บทที่162แม้แต่อีกไม่คู่ควรที่จะได้กิน (2)

บทที่ 162 แม้แต่อีกไม่คู่ควรที่จะได้กิน (2)

เซียวซูหนไม่ยินยอมพูดว่า “ฉันไม่ไป! ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่!

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “รีบไป อยู่ที่นี่กลับทำให้ ผมเป็นกังวล! บางทีอาจจะทําร้ายผมเสียด้วยซ้ำ”

เซียวซูหนจึงพยักหน้ารับคำ ฉุดต่งรั่งหลินกลับไปในรถ

ตั้งรั่งหลินที่ถูกเธอดึงจนตัวเซ จนมีหินสีขาวก้อนหนึ่งตกจาก กระเป๋าเสื้อลงไปที่พื้น และในขณะเดียวกัน เย่เฉินกลับหัวเราะขึ้นมา พูดว่า “มด

น้อยสองตัว กล้าที่จะโอหังอวดดีต่อหน้าข้า? พวกเจ้าทั้งสองเบื่อ

ชีวิตแล้วใช่ไหม?”

ชายร่างกาย่าหัวเราะอย่างเย้ยหยันพูดว่า “รนหาที่ตาย ใคร เป็นมดน้อยกันแน่ เจ้าลองดูก็รู้

พูดจบ ชายร่างกายออกหมัด โจมตีไปที่ศีรษะของเเฉิน หมัดนั้นทรงพลัง ราวกับว่าจะทุบศีรษะของเยเฉินให้แหลก ละเอียด

เย่เฉินมองดู พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “ไอ้พวกไม่รู้จักที่ตาย” พูดจบ ใช้เท้าเตะใส่ไปที่ชายร่างกาย เตะเข้าไปที่ตรงกลาง เป้าของเขาอย่างแม่นยำ
ร่างของชายฉกรรจ์คนนั้นแม้จะรวดเร็ว แต่ว่าไม่เร็วกว่าเย่เงิน เลยสักนิด!

ในชั่วพริบตา เขาก็ไม่เห็นเลยว่าเธ่เงินหายไปไหนแล้ว จาก นั้นรู้สึกว่าตรงหว่างเกิดอาการปวดอย่างบอกไม่ถูก

“โอ้ย!”

ขายร่างกายร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือกุมไปที่ หว่างขา คุดคู่นอนกองลงกับพื้น

ตรงหว่างขาของเขา ค่อย ๆ มีเลือดสดๆ ไหลออกมา

ชายร่างก๋าย่าเจ็บปวดแทบจะสิ้นสติ แผดเสียงออกมาอย่าง เจ็บปวดว่า “พี่ใหญ่………………………….แหลกหมดแล้ว

บุรุษชุดขาวคาดไม่ถึงว่าเเฉินสามารถหลบการโจมตีน้อง ชายเขาได้ อีกทั้งที่น่าตกใจก็คือ เขาไม่เพียงแต่หลบการโจมตี ได้ หนำซ้ำยังโจมตีน้องชายเขาจนได้รับบาดเจ็บ!

เขาถึงกับหน้าถอดสี จ้องมองเเฉินด้วยความประหลาดใจ

ตัวเขาเองก็เป็นผู้ฝึกวรยุทธเช่นกัน สามารถรับรู้ได้ว่าเกิดอะไร

ขึ้น

แท้ กังฟูภายในที่พลังไร้เทียมทาน อย่างน้อยผู้ฝึกยุทธต้องฝึกฝน 10กว่าปีขึ้นไปถึงจะทำได้ แต่ว่าชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเขาอายุราว 20กว่าปีเท่านั้น คาด ไม่ถึงว่าจะเป็นมีผู้มีวิชาสูงส่ง ถ้าหากตนเองประมือกับเขาแล้วเกรงว่าอย่างมากก็รับมือได้แค่ครึ่งกระบวนท่า

ขณะนั้นเเงินใช้พื้นรองเท้าเหยียบบนใบหน้าของชายร่าง กาย ใช้พลังเหยียบหัวเขาจมลงไปในดินโคลน หัวเราะอย่า ขบขันและพูดว่า: “เมื่อกี้เป็นเจ้าไม่ใช่เหรอที่พูดจาโอหังกับข้า ตอนนี้ไอ้จู๋แหลกละเอียดเป็นผู้ชายไม่ได้แล้ว ขอสอบถามว่า ความรู้สึกการเป็นวันที่เป็นอย่างไรบ้าง?

เศษหินบนพื้น ทำให้แก้มของชายร่างกำยาถลอกจนเลือด ออกอยู่หลายแผล เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและการลบหลู่ ตะโกนออกมาอย่างคลุ้มคลั่งว่า “พี่ใหญ่ รีบฟันไอ้เด็กบ้านที ฟันมัน!!!”

เมื่อครู่ถูกเย่เฉินถีบจนไอ้จนแหลกละเอียด ตอนนี้เขาเป็นบ้า ไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเป็นผู้ฝึกยุทธมาอย่างลึกซึ้ง และเป็นคน ธรรมดา เขาคงตายไปนานแล้ว!

เวลานี้ เขาไม่สนใจกระทู้ของเขา เขาคิดแต่เพียงจะฆ่าเธ่เฉิน

ให้ตาย!

มองดูใบหน้าเย่เฉินคนที่เหยียบใบหน้าน้องชายตน และถูก ลบหลู่ สีหน้าของบุรุษชุดขาวดูอึมครึมเหมือนน้ำจะหยดออกมา

ด้วยความโมโห เขายื่นมือออกไปเพื่อที่จะสู้กับเย่เฉิน แม้ว่าจะ ไม่รู้ฝีมือที่แท้จริงของเขา แต่คิดแต่เพียงว่าจะฆ่าเขาเพื่อล้างแค้น ให้กับน้องชาย

เขาจึงแผดเสียงร้องระเบิดโทสะ พูดว่า “เจ้าเด็กน้อย ข้าจะ ถลกหนังของเจ้า กินเลือดกินเนื้อเจ้าสด ๆ !
สีหน้าแย่เงินยังคงนิ่งเฉยหัวเราะแกมหยอกว่า “กินเลือดสด ๆ ของข้าเหรอ? ขอโทษที่ต้องพูดตามตรง อาศัยพลังยุทธกากๆ ของเจ้านี่เหรอ แม้แต่อีกไม่คู่ควรที่จะได้กินหรอก!”

บุรุษชุดขาวเดือดดาลจนแทบจะเป็นบ้า

นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนานในวงการก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ไม่ เคยถูกเหยียดหยามถึงขนาดนี้

เขากัดฟันกรอด แผดเสียงร้องด้วยความคลุ้มคลั่งว่า “ข้าขอ สู้ตายกับเจ้า!”