บทที่ 238 คิดไม่ซื่อ (2)

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็รีบแนะนำเขียวฉางเฉียน ว่า “นี่คือลูกชาย คนโตของฉัน ชื่อว่า เขียวจางเจียน

เขียว เขียนก็พยักหน้าให้กับเซียวฉางเฉียน แต่ว่าท่าทาง เหมือนไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไร

นายหญิงใหญ่ก็นะนำเชียวให้หลงอีก “ประธานเซียว นี่คือ หลานชายฉัน เซียวไห่หลง

เซียวไม่หลงก็ก้มหน้านอบน้อม แล้วพูดว่า “สวัสดีครับ ประธานเขียว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ

เขียว เซียนก็ตอบรับไปอย่างนั้น โดยไม่รอให้นายหญิงใหญ่

แนะน่าต่อ สายตาของเขาก็หันไปจับจ้องบนตัวของเซียวเวยเวย

แล้ว

ในตอนนี้ นายหญิงใหญ่เดียวก็ยิ้มร้ายๆ แล้วก็แนะน่าเชียว เวยเวย “ประธานเซียว คนนี้ ก็คือหลานสาวของฉัน เซียว เวยเวย

เขียวอี้เขียนก็โล่งอก

เขามาตระกูลเซียวครั้งแรก ก็ยังกังวลอยู่ว่าเซียวเวยเวยจะ เป็นภรรยาของเซียวไห่หลงหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้น ตนเองก็ คงจะไม่มี
โอกาสลงมือแล้ว

แต่พอได้ยินว่าเธอก็เป็นคนตระกูลเขียว เขียว เซียนก็ใจขึ้น ขึ้นมา

ถึงแม่เขียวเวยเวย จะไม่นับว่าสวยมาก แต่ก็นับว่าสวยใน ระดับหนึ่งเลยทีเดียว ไม่เช่นนั้น เหวินเฟยแห่งตระกูลหวัง ก็คงไม่ เล็งเธอ

ไว้หรอก

แต่น่าเสียดาย ความสวยเหลื่อมล้ำของเซียวซูหนมากดทับ เซียวเวยเวยเอาไว้ ดังนั้น ไม่ว่าจะในตระกูลเซียว หรือในเมืองจิ นหลง ก็ไม่ค่อยมีหน้ามีตาเท่าไรนัก

แต่ว่าตอนนี้ เซียวซูหนไม่อยู่ เซียวเวยเวยก็เพิ่งร้องไห้ไป ขอบตาและจมูกก็แดงๆ อยู่ ช่างทำผู้เป็นชายเกิดความอยากจะ เข้าไปดูแล เข้าไปปกป้อง ไปดูแลความรู้สึกของเธอเสียจริง

นายหญิงใหญ่เซียวมองออกว่าเซียว เซียนคิดไม่ซื่อกับเซียว เวยเวย ก็เลยรีบพูดว่า “ประธานเซียว เวยเวยอายุ24แล้ว ยัง ไม่มีแฟน ถ้าข้างกายของประธานเซียว มีหนุ่มๆ ที่เหมาะสมละก็ ก็สามารถแนะนำให้เวยเวยรู้จักได้นะคะ

เธอไม่ได้อยากให้เขียว เขียนแนะนำให้กับเซียวเวยเวย หรอก เธอเพียงอยากจะบอกว่ากับเซียว เซียนว่า หลานสาวของ ตนยังโสด

ถ้าคุณอยากได้ ก็มีโอกาส
เขียว เขียนก็ใจเต้นขึ้นมาจริงๆ

เขาอายุมากแล้ว ภรรยาก็แก่แล้ว ไม่ได้สนใจในตัวเธอหรอก

อีกอย่าง ที่ตนเองมาเมืองจีนหลังครั้งนี้ พอดีว่าภรรยาตนเอง ไม่ได้อยู่ด้วย ก็เที่ยวเล่นได้สบาย ถ้าใช้โอกาสนี้ ได้สนุกกับเซียว เวยเวยละก็ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยเลย

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็ยื่นมือไปหาเขียวเวยเวย แล้วยิ้มพูดว่า “คุณเวยเวยสวยเช่นนี้ ทำไมถึงยังไม่มีแฟนละครับ?”

ไม่พูดค่านี้ยังดี แต่พอพูดออกมา เสียวเวยเวย ตาแดง แล้ว น้ำตาไหลออกมาอีก

ในใจเธอเสียใจจนจะตายแล้ว

ตอนนี้ตระกูลเซียวไม่ไหวแล้ว การรอคอยอันแสนหวานของ ตนเองก็กลายเป็นผุยผง ตอนนี้เหวินเฟยก็มองตนเองเป็นเหมือน โรคระบาด หลบหน้าหนีหาย ไม่ต้องพูดถึงว่าได้แต่งกับตระกูล หวังเลย ต่อให้จะบอกเลิกไป เกรงว่าเขาก็คงไม่สนใจด้วยซ้ำ

ตนเองอนาถเช่นนี้ แต่พี่สาวตนเอง เซียวซูหนกลับตรงข้าม ราวกับกระดี่ได้น้ำ คนใหญ่คนโตมากมายล้วนไปอวยพรที่เธอ เปิดกิจการใหม่ ได้ทั้งหน้าตา ได้ทั้งความเอิกเกริก ถ้าเทียบกัน แล้ว จะให้ในใจเธอนั้นไม่โกรธ ไม่หัวเสีย ไม่สิ้นหวังได้อย่างไร?

พอเซียว เซียนเห็นเซียวเวยเวยร้องไห้ ก็เริ่มเจ็บปวดใจใน ความสงคราม แล้วรีบพูดว่า “ไอ้หยา คุณเวยเวยเป็นอะไรไป ครับ? ร้องไห้ทำไม?”
นายหญิงใหญ่เชียวก็รีบพูดว่า “บริษัทของตระกูลเราเกิด ขึ้นหาขึ้นนะคะ เวยเวยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับทางบริษัท ในใจก็ เลยไม่สบายใจ 2 วัน ก็เอาแต่มาขอให้ฉันหาทางช่วยเหลือ บริษัท แต่ว่าคนแก่ ใกล้เข้าโลงอย่างฉันนั้น จะเอาอะไรไปช่วย บริษัทได้? ดังนั้นก็เลยไม่มีวิธี ได้แต่ทนดูหลานสาวสุดที่รัก ร้องไห้ระงมเช่นนี้….

เซียวอี้เขียนก็พูดกับเซียวเวยเวย โดยไม่คิดเลยว่า “คุณ เวยเวยครับ ถ้าต้องการอะไรให้ช่วย ก็บอกผมได้เลยนะครับ! คนแซ่เซียวบางคนพอมีความสามารถอยู่บ้าง ไม่แน่ว่าอาจจะ ช่วยเหลือได้นะ?”