บทที่ 264

ชื่อเทียนฉียังโมโหอยู่

คืนนี้คนที่มาขอให้ตัวเองรักษาทั้งสองคน คิดไม่ถึงว่าจะเคย ห่วงเป็นอาจารย์เย่ เย่เฉินกันทั้งนั้น

เกาจนเวียคนนั้น วันนั้นเสแสร้งกับอาจารย์เยู่ในห้องผู้ป่วย สุดท้ายแกล้งทำไม่สำเร็จ ถูกหงห้าโยนลงมาทางหน้าต่างจาก ชั้นสาม ขาหัก คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ยังจะมีหน้ามาขอให้ตัวเอง รักษา!

ยังมีเขียว เขียนคนนั้นอีก!

น่ารังเกียจที่สุดก็คือเขา

ก่อนหน้านี้ตัวเองไม่รู้เรื่องที่เขาได้ล่วงเกินอาจารย์เย่ อีกนิด เตียวเกือบจะเอายาให้เขาไปแล้ว!

ถ้าหากว่าตัวเองรักษาเขาหายแล้วจริงๆ นั่นก็เท่ากับว่าใน การกระทำของตัวเอง คือการแก้แค้นผู้ที่มีพระคุณกับตัวเอง หรอกเหรอ?!

คิดมาถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนพูดกับหลานสาวของ ตัวเองเฉินเสี่ยวจาวว่า “เสี่ยวจาว โชคดีที่หลานมาทันเวลา ถ้าหากว่าหลานมาช้ากว่านี้ ตาคงเอายาวิเศษครึ่งเม็ดนั้นให้กับ เขียว เซียนกินไปแล้ว!
เฉินเสี่ยวจาวก็กลัวเล็กน้อย พูดว่า “คุณตา ฉันได้ยินมาว่า เขียว เขียนสูญเสียความสามารถนั้นไป นั่นเป็นฝีมือของอาจาร

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้! “ขอเทียบเยดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพูดว่า “อาจารย์เย่สามารถทำลายเส้นประสาทของเขาตรงนั้นได้ เป็น ความสามารถขั้นเทพจริงๆ! แม้ว่าศัลยแพทย์ที่เก่งที่สุดจะลบ เส้นประสาทก็ตาม ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแม่นยำขนาดนี้…….

เฉินเสี่ยวจาวพูดว่า “เขาสมควรแล้ว! ใครให้เขาไปล่วง เกินอาจารย์เปล่ะ!”

พูดแล้ว เฉินเสี่ยวจาวได้ตะโกนออกมาอีกว่า “คุณตา ฉัน คิดว่าคุณควรแสดงจุดยืนให้กับทั้งตระกูลเซียวรู้เถอะ มิฉะนั้น หากว่าอาจารย์เย่รู้เข้าว่าพวกเรากับตระกูลเซียวมีความสัมพันธ์ กันละก็ เข้าใจคุณผิดอีก นั่นคงไม่ดีแน่!

“ได้! “ซื้อเทียนพยักหน้าพูดว่า “ฉันจะโทรหาสะใภ้ใหญ่ ของตระกูลเซียว เอาเรื่องนี้บอกกับเธอสะหน่อย

พูดจบ ซื้อเทียนหยิบมือถือออกมา โทรหาแม่ของเซียว เขียน เขียวหัว

เซียวหัวปีนี้อายุได้แปดสิบสามปีแล้ว ในจีนมีสุภาษิตหนึ่ง เรียกว่า “เจ็ดสิบสาม แปดสิบสี่ ยมบาลไม่รับตัวเองไป ความหมายของคำพูดนี้ ก็คือเคราะห์ของผู้สูงอายุที่มีอยู่สอง ช่วง แบ่งเป็นตอนอายุเจ็ดสิบสามปี แปดสิบสี่ปี คนแก่ที่มีอายุ ในสองช่วงนี้ ค่อนข้างป่วยแล้วตายได้ง่าย
เหตุที่มีคำกล่าวดังกล่าว มีความเกี่ยวข้องกับสองผู้ยิ่งใหญ่ ไนจีนโบราณ

ขงจื้อ มีชีวิตได้ถึงอายุเจ็ดสิบสามปี

เม่งจ๋อ กลับมีชีวิตอยู่ได้ถึงแปดสิบสี่ปี

คนจีนตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน เคารพขงจื๊อและแม่ง อย่างมากมาโดยตลอด ดังนั้นถึงได้มีเจ็ดสืบสาม แปดสิบสี่ทั้ง สองเคราะห์นี้

เป็นปีเคราะห์ปีแรกของเซียวหัว นั่นก็คือช่วงอายุเจ็ดสิบ สามปี ก็เคยได้ล้มป่วยครั้งใหญ่มาแล้ว

ตอนนั้น เป็นซ๊อเทียนจีที่รีบวิ่งไปที่เล่นจึง เขียนใบสั่งยาจิ๋ว ฟู” ถึงได้ดังเชียวหัวกลับมาจากด่านประตูผีได้

ในใจของเซียวหัวก็รู้ดีว่า อีกเดี๋ยวตัวเองก็จะถึงเคราะห์ครั้ง ที่สองแล้ว ครั้งนี้อายุเยอะมากแล้ว ทำไม่ดียิ่งจะมีอันตรายมาก ดังนั้นเธอคาดหวังอย่างมากว่า ก่อนจะถึงวันเกิดของตัวเอง สา มารถเชิญชื่อเทียนมาได้

ดังนั้น ได้รับสายของชื่อเทียนฉี เธอพูดอย่างอ่อนโยน ทันที “เทียน ฉันกำลังคิดว่าจะโทรหาคุณพอดี! เดือนหน้า เป็นวันเกิดปีที่แปดสิบสี่ของฉันตามปฏิทินจันทรคติ ถึงตอนนั้น คุณมีเวลาหรือเปล่า? ถ้ามีละก็ แล้วมางานเลี้ยงวันเกิดของฉัน คุณมีความคิดเห็นยังไง?

ในใจของซื้อเทียนรู้ดีว่า ปีนี้เชียวหัวเป็นคราวเคราะห์รอบที่สอง ถ้าไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ต้องรอให้นายหญิง ใหญ่พูด ตัวเองก็คงไปหาเธอสักครั้งก่อนวันเกิดของเธอ รักษา ร่างกายของเธอด้วยตัวเอง ให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยถึง เก้าสิบปี

แต่ว่าตอนนี้ คิดไม่ถึงว่าเขียว เขียนได้ล่วงเกินไปถึงอาจาร เยเงินแล้ว ดังนั้น ไม่ว่าจะยังไงตัวเอง ก็ไม่สามารถไปได้ อีก!

อีกทั้ง หลายปีมานี้ตัวเองตอบแทนบุญคุณมาโดยตลอด ตอบแทนมาเพียงพอตั้งนานแล้ว

ดังนั้น เขาพูดเบาๆว่า “พี่สะใภ้ หลายปีมานี้ ฉันได้ดูแล รักษาคนของตระกูลเซียวมาโดยตลอด บุญคุณนั้นที่ที่เกี่ยว ต่อฉัน ก็ถือได้ว่าฉันตอบแทนคุณ ได้สมน้ำสมเนื้อแล้ว ดังนั้น อนาคต ตระกูลของเราสองคนอย่าได้ติดต่อกันอีกเลย!