บทที่ 229 เปิดโปงการหลอกลวง (1)

เพื่อที่จะเปิดโปงโฉมที่แท้จริงของคนพวกนี้ เย่เฉินก็เอ่ยปากพูด ว่า “เมื่อครู่ผมบอกไปแล้วว่า จะย้ายกลับไปก็ไม่มีปัญหา เพราะ ถึงอย่างไรก็เป็นคนบ้านเดียวกัน แต่ตอนนี้ออฟฟิศของเซียวห รับได้สร้างขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจะต้องตกลงกันก่อนว่า เธอจะไม่ กลับไปทํางานที่บริษัทเขียวชื่อแล้ว!

“อะไรนะ?” นายหญิงใหญ่เซียวตื่นตกใจราวกับถูกเหยียบ หาง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ทำอย่างนั้นได้อย่างไร! ฉันบอก ไปแล้ว คนบ้านเดียวกัน ไม่เพียงจะพักที่เดียวกัน งานก็ต้องทำ ด้วยกัน! หนจะกลับบ้านตระกูลเซียว แต่ไม่ทำงานที่บริษัท เขียวชื่อได้อย่างไร?

เย่เฉินก็พูดยิ้มๆ ว่า “คุณย่าครับ เมื่อครูคุณย่าบอกว่า ทำไป เพื่อให้คุณพ่อได้พักฟื้นสบายๆ ก็เลยเชิญพวกเราไปพักที่ด้วยกัน จะกลับไปก็ได้ พวกเราก็รับปากแล้ว แต่จะให้กลับทำงานที่ บริษัทเซียว อ มันคนละเรื่องกับการไปพักที่บ้านนะครับ อย่านับ รวมกันนะ?”

“ไม่ได้! ” นายหญิงใหญ่เชียวพูดตัดบทว่า “ในเมื่อกลับบ้าน ตระกูลเซียวแล้ว ชูหนก็ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทเชียวชื่อ ด้วย! ”

พูดจบ เธอก็มาหว่านล้อมเขียวหวั่นว่า “ชูหนเอ้ย บริษัทของ หนูเพิ่งเปิดตัว ยังไม่มีงานอะไรเลย บริหารบริษัทคนเดียว
มันเหนื่อยนะ หนูจะแบกรับไหวหรือ? ไม่เปิดตัวมันไปเสีย แล้วกลับมาที่บริษัทเชียวชื่อ เช่นนี้ หนูก็จะได้ใช้ชีวิตแต่ละวัน สบายมากขึ้น ผ่อนคลายมากกว่านะ! ”

เซียวซูหนก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติจากคำพูดของนายหญิง ใหญ่เขียว

ดูเหมือนว่าเเฉินจะพูดถูก ที่นายหญิงใหญ่เชียวอยากให้ ตนเองกลับไปตระกูลเซียวนั้น ไม่เป็นความจริง แต่อยากจะให้ ตนเองกลับไปบริษัทเชียว อมากกว่า

คำพูดเช่นนี้ นายหญิงใหญ่เชียวพูดวกไปวนมา ที่แท้ก็ทำทุก วิถีทางเพื่อให้ตนเองกลับไป

แล้วที่เธอแสดงออกมาเมื่อครู่นั้น ก็คงจะเป็นการแสดง

ทั้งหมด สินะ?

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็ขนสันหลังลุกวูบ!

ถ้าไม่ได้เย่เงินรับมือได้ไว ตนเองก็คงจะติดกับดักไปเสีย แล้ว!

ดังนั้น เธอก็รีบพูดกับนายหญิงใหญ่เชียวว่า “คุณย่าคะ คุณย่าเชิญพวกเรากลับไปพักอยู่ที่บ้านตระกูลเซียวนั้น พวกเรา ซาบซึ้งมาก แต่เย่เฉินก็พูดถูก หนูกลับไปพักที่นั่น กับให้หนูหลับ เข้าไปทำงานที่นั่น มันคนละเรื่องกันค่ะ ไม่สามารถนับรวมกันได้ ดังนั้น หนูจะต้องคุยกับคุณย่าให้เข้าใจว่าหนูกลับไปอยู่ได้ แต่ ไม่กลับเข้าไปทำงานที่บริษัทเชียวชื่อ หนูอยากจะบริหารบริษัทของหนู ด้วยตัวเอง”

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเซียวซูหนตัดสินใจดังนั้น ในใจก็เก ลียดเข่เงินเข้ากระดูก

ตนเองวางแผนมาตั้งมากมาย เล่นละครมาก็มาก สุดท้ายถูก คำพูดของเเฉินทำให้พังไปหมด!

มันน่าโมโหเสียจริงๆ !

เธอก็รีบใช้แผนเดิม แกล้งร้องไห้เสียใจอีกครั้ง ร้องไห้พูดว่า “ชูทรัม เธอเกลียดย่าขนาดนี้เลยหรือ? กลับไปพัก กลับไป ทำงาน พวกเราร่วมแรงร่วมใจกันทำมันขึ้นมาใหม่ สร้างสรรค์ ขึ้น มันจะไม่สมบูรณ์แบบหรอกหรือ? ทำไมจะต้องดื้อดึงอยู่กับ ออฟฟิศ

ของตนเอง ไม่ยอมปล่อยมือด้วยเล่า?”

พูดจบ เธอก็ปาดน้ำตาไปด้วย ถามไปด้วย ว่า “หรือว่าตอนนี้ เธอยังไม่ให้อภัยย่า?”

เซียวชหรั่นตั้งใจพูดว่า “คุณย่าคะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับว่าจะ ให้อภัยหรือไม่ แต่ว่าตอนนี้หนูเข้าใจอะไรแล้วเรื่องหนึ่ง ยอมอยู่ ภายใต้คนอื่น สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่ทางที่ดี ทางที่ดีจะต้องมี อะไรเป็นของตัวเองให้ได้ ต่อให้เป็นเพียงกระท่อมที่ทำได้แค่

หลบแดดฝน ก็ยังดีกว่าไปอาศัยคนอื่นเขา ดังนั้น หนูเลย ตัดสินใจเปิดบริษัทเอง ไม่กลับไปบริษัทเชียวชื่อแล้ว! ”

เขียวฉางสวนและหม่าหลันก็เข้ามาโน้มน้าว “ซูหน ทำไมเธอถึงได้ ออย่างนี้นะ? กลับไปก็ดีจะตาย! ดีกว่าไปทําธุรกิจเอง เสียอีก!

เซียวซูหรับพูดอย่างไม่ลังเลว่า “พ่อคะ แม่คะ นี่มันเป็นการ ตัดสินใจของหนูค่ะ พ่อกับแม่อย่าเกลี้ยกล่อมเลย หนูจะไม่ เปลี่ยนความคิด

นายหญิงใหญ่เชียวรู้ดีว่า จะแพ้หรือชนะก็อยู่ตรงนี้แล้ว!

ถ้าหากว่าเซียวซูหนไม่ยอมกลับไป ก็แสดงว่าโน้มน้าวเชียว ฉางควนและหม่าหลัน ตัวถ่วง และพวกไม่เอาไหนสองคนนี้ได้ สําเร็จ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร