บทที่ 169 ตั้งรั่งหลินสารภาพรัก (1)

เช้าวันถัดมา เชียวหนไปที่ออฟฟิศอย่างรีบเร่ง แย่เฉินขับรถจักรยานไฟฟ้าของตน ไปซื้อกับข้าวที่ตลาดสด

ระยะหลังเซียวซูหน ใจจดจ่อยุ่งกับเรื่องที่ทำงาน ลำบากเป็น อย่างมาก เขาซื้ออาหารที่มีโภชนาการสูงไว้เป็นพิเศษ เตรียมไว้ เพื่อบำรุงภรรยา

รอซื้อกับข้าวเสร็จ เย่เงินเดินออกมาจากตลาด ไม่คาดคิดว่า จู่ ๆ ก็เห็นต่งตั่งหลิน

“เย่เฉิน!” ต่งตั่งหลินเรียกเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ เยเฉันมองไปที่เขา พูดด้วยความประหลาดใจว่า “ต่งรั่งหลิน บังเอิญจัง คุณก็มาที่นี่!”

ต่งรั่งหลินมองเย่เฉิน และพูดตะกุกตะกัก: “ใช่……ใช่ ไม่

เยเฉันพูดอย่าง งงงวยว่า: “คุณพูดช้าลงหน่อย หรือว่าเกิด เรื่องแล้วใช่มั้ย?”

ต่งตั่งหลินวิตกกังวลจนหน้าชา แท้จริงเธอรออยู่ที่นอกบ้าน ของเซียวซูหนตั้งแต่เช้าแล้ว เดินตาม เย่เฉินมาตลอดทาง

ต่ง งหลินรวบรวมความกล้า กัดริมฝีปากแดงระเรื่อเบา ๆ แล้วพูดว่า “ฉัน…ฉันตั้งใจมาขอบคุณคุณเป็นพิเศษ ขอบคุณที่เมื่อวานคุณช่วยชีวิตฉันไว้” เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงขบขันว่า “ฉัน ช่วยคุณก็เพราะคุณเป็นเพื่อนสนิทของซูหน ผมกับคุณไม่ต้อง เกรงใจอะไรขนาดนั้น” เขานึกว่าเกิดเรื่องอะไร ที่แท้ก็เพราะ อย่างนี้เอง

ต่งตั่งหลินสายหัวไปมา รวบรวมความกล้าพูดต่อไปอีกว่า “เ เงิน ที่จริงแล้ว….จริงฉันยังรู้คุณไม่เพียงช่วยฉันเมื่อวานนี้ คราวก่อนตอนอยู่ที่โรงแรมจีนหลัง คนที่ช่วยเหลือฉันก็คือคุณ

เสียงตบดังขึ้นในใจของเเฉิน เรื่องคราวก่อนตั้งรั่งหลินรู้ได้ อย่างไร? ครั้งก่อนตนใส่หน้ากาก เธอไม่น่าจะรู้นะ

เขารีบปฏิเสธทันทีพูดว่า “คุณคนผิดแน่ ๆ? ผมไม่เคยไปที่ โรงแรมจินหลิงอะไรนั้นเลย คนที่ช่วยเหลือคุณจะต้องเป็นผู้อื่น อย่างแน่นอน”

ต่ง งหลินมองไปยังเยู่เฉินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความ สับสน ข้างในมีทั้งไม่เต็มใจ มีทั้งความชื่นชม ยังมีความคับ ข้องใจที่ไม่อาจเผยออกไปได้

ทำไมเขาไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะยอมรับ? หรือว่า ในสายตา ของเขาตนเองไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึงเลยหรือไง? เขาไม่เต็มใจ แม้แต่จะยอมรับว่าได้เคยช่วยเหลือตนเองมาก่อน?

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอพูดต่อไปด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า “ที่โรง แรมจินหลิงเวลานั้น เซียวไห่หลงเชิญฉันมารับประทานอาหาร ฉันถูกให้ไปขายบริการกับลูกไฮโซ ผลที่เกิดคือเขียวไม่หลง ทำให้พวกเค้าโกรธ ถูกคนล้อมอยู่ที่ประตูโรงแรม มองดูแล้วน่าจะเกิดเรื่องใหญ่ ไม่คาดคิดว่าในสถานการณ์อันตรายนั้นเชียว ไห่หลงทิ้งฉันและวิ่งหนีไป ในขณะนั้นเองมีไร่สวมหน้ากากคน หนึ่ง ราวกับฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ ชกต่อยคนทั้งหมดล้มคะมา ช่วยเหลือ ฉันให้ปลอดภัย และคุณยังพาฉัน……

เล่าถึงตรงนี้ สีหน้าของด่งดั่งหลินแดงระเรื่อขึ้นในพริบตา ใน วันนั้นตนและเย่เฉินได้สัมผัสใกล้ชิดกัน กางเกงก็ถูกเยเฉันถอด ออกไป……

แน่นอน เธอรู้อย่างชัดเจนว่า เยเงินถอดกางเกงของตนไป ที่ จริงแล้วก็เพื่อช่วยเหลือตน ไม่มีความคิดที่จะล่วงเกินแต่อย่างใด

เยเฉันฟังจบใบหน้ารู้สึกเขินอาย เธอคนนี้ เล่าเรื่องแบบนี้ อย่างเปิดเผยตรง ๆ เรื่องแบบนี้ตนเองจะยอมรับได้หรือ? ไม่ได้ อย่างแน่นอน!”

ถ้าหากเซียวซูหนรู้เรื่องระหว่างตนและเพื่อนสนิทของเธอเกิด เรื่องแบบนั้นขึ้น ต้องเดือดดาลแน่นอน!

ฝรั่งหลิน คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันต่อสู้เป็น แต่ฉันไม่ใช่ผู้มี พระคุณที่ช่วยเหลือคุณคนนั้นแน่นอน

พูดจบ ก็รีบร้อนเปลี่ยนเรื่องพูด “หากว่าใช่ ก็แค่เรื่องเมื่อ วานที่ช่วยคุณครั้งนั้น!”

เห็นเย่เฉินยังไม่ยอมรับ ต่งตั่งหลินถอนหายใจดังเชื้อ น่าหิน คุ้มกันชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

“หินชิ้นนี้ล่ะ? คุณจะอธิบายอย่างไร”
เย่เฉินเพ่งมอง นี่มันหินที่ตนเองทำหายนานมาแล้วไม่ใช่เห รอ? ตามหามาตลอด ไปอยู่ในมือของต่ฝรั่งหลินได้อย่างไร หรือ ว่า เธอจะเก็บใต้ ตอนที่ช่วยเหลือเธอที่โรงแรมจีนหลัง