บทที่ 289

ในตอนนี้ หม่าหล่นที่อยู่ด้านข้างก็โล่งอก แล้วก็ลูบหน้าอกพูดว่า วันนี้โชคดีจริงๆ เลย! เกือบจะถูกไอ้เกาเจี้ยนจนทำไม่ดีไม่ร้าย เสียแล้ว”

เซียวซูหนก็มองเธอ แล้วก็พูดอย่างเอือมระอาว่า “แม่คะ ต่อ ไปนี้จะทำอะไรก็ระวังให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ? อย่าได้ถูก คนหลอกใช้ แล้วไม่รู้ตัวแบบนี้อีก! ถ้าวันนี้ไม่ได้เเฉิน เราสอง คนได้จบเห่แน่! ”

หม่าหลันก็รู้ว่าเถียงไม่ได้ แต่ปากก็ยังเถียงออกมาว่า “ทำไม ล่ะ? แม่เองก็เป็นผู้เสียหายเหมือนกันนะ แล้วอีกอย่าง ทั้งหมดนี้ มันก็เกิด

จากเย่เงิน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปหาเรื่องเกาจวิ้นเว่ย พวกเรา จะตกอยู่ในอันตรายแบบนี้หรือ? จะว่าไปแล้ว ทั้งหมดก็เป็น เพราะเขา

นั่นแหละ! ”

เซียวซูหนก็หัวเสียพูดว่า “ทำไมแม่พูดไม่รู้เรื่องคะเนี่ย! พูดจบ ก็โมโหเปิดประตูลงรถไป แล้วเดินขึ้นตึกไป……… หม่าหลันเห็นเชียวชูหมั้นขึ้นตึกไป ก็รีบเปิดประตูรถตามไป เเงินก็รีบตามไป พอตอนที่มาถึงบ้าน พอดีว่าพ่อตาไม่อยู่บ้าน จากนั้นหม่าหลันก็พูดกับเชียวชูหนว่า “ซูทรับ เรื่องวันนี้ อย่าไปบอกพ่อแกเชียวนะ ได้ยินไหม?”

เชียว ห มก็ถามกลับ “แม่คิดว่าตัวเองไม่ผิดไม่ใช่หรือคะ? แล้วจะกลัวอะไร?”

หม่าหลับก็พูดปากแข็งว่า “แม่กลัวที่ไหน? แม่ก็แค่ไม่อยากให้ พ่อแกกังวล พวกเราก็ปลอดภัยดีแล้วไม่ใช่หรือ? จะพูดออกมา ให้เขากังวลทําไมกัน

เซียวซูหนบอกว่า “ถ้าแม่ไม่ยอมรับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิด ตนเองละก็ หนูก็จะบอกพ่อ ให้พ่อเป็นคนตัดสิน! ”

หม่าหลันก็รีบพูดว่า “ไอ้หยา โอเค! แม่ยอมรับว่าแม่คิดน้อย ไป พอใจหรือยัง? ต้องโทษไอ้เกาจวิ้นเว่ยสมควรตายนั่น เหอะ แม้แต่แม่มันก็ยังจะปล้ำ! มีการบอกจะเอารถเบนซ์รุ่นS500มา ให้แม่ แม่ขับรถไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ!

เซียวซูหนก็ได้ยินว่าแม่พูดถึงรถเบนซ์รุ่นS500 ก็รีบถามไป ว่า “อะไรนะรถเบนซ์รุ่นS500หรือ? แม่ มันเป็นอย่างไรกัน แน่?! ”

หม่าหลันก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองพูดผิดไป แล้วก็รีบอธิบายว่า “ไอ้หยา ไอ้เกาจวิ้นเวียนั้น มันโทรหาแม่ บอกว่าอยากจะขอโทษ

พวกเราสองแม่ลูก ดังนั้นก็เลยจะให้รถเบนซ์เก๋งเรามาหนึ่งคัน ก่อน แม่ก็คิดว่าแก่และพ่อแกก็มีรถหมดแล้ว แม่ยังไม่มีรถให้ขับ พอดีว่าจะมีคนให้ ก็เป็นเรื่องที่ไม่ใช่หรือ? ยังสามารถทํางาน ตกแต่งให้แกได้ด้วย ดังนั้นก็เลยเลอะเลือนตอบรับมันไป
พูดไป หม่าหลับก็รีบแก้ต่างว่า “แต่ทั้งหมด แม่ก็พาเพื่อแกนะ ทําเพื่อบ้านพวกเรานะ!!

เซียวหนก็พูดอย่างโมโหา “แม่อย่าเอาทุกเรื่องที่ทำไปมา อ้างว่าทำเพื่อหนู ทำเพื่อบ้านเรา เพื่อแก้ต่างให้ตัวเองได้ไหมคะ? ถ้าวันนี้ไม่ได้เยเงิน หนูอาจจะตายไปแล้วก็ได้ แม่เองก็อาจจะ ตายไปแล้วก็ได้ แถมยังตายอย่างเสียศักดิ์ศรีอีกด้วย ถ้าไม่มี พวกเรา

แล้ว แล้วพ่อจะอยู่อย่างไร? ไม่ดีอาจจะสูญเสียกันไปทั้ง3คน เลย! เยเฉินเสี่ยงอันตรายเพื่อไปช่วยพวกเราออกมา แม่ไม่มี แม้แต่

ค่าขอบคุณ แล้วยังจะมาแก้ตัวอีก ทำให้หนูผิดหวังมาก

จริงๆ ! ”

หม่าหลันได้ยินเซียวซูหนเอ่ยปากโทษตนเอง ก็งอนจนนั่งลง ที่พื้น แล้วก็ร้องไห้ร้องห่มตะโกนออกมา

“ไอ้หยา สวรรค์ ท่ามีวิตฉันมันลำบากเช่นนี้ ทั้งชีวิตก็มีลูกแค่ คนเดียว สุดท้ายเธอก็มาชี้หน้าด่าฉัน สวรรค์จะให้ฉันมีชีวิตอยู่ ต่อไปทำไมกัน! รีบเอาชีวิตฉันไปเสียเถอะ!

โดยปกติ ถ้าหม่าหลันแกล้งร้องได้ เซียวซูหนก็จะยอมโดยดี แต่ว่าวันนี้ เซียวซูหนไม่ยอมแม้แต่น้อย

เขามองหม่าหลับอย่างผิดหวังมาก แล้วพูดตาแดงๆ ว่า “แม่ คะ แม่จะเป็นแบบทุกครั้งใช่ไหม ทำผิดก็ไม่ยอมรับ คิดว่าคนอื่นเขาจะไม่เอาเรื่อง ถ้าคนอื่นเอาเรื่องขึ้นมา ก็จะแกล้งร้องห่ม ร้องไห้ แม่คิดว่าคนอื่นเช้าข้างแม่ แล้วให้อภัยแม่งั้นหรือคะ?

หม่าหลันก็ยังคงเล่นละครของตนเองต่อไป ร้องให้พูดว่า “ฉัน ลำบากเหลือเกินสวรรค์เอ้ย! ลูกสาวสุดที่รักที่ฉันให้กำเนิดมา

แบบนี้กับฉัน เธอไม่รู้หรือว่าชีวิตพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่าฟ้าดิน ไม่ว่าพ่อแม่จะทำอะไรผิด ผู้เป็นลูกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อว่า สวรรค์ ท่านว่าบ้านนี้ ยังมีที่ให้ฉันอยู่ต่อไปอีกหรือ? อยู่ไม่ได้แล้ว แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป………………….

เซียวซูหนก็น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แล้วก็พูดอย่างไม่ยอม อ่อนข้อว่า “แม่คะ ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้ หนูกับเเฉินก็จะย้ายออก ไป หนูยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง พวกเราสองคนจะออกไปเช่าบ้าน อยู่ ก็ไม่น่าจะใช้เงินมาก