด้วย ไม่เช่นนั้นลูกจะเสียใจในอนาคต! ”

เมื่อพูดจบ เธอกลอกลูกตา แล้วยิ้มกริ่มมองไปที่เเฉินแล้ว กล่าวว่า “ลูกเขยที่แสนดี พรุ่งนี้นายอย่าไปดีกว่า ไปเล่นไพ่นก กระจอกเป็นเพื่อนแม่ดีไหม? แม่ไม่ให้นายไปเปล่า จะให้ค่าเงิน ค่าขนมสองพัน!”

หม่าหลับคิดรอบคอบมาก เมื่อพูดกล่อมเชียวหนไม่ได้ ก็ พูดกล่อมเย่เฉินแทน หากพูดกล่อมจนเซ่เงินไม่ไปแล้วเชียวห ร้นก็โทษจนตนเองไม่ได้?

แต่ว่า ตอนนี้เเฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “แม่ ผมเล่นไพ่ นกกระจอกไม่เป็น ผมไปแช่น้ำออนเซ็นกับซูหนดีกว่า! ”