บทที่ 197 รถทั้งสองคันนี้เป็นของผม (1)

ในเวลานี้เกาจวิ้นเว่ยรู้สึกหวาดกลัว แต่ในใจกลับโกรธจนราวจะ ฆ่าคนเลยทีเดียว

ตัวเองถูกตีในศูนย์นิทรรศการของตัวเอง ผลสุดท้ายตัวเอง กลับต้องคุกเข่าขอโทษคนที่เขาเอง ที่สำคัญ กลับถูกตีต่อหน้า เซียวซูหน นี่เป็นความอัปยศอดสูที่สุดที่ฉันเคยพบเจอในชีวิต

แต่ว่า จะไปทำตระกูลฉินเขาขุ่นเคืองไม่ได้ ดังนั้นจึงได้เพียง แค่โกรธตัวเย่เงินเท่านั้น

เขารู้สึกว่า เป็นเพราะเย่เฉินคนจนคนนี้ทำให้ตัวเองต้องไป สัมผัสรถคันนั้น ผลลัพธ์ที่ได้คือโดนตีไปที่หนึ่งที่ทำให้อับอาย ต่อหน้าเซียวซูหน แค้นนี้ ตัวเองต้องชำระให้ได้

เวลานี้หลี่โม่เห็นเขาแล้วยังรู้จักปรับตัวตาม กลับพูดกับคน รอบข้างว่า “เอาล่ะ อย่าดีกันอีกเลย”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทขนส่งเงินเจิ้นหยวน ถึงจะหยุด แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของศูนย์นิทรรศการ แต่ละคนถูกตีจนล้มกลิ้งอยู่กับพื้นแล้ว

เยเฉันยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามจ้องมองเกาจ ขึ้นเวยบนพื้นที่น่าอับอาย ยิ้มเยาะแล้วถามว่า “คุณชายเกา ดู เหมือนว่ารถสองคันนี้ คนจนอย่างคุณ แค่สัมผัสก็สัมผัสไม่ได้ แล้ว”
จริงแล้วเกาจนเว่ยเกลียดชังเขาจนคันเดียวไปหมด ไม่คาด คิดว่าเขาจะกล้ายั่วโมโหตัวเอง ทันใดนั้นก็ด่าด้วยสีหน้าที่ทิ้งตึง “เย่เงิน วันนี้คุณทำให้ฉันอับอายขายหน้า ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้ แน่”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมเหรอ? ฉันพูดผิดอะไรเหรอ?” พูดจบ เย่เฉินถามเซียวซูหนที่อยู่ด้านข้างอีกครั้ง “ภรรยา ครับ ผมไม่ได้พูดผิดใช่ไหม?”

ในเวลานั้นเซียวซูหนรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เมื่อครู่เกาจวิ้นเวีย เยาะเย้ยเเฉินไม่หยุด ในใจเธอก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่ไม่ คาดคิดว่าเรื่องมันจะบานปลายเป็นแบบนี้

ดังนั้นเมื่อครู่จึงไม่ได้โกรธเกาจวิ้นเว่ย จริงแล้วก็เป็นเพราะ หวังว่าจะได้คุยเรื่องความร่วมมือของศูนย์การประชุมและ นิทรรศการ

อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเกาจวิ้นเวีย ในใจเธอก็รู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย แล้วจึงจ้องมองไปที่เขาพูด อย่างจริงจังว่า “ประธานเกา เรื่องนี้ คุณเป็นคนยั่วยุก่อน ตัวคุณ เองเป็นคนไปขัดแย้งกับคนอื่น ถูกตี แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเย่ เฉิน? ฉันหวังว่าคุณจะแยกแยะมันออก อย่าไปหาเรื่องเขา”

เกาจวิ้นเว่ยสังเกตได้ว่าเซียวซูหนดูถูกตัวเองเล็กน้อย ในใจ เต็มไปด้วยความแค้น ตาจ้องมองไปที่เเฉิน กัดฟันแล้วพูดว่า “ไอ้คนจน รอผมก่อนแล้วกัน”

เยเฉันมองเขาด้วยความตะลึง “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
เกาจนเวียด่าด้วยความโกรธว่า “ฉันเรียกคุณว่าไอ้คนจน คุณหูหนวกเหรอ?”

จางเจวียนที่อยู่ด้านข้างก็เหมือนน้ำมันราดกองเพลิง ค่าด้วย ความโกรธว่า “เย่เฉิน แมงดาที่แต่งเข้าอย่างคุณ เรียกคุณว่า ยาจกถือว่า ให้เกียรติคุณแล้ว

เย่เฉินก็ไม่โกรธ พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณเรียกฉันว่าคนจน แม้แต่ ขอบข้างรถสองคันนี้ตัวคุณเองยังสัมผัสไม่ได้ ยังถูกคนอื่นทุบตี ไปหนึ่งครั้ง คนเยอะขนาดนี้จ้องมองอยู่ คุณว่าเราทั้งสองใครคือ คนจนกันแน่?”

ฝูงชนที่มุงดูความโกลาหนอยู่โห่เสียงหัวเราะขึ้นมา

สีหน้าของเกาจวิ้นเวียดูอึมครึม กัดฟันพูด “พูดราวกับว่าคุณ สามารถสัมผัสได้ แน่จริงคุณก็สัมผัสให้ฉันดูสิ? ”

ตอนที่พูดคำเหล่านี้ ในใจเกาจวิ้นเว่ยกำลังคิดที่จะ ใช้วิธี กระตุ้นยั่วยุกับเย่เฉิน

หากเขาหลงกล และไปสัมผัสกับรถสองคันนี้ เขาก็จะต้องถูก ทุบตีอย่างรุนแรงแน่นอน

หากเขาไม่หลงกล เพียงแค่ไม่รับคำกระตุ้นยั่วยุต่อหน้าทุกคน เขาก็ยังสามารถรักษาหน้าได้เล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ไม่คาดคิดว่าเวลานี้เเฉินจะพูดอย่างใจเย็น “แค่สัมผัสมันจะมีความหมายอะไร? ต้องการให้ฉันลองขับให้ คุณดูไหมล่ะ?”
“ฮาฮาฮา” เกาจวิ้นเวยกระตุ้นยั่วยุอย่างเสียงดัง “ทดลองขับ ไอ้คนจนอย่างคุณจะคู่ควรทดลองขับรถแพงขนาดนี้? คุณ สามารถสัมผัสถึงแค่มือจับประตู วันนี้ถือว่าคุณชนะฉันแล้ว”

เกจวิ้นเว่ยคิดว่า อย่างไรเสียหลีไม่ก็มีคนเฝ้าดูแลมากมาย หากเยเงินอยากไปสัมผัส ก็ต้องโดนทุบตีเหมือนตัวเองอย่าง แน่นอน

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ไปที่แอสตันมาร์ตินONE77 ที่อยู่เบื้อง หน้า ถามเขียวหวั่นว่า “ภรรยาครับ คุณอยากจะนั่งรถคันนี้ไป โต้ลมไหม? ถ้าอยากไป ผมจะพาคุณไปเอง”

เซียวซูหนรีบรั้งแขนเขาไว้ พูดด้วยเสียงเบาว่า “เก๋เฉิน คุณ อย่ามาไปยุ่งเลย เกาจวิ้นเวยลงเอยอย่างไรคุณไม่เห็นเหรอ?”

ตอนนี้ เกาจนเวียตะเกียกตะกายที่จะลุกขึ้นยืน หัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “เย่เฉิน คุณจะมาเสแสร้งอะไรกับฉัน? คุณรู้ไหมว่ารถ คันนี้มันเจ๋งแค่ไหน? ทั่วโลกมีเพียงแค่77 คันเท่านั้น ราคาโคตร แพงแต่น้อยคนนักที่จะซื้อมัน แม้แต่คุณพ่อของฉันยังไม่เคยนั่ง เลย คุณยังคิดที่จะขับรถคันนี้ไปโต้ลมอีกเหรอ?”