บทที่ 228 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่ (2)

นายหญิงใหญ่เขียวก็ดีใจมาก รีบพูดกับเซียวซูหนว่า “หนเอ ย พ่อเธอยังต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นตัว จะต้องพักฟื้นเยอะๆ ถึง จะดี ถึงแม้คฤหาสน์ตระกูลเซียวจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่า คอนโดที่พวกเธออยู่ เอาอย่างนี้ พวกเธอทั้งบ้านย้ายกลับมา อยู่ดีไหม?”

เซียวฉางเฉียนก็รีบพูดเสริมว่า “ใช่แล้ว หน สุขภาพพ่อเธอ สําคัญสุด ไม่เพียงจะต้องมีสภาพแวดล้อมที่ดี แล้วยังต้องมี สุขภาพจิต

ที่ดีด้วย ดังนั้น พวกเธอต้องฟังคุณย่าจัดการ กลับมาอยู่เถอะ เดี๋ยวลุงจะจ้างแม่บ้านมาคอยดูแล คอยดูแลพ่อเธอวัน ละ24ชั่วโมงเลย”

เขียวฉางคนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย พอได้ยินดังนั้น ก็ซาบซึ้ง อย่างมาก

ในตอนที่กำลังซาบซึ้ง ใจเขาก็เริ่มสั่นคลอน หัวเริ่มร้อนผ่าว แล้วก็อดที่จะถามเซียวซูหนไม่ได้ว่า “ซูหน พวกเรากลับ ไหม?”

เซียวซูหนเองก็เริ่มสับสน

เธอเริ่มไม่เข้าใจว่าคุณย่าทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกจริงๆ หรือแกล้งกันแน่
แต่ว่าเห็นคุณย่า คุณพ่อ และคุณลุงสามคนแม่ลูกจับมือพากัน ร้องไห้ ตนเองก็ต้องมีซาบซึ้งกันบ้าง

อีกอย่าง เพื่อที่จะให้คุณพ่อใต้ฟื้นตัว ถ้าได้กลับคฤหาสน์

ตระกูลเขียว สภาพแวดล้อมก็ดี สุขภาพจิต การดูแลก็ดี เช่นนั้น พ่อก็จะสามารถฟื้นตัวได้เร็ว หม่าหลันเองก็ได้พูดเสริมขึ้นทางด้านข้างว่า “ซูหน นี่มัน

โอกาสดีมากเลยนะ! เธอจะช้าอยู่ทำไมกัน? รีบตอบรับไปสิ! ”

เดิมทีเซียวซูหนก็ลังเลอยู่ แต่พอเห็นพ่อแม่พูดโน้มน้าว ตนเอง ก็เลยใจร้อน พูดออกมาว่า “งั้นก็ได้ ก็ย้ายกลับไปแล้ว

นายหญิงใหญ่เชียวก็มีใบหน้าดีใจขึ้นทันตา ในใจนี่ตื่นเต้น บอกใค

สําเร็จแล้ว!

ฮ่าๆๆ !

ในที่สุดก็สําเร็จ!

ขิงแก่นี่มันเผ็ดจริงๆ เซียวฉางควนมันไม่เอาไหน หม่าหลับก็ โลภมาก เยเฉันก็เป็นพวกที่ชอบหลอกลวงคน เซียวซูหนดูไป เหมือนจะฉลาด แต่พอเจอแผนแกล้งร้องไห้ของตนเองก็ เรียบร้อย

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจนายหญิงใหญ่เขียวก็พอใจเป็นอย่าง

มาก!
เขียวฉางเฉียนก็แอบยกนิ้วโป้ง ให้นายหญิงใหญ่เชียว ตอนนี้ เขาก็รู้สึกชื่นชมแม่ตนเองอย่างมาก ราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวไม่ เคยหยุด

แม่ช่างเป็นมือฉมังจริงๆ พอแสดงละครออกมา ก็เล่นได้อย่าง กับในหนังสือเรียน เริ่มจากหาจุดอ่อนที่น้องชายเขียวฉางด่วน จากนั้นก็อ้อมไปโจมตีที่ฝั่งเขียวชูหน สมบูรณ์แบบจริงๆ !

เย่เฉินเห็นว่าภรรยาตนเองจะติดกับ ก็เลยรีบพูดว่า “คุณย่า คุณลุงครับ จะให้หนย้ายกลับไปพัก ก็ไม่มีปัญหาครับ เพราะ ถึงอย่างไรก็เป็นคนบ้านเดียวกัน ได้ครึกครื้นด้วยกันก็เป็นเรื่องดี แต่ว่า………..

เขียวไห่หลงก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงเย็นว่า “แต่ว่าอะไร? เรื่อง ของพวกเราตระกูลเซียว นายมายุ่งอะไรด้วย? จะพูดมากทำไม?”

นายหญิงใหญ่เซียวยกมือตบบ้องหูเซียวไม่หลงไป แล้วตวาด ว่า “พูดกับน้องเขยแบบนี้ได้อย่างไร? ที่พูดไปเมื่อครู่นี้ ฟังเข้าหู ซ้ายทะลุหูขวาหรืออย่างไร?

ฝ่ามือนั้น ตบออกไปจนทำให้เขียวให้หลงอึ้งไป แล้วก็เข้าใจ อะไรขึ้นมา

อ้า! เกือบประชดเยเงินออกไปไม่ได้ จนเกือบจะเสียแผน ตนเองทนไม่ได้จริงๆ ที่จะแดกดันเเฉิน ใบหน้าเปลี่ยนเป็น สีหน้าที่รู้สึกผิด แต่ในใจยังรู้สึกเหมือนเดิม เช่นนั้นแผนแกล้ง เสียใจ
คุณย่าเอามาหลอกเขียวหวั่นทั้งบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ ก็ อาจจะล้มเหลวได้

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็กังวลในใจ แล้วรีบพูดกับเอเงินว่า “ขอโทษด้วยนะน้องเขย พี่พูดมากไปเอง! พี่ปากเสียเอง! ให้ อภัยด้วย! ”

พูดไป แล้วก็ตบบ้องหูตนเองไปด้วย เห็นแล้วจริงใจอย่างมาก

ในใจเยเฉันก็ขำขึ้นในใจ ดีจริงๆ คนตระกูลเซียวจะแสดง ละครแกล้งทําเป็นเสียใจ อะไรก็ยอมไปเสียหมดเลย…………