บทที่ 127 ใจคนยากแท้หยั่งถึง(1)

เนื่องจากเย่เฉินกระตุ้นให้เซียวซูหรื้นเริ่มต้นธุรกิจเอง ทำให้เซียวซูหรันคิดถึงเรื่องนี้ตลอดทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อย ล้า

หลังจากตื่นนอน เซียวซูหรันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เมื่อเย่ เฉินเห็นก็ถามอย่างปวดใจว่า “คุณ ทำไมไม่นอนต่อ จะรีบตื่น ขึ้นมาทําไม? ”

เซียวชูหรันกล่าวว่า “ฉันจะไปบริษัทเฉียนเฉิง จะไปสาย ไม่ได้”

เย่เฉินถาม “บริษัทเฉียนเฉิง จะไปสัมภาษณ์งานเหรอ? ”

ไม่ใช่ เซียวหนส่ายหัว ลังเลและกล่าวว่า “ฉันจะลองดู ว่าสามารถดึงโครงการอะไรได้มาบ้าง”

“ดี” เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า “หากคุณเปิดบริษัทรับเหมา

ก่อสร้าง ผมจะเป็นลูกจ้างคุณเอง”

“บริษัทรับเหมาก่อสร้างใช่ว่าจะเปิดก็เปิดได้ เงินทุนและ คอนเนคชั่นยังเป็นปัญหาทั้งคู่” เซียวซูหวั่นกล่าว “ฉันกำลัง จะทําสํานักงาน เริ่มจากสํานักงานก่อน ออกแบบให้บริษัทรับ เหมาก่อสร้าง เมื่อมีคอนเนคชั่นจํานวนหนึ่ง สะสมเงินทุน แล้วค่อยจดทะเบียนจัดตั้งบริษัท”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “เงินทุนและคอนเนคชั่นก็ไม่ใช่ ปัญหา ถ้าคุณอยากเปิดบริษัทจริง ๆ ผมจะช่วยคุณเปิดเอง”

“ไม่ต้อง” เซียวชูหรันปฏิเสธน้ำใจเขาโดยไม่คิด แล้วก ล่าวอย่างจริงจังว่า “ฉันอยากลองทำดูเองก่อน อีกอย่างคุณ จะเอาเงินทุนมาจากไหน บริษัทรับเหมาก่อสร้างใช่ว่าจะเปิดก็เปิดได้

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมมีเงินทุนเปิดบริษัท และคอนเนคชั่ นที่คุณต้องการ ผมก็มีเหมือนกัน”

ตอนนี้การลงทุนของตี้เหากรุ๊ป ครอบคลุมเกือบ 70% ใน อุตสาหกรรมของเมืองจินหลิง และหากอยากได้สัญญาการ ออกแบบในธุรกิจก่อสร้าง ก็เป็นเรื่องง่าย

เซียวชูหรันคิดว่าเขาล้อเล่น โบกมือด้วยความเซ็งเล็ก น้อย “คุณไม่เข้าใจธุรกิจก่อสร้าง เรื่องการลงทุน ฉันจะ จัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่งแล้วกัน”

การจดทะเบียนบริษัทก่อสร้าง ต้องมีเงินทุนเริ่มต้นอย่าง น้อย 10 ล้าน และต้องมีเงินทุนหมุนเวียนอีกด้วย เย่เฉินจะ เอาเงินมาจากไหนล่ะ

แม้ว่าเขาจะมีเงินอยู่ในมือบ้าง แต่เขาก็ไม่มีคอนเนคชั่น

ในธุรกิจก่อสร้างแน่นอน

เย่เฉินเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ที่ภรรยาของไม่ใช้ ทรัพยากรบุคคลที่มีอยู่อย่างเขา แตะจะเริ่มต้นนับจากศูนย์ ด้วยตัวเอง เขาไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอดี

ทันทีที่เซียวชูหรันออกจากไป แม่ยายหม่าหลันก็กลับถึง เพราะเธอหวังเงินบำนาญของเธอจากบริษัทเซียวซื่อ ดังนั้น สองวันนี้เธอจึงมักจะไปบริษัทที่เซียวซื่อ

แม้ว่าตอนนี้ครอบครัวเซียวชูหรันจะแตกหักกับตระกูล เซียว แต่หม่าหลันก็คิดจะคืนดีกับตระกูลเซียว

“เซียวชูหรันไปไหนแล้ว?”

“เหมือนจะไปหาคนเพื่อหางานออกแบบ

“ไปหางานออกแบบอะไร! พวกคุณจะออกจากตระกูล เซียวจริง ๆหรือ?” หม่าหลันพูดอย่างโมโห “แค่เรื่องเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย ก็ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ จะตัด สัมพันธ์กับตระกูลเซียว ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปก็จะเป็น ขี้ปากชาวบ้าน? ”

เซียวฉางควนตกตะลึงไปชั่วขณะ และมองไปที่หม่า หลัน

“คุณ(ภรรยา) คุณไปตระกูลเซียว ถูกนายหญิงใหญ่ เซียวด่าจนสมองเลอะเลือนไปแล้วใช่ไหม?”

“เลอะเลือนอะไร ฉันไม่เลอะเลือนสักนิด” หม่าหลันนั่ง ลงบนโซฟาด้วยความโกรธ “พรุ่งนี้คุณต้องไปที่ตระกูลเซียว กับฉัน เพื่อสารภาพความผิดกับนายหญิงใหญ่ นายหญิงใหญ่ เป็นแม่ของคุณ และฉางเฉียนก็เป็นพี่ชายคนโตแท้ ๆของคุณ ความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่ใช่บอกตัดขาดมันก็ตัดขาด”

สีหน้าของเซียวฉางควนไม่สู้ดีนัก กล่าวด้วยความโกรธ “พวกเขาจะให้ผมขายบ้าน แล้วยังจะแย่งคฤหาสน์ของเย่เฉิน ไม่เคยเห็นผมเป็นคนของตระกูลเซียวเลย หากอยากขอโทษ คุณไปขอโทษเอง ผมจะไม่ไปเหยียบตระกูลเซียวอีก”

เซียวฉางควนปกติเป็นคนซื่อ คราวนี้แสดงท่าทาง แข็งกร้าว ทำให้หม่าหลันโกรธมาก หันไปพูดกับเย่เฉิน

“เย่เฉิน พ่อของคุณเป็นคนสมองที่อ คุณมาช่วยแสดง ความคิดเห็นหน่อย! แม่กับลูกชาย และพี่ชายแท้ ๆ มีความ บาดหมางข้ามคืนได้ยังไง เอะอะก็บอกว่าตัดขาดความ สัมพันธ์! เหมือนเล่นขายของเลยน่ะ อีกอย่างฉันยังหวังเงิน บำนาญจากตระกูลเซียวอยู่”

“เธอเลอะเลือน? พวกเขาจะแย่งสมบัติของผม แย่ง คฤหาสน์ของเย่เฉิน แล้วยังบอกให้ชูหนหย่าแล้วแต่งงาน ใหม่นี่แหละถึงเรียกว่าเลอะเลือน?”

เซียวฉางควนโกรธ แล้วลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “คุณไปที่ตระกูลเซียวครั้งนี้ พวกเขาเปาหูอะไร คุณถึงได้หลงเชื่อ” เมื่อเห็นว่าพ่อตากับแม่ยายทะเลาะกัน แล้วก็บอกให้เขา ตัดสิน เยเฉินปวดหัวล่ะทีนี้

เขารีบหาข้ออ้างแล้วกล่าวว่า “ซูหวั่นให้ผมไปรับ ผม ขอตัวออกไปก่อน”