บทที่ 295

เขียวเวยเวยได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้ตอบคำถามของเวียงหนึ่ง แต่ มองเชียว เซียนอย่างทำตัวไม่ถูก

เธอไม่กล้าบอกว่าตนเองไม่มีแฟน เพราะว่าตนเองเป็นคนรัก

ของเชียว เขียน

แต่เธอไม่กล้าบอกคนนอก ว่าตนเองเป็นคนรักของเซียวเชีย น เพราะเซียวอี้เซียนก็มีครอบครัวอยู่แล้ว ตนเองจะเปิดเผยตัวไม่ ได้ ถ้าตัวเองตัดสินใจไปเอง บอกว่าตนเองเป็นคนรักของเขาก็ จะสร้างปัญหามาให้เขา แล้วเป็นการหาเรื่องมาให้ตนเอง

แต่ว่า ที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ตอนนี้เซียวเซียน ใจกว้างมาก ยิ้ม แล้วก็พูดกับเว่ยฉางหมิงว่า “น้องเว่ย ผมจะไม่ปิดบัง จริงๆ แล้ว เวยเวยเป็นคนรักของผม แต่คุณต้องเก็บให้เป็นความลับนะ ห้าม บอกใคร”

เวยฉางหนึ่งก็มีทีท่าเสียดายเล็กน้อย เดิมคิดว่าจะเป็นหลาน สาวของเซียวอี้เขียนจริงๆ ไม่คิดว่าที่บอกว่าเป็นหลาน จะ เป็นการปกปิด จริงๆ แล้วเป็นคนรักกัน

ถึงแม้เขาจะต้องใจกับเซียวเวยเวย แต่ก็ไม่กล้าไปแย่งผู้หญิง กับเซียว เซียน ก็เลยล้มเลิกความคิดเสีย

เขียว เซียนก็มองท่าทีของเขาออก แล้วก็ยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วก็คุยกับเว่ยจางหนึ่งต่อ
เขาตั้งใจถามเวยฉางหนึ่งว่า “เอ่อน้องเว่ย ช่วงนี้คุณท่านเวีย ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?

เว่ยจางหนึ่งก็ถอนหายใจพูดว่า “ไม่ค่อยดีนะ พ่อผมสมัย หนุ่มๆ

“แน่นอนครับ” เวยฉางหนึ่งพูดอย่างปฏิเสธไม่ได้ว่า “คุณยัง ไม่รู้อะไร พ่อผมคนนี้ ไม่ต่างจากผม ล้วนเป็นเครื่องเจาะชั้นดี สมัยเขาหนุ่มๆ ก็หล่อ พูดอ้อนผู้หญิงเก่ง อาศัยโอกาสที่ต้องไป ทำธุรกิจเกี่วกับการซื้อตัวยา ไปถึงไหนก็ไปจัดผู้หญิงที่นั่น ที่ผมรู้ มา คนรักของพ่อผม มีไม่น้อยกว่า20คน! นี่ขนาดแค่ที่ผมรู้ เท่านั้นนะ ก็ยังมากกว่าผมตอนนี้อีก!

“โอ้โห!” เซียว เซียนตกใจจนอุทานออกมา แล้วพูดว่า “พ่อคุณสมัยหนุ่มนี่ร้ายไม่เบาเลยนะเนี่ย?”

เวยฉางหนึ่งพยักหน้า แล้วก็พูดอย่างกลุ้มใจว่า “ไม่เช่นนั้น จะ เอาน้องชายนอกคอกคนละแม่ กลับมาให้ผมได้อย่างไรกันเล่า? จริงๆแล้ว ลูกนอกคอกข้างนอกของพ่อผม มีหลายคน คนอื่นๆ เป็นผู้หญิง มีเพียงไว้นอกคอกนี้คนเดียวที่เป็นผู้ชาย หลังจากที่ พ่อผมรู้ข่าว ก็บอกว่าเชื้อสายของตระกูลเว่ย ไม่ควรจะไปเร่ร่อน ด้านนอก แล้วก็บังคับผมให้พามันออกมาจากภูเขาฉางไป

พูดไปดังนั้น เว่ยฉางหมิงก็พูดต่อ “ไม่ใช่แค่พบที่ไม่อยากดูแล มัน พ่อผมเองก็เหมือนกัน แต่ก็ไม่มีทางอื่น ได้ยอมรับเป็นคนใน ตระกูล

แล้ว ไม่อาจจะไล่ไปข้างนอกได้ เดี๋ยวคนจะหัวเราะเยาะเอา ได้แต่เอามาทํางานยิบย่อยในบ้านเอา

เชียว เซียนได้ยินมาบ้างแล้วว่า ตระกูลเวียมีลูกชายสองคน คนโตก็คือเว่ยจางหนึ่ง ส่วนคนเล็กชื่อเว่ยเลี้ยง เป็นลูกเมียน้อย เป็นผลผลิตที่คุณท่านวยสร้างไว้สมัยหนุ่มๆ อายุได้10กว่าปี ถึง ได้รับเข้ามาอยู่ในตระกูล ดังนั้นไม่ค่อยมีใครได้เห็น แม้แต่ตัว อักษร อลำดับขั้นในตระกูล ก็ไม่คู่ควรที่จะได้ใช้

โดยปกติแล้ว น้องชายของเวียฉางหนึ่ง ควรจะได้ชื่อว่า เวีย ฉางเลี่ยง แต่เพราะว่าคุณท่านเว่ยไม่ชอบลูกชายนอกคอกคนนี้ ดังนั้นก็เลยไม่

ให้เขาใช้คําว่า ฉาง ก็เลยเรียกเขาเว่ยเลี้ยง

ที่แท้เว่ยเลี่ยงก็เติบโตจากสภาพแวดล้อมเช่นนี้ น่าเวทนาเสีย จริง

เซียว เซียนก็ถามอย่างสงสัยขึ้นมาทันใด “เอ่อ น้องเวีย พ่อคุณร้ายไม่เบาอย่างนี้ เรื่องสมรรถภาพอย่างว่านั้น คงจะไม่ ธรรมดา ไม่ทราบว่ามียาอะไรหรือเปล่า?”

เวยฉางหนึ่งพยักหน้า แล้วพูดยิ้มว่า “อย่าว่าไป มันมีสูตรยา หนึ่งจริงๆ พ่อผมไปได้มาจากด้านนอกโดยบังเอิญ ช่วยเสริม ความเป็นชาย

ช่วยเสริมสมรรถภาพทางเพศของผู้ชายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“จริงหรือ? ! ” เซียวเซียนพูดอย่างตกใจและตื่นเต้น “น้องชาย สูตรยาน ยังมีอยู่ไหม?
เว่ยจางหลังตอบ “เอ่อ จะว่าอย่างไรดีล่ะ สมัยพ่อผมหนุ่มๆ กินมันไป23ปี ก็ได้ผลอยู่ ได้ยินว่าตอนที่เขาไปเก็บยาที่ฝั่งตะวัน ตกเฉียงใต้ คืนหนึ่งก็จัดไป10กว่าบก ผู้คนก็ตั้งฉายาว่า จอมเข มือบจิ้ม……

พอพูดถึงจุดนี้ เวยฉางหมิงก็ถอนหายใจ พูดว่า “แต่ว่าสูตรยา นั่น ต่อมาผมได้เอามาตรวจจํานวนตัวยา แล้วได้ให้นัก เภสัชศาสตร์วิจัยดู

พบว่า ยานี่มันมีความเป็นพิษต่อตับ และไต ดังนั้นผมเห็นพ่อ ผม อายุ60ต้นๆ ตับไตก็แทบจะหมดสภาพแล้ว หมอบอกว่า อย่างมากก็

อยู่ได้อีก2-3ปี เดี๋ยวก็จะได้ไปรายงานตัวกับพระยูไลที่แดน สุขาวดีแล้ว”