บทที่95 สั่งการผู้คน

เมื่อกี้ทุกคนเป็นกังวลเรื่องความเป็นความตายอยู่ แต่ตอนนี้กลับ หวังให้เยเงินสั่งการทั้งเมืองจีนหลิง จนกระทั่งชวนชวนทั้งภาค

ใต้ด้วย ไม่มีใครคิดต่าง ล้วนนับถือเอาเงินทั้งหมด

พวกเขาไม่เคยเจอคนแบบเย่เฉินมาก่อน คนที่พูดแค่คำเดียว พาสายฟ้ามาได้

นี่คือความอัศจรรย์ของชวนชวน พลังวิเศษที่ไม่มีใคร

จินตนาการได้

มองไปยังจิ้งให้ที่ถูกฟ้าผ่านอนลงกับพื้น ก็จะรู้ถึงความสามา รถของเย่เฉิน ว่ายากเกินกว่าจะคาดเดาได้ ให้คนแบบนี้ บัญชาการ ทุกคนไม่เพียงเลื่อมใส และ พวกเขายังหวังว่าจะได้ รับการชี้แนะจากเงิน

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวต่อทุกคนว่า “ผมไม่ใช่ชวนชวน ปกติก็ไม่ค่อยได้ศึกษาเรื่องฮวงจุ้ยสักเท่าไหร่ และก็ไม่ได้ชอบ ซวนซวนด้วย ต่อไปเรื่องของพวกคุณ ให้เป่าฟูกุ้ยเป็นตัวแทนล่ะ น

สิ้นสุดคําพูดของเขา ทุกคนก็ตกใจอ้าปากค้าง

ฟ้าผ่าเมื่อได้ทำให้ทุกคนช็อก อาจารย์เยยังบอกว่าตัวเองไม่ ชอบเรื่องฮวงจุ้ย? แล้วยังบอกว่าไม่ใช่ชวนชวน

หรือนี่เป็นเพียงความชอบชั่วขณะเท่านั้น สามารถเรียกฟ้าเรียกฝนมาได้ตลอด?

นับถือ!

นับถือตัวโตๆ!

ทุกคนนิ่งสงัด ต่างคนต่างดูกันและกัน

เป่าฟูกุ้ยดูเยเงินอย่างลังเล แล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ได้ รับใช้อาจารย์เย นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง จากนี้ไปขอฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยนะครับ เรื่องเล็กผมจัดการเอง แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ ค่อยไปขอคําปรึกษาจากอาจารย์เย

บรรยากาศที่อึดอัดผ่อนคลายลงมาก เศรษฐีอันดับหนึ่งของ เมืองไหหลี่ไท่หลายรีบเดินไป แล้วกล่าวอย่างชื่นชมว่า “ผมหล ขอบคุณอาจารย์เที่ออกโรง เช็คแปดสิบล้าน แสดงถึงความ เลื่อมใส!”

กัวหมิงก็เดินมาด้านหน้า จับมือแล้วกล่าว “ขอบคุณอาจาร เย่! จากนี้ไปผมหญิงยินดีรับคำสั่งทุกอย่างจากผู้นำภาคใต้

“น้อมรับคําสั่ง!”

ทุกคนเห็นสองคนนี้เข้าไปตีสนิท ก็ไม่รอช้า รีบยินดีกับเยู่เฉิน บางคนอยากเลี้ยงข้าว บางคนแสดงความภักดี บางคนมอบของ ขวัญให้ ล้อมจนไม่มีทางออก

เป่าฟูกุ้ยพูดอีกว่า “งานเลี้ยงวันนี้ ตระกูลหวังให้หนึ่งร้อยห้า สิบล้าน ความจริงจัดไว้เป็นรางวัลให้กับผู้ชนะทุกคน แต่ตอนนี้ อาจารย์เย่ครองอันดับหนึ่ง เงินรางวัลนี้ก็ต้องมอบให้อาจาร
หวังเจิ้งกางยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นไม่กล้ายืนขึ้น คำนับจนหน้า ผากแตก รีบกล่าวอย่างเอาใจว่า “อาจารย์เช่ ผมมีตาแต่หา แววไม่ เกือบทำลายนักรบของภาคใต้แล้ว ขออาจารย์ได้ โปรดยกโทษให้ผมด้วย!

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “หวังเจิ้งกาง เมื่อก่อนคุณค่อนข้าง เชื่อถือ จิ้งไห่ไม่ใช่หรอ?”

หวังเจิ้งกางคำนับอย่างผวาแล้วกล่าว “อาจารย์เย่ ข้าน้อยถูก จิ้งให้ตบตา! ตอนนี้เพิ่งจะรู้ ต่อหน้าอาจารย์เย่ เขาก็เป็นแค่ หนอนเน่าเท่านั้น ต่อไปข้าน้อยจะดูให้ดีๆ และชาตินี้จะนับถือแค่ อาจารย์เปตลอดไป!

พูดไป หวังเจิ้งกางได้พูดต่ออีกว่า “อาจารย์เย่ เพื่อเป็นการไถ่ โทษที่ข้าน้อยได้ทำไว้ ผมจะมอบคฤหาสน์ให้อาจารย์เย่หนึ่งหลัง รอให้ผมจัดคนไปทำความสะอาดเสร็จแล้ว ก็จะมอบกุญแจให้ คุณ ขออาจารย์เย่ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!!

คฤหาสน์?

เย่เฉินขมวดคิ้ว

ด้วยตัวเขาเอง แค่คฤหาสน์หลังเดียวไม่พอ

แต่ ถ้าตัวเองไปซื้อเอง แต่นั่นก็ไม่เหมาะสม เพราะไม่รู้ว่าจะ บอกกับภรรยาว่าไงดี

แต่ถ้ามีคนอยากมอบให้เขา แล้วจะเกรงใจเขาทำไม?
เพราะปัจจุบันนี้ครอบครัวยังอยู่ในบ้านหลังเก่าๆ จำเป็นต้อง เปลี่ยนบรรยากาศบ้างแล้วจริงๆ

แม้หวังเจิ้งกาง จะร้ายกาจไปบ้าง แต่จากที่เขายอมรับผิด ก็ไม่

ถึงขั้นต้องฆ่ากันให้ตาย เยเฉันพยักหน้า แล้วกล่าว “ถือว่าคุณคิดได้ เรื่องนี้ ก็ตามนี้ล่ะ

กัน ต่อไปถ้ายังทำผิดต่อผม ผมจะไม่มีทางพูดง่ายขนาดนี้แล้ว!

หวังเจิ้งกางดีใจ รีบขอบคุณ “ขอบคุณอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าน้อยจะไตร่ตรองให้ดี ไม่มีทางมีครั้งต่อไปอีกแล้ว!”

“อืม” เย่เฉินพยักหน้า

สักพัก เขามองไปยังฉินทางทีผวา

ถามเขาว่า “ฉินกาง คนตระกูลฉินของพวกคุณคิดว่าเย่เฉิน หลอกใช้เงินใช่ไหม?”

ฉินกางขาอ่อน คุกเข่าลงกับพื้น กล่าวอย่างผวาว่า “ขอน้อยม บังอาจ! ข้าน้อยสับสน เคยสงสัยในตัวของอาจารย์เย่ ตอนนี้ข้า น้อย อย่างสุดใจ อาจารย์เยเป็นอาจารย์วีซวนซวนตัวจริง ขอ อาจารย์ ได้โปรดกล่าวโทษ!”

พูดจบ เขาจับฉินเอ้าตงที่กำลังตกใจอยู่ แล้วกล่าวอย่างโมโห ว่า “ไอ้เลว คุกเข่าเดี๋ยวนี้!

ฉันเอาตงกลัวจนตัวสั่น ถูกฉินทางตะคอกใส่ คุกเข่าลงทันที แล้วกล่าว “อาจารย์เย่ ผมผิดไปแล้วอาจารย์เย่! ได้โปรดให้อภัย ผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจจะสงสัยคุณ!”
ฉินทางสะบัดมือเขาออก จากนั้นก็ตบไป สิบฉาด ตบจนหน้า ของฉันเอาตงบวมเป่งไม่เป็นขั้นต

ฉันเค้าคงไม่กล้าขยับไปไหน ร้องไห้คุกเข่าอยู่กับพื้น ตอนนี้ โดนตบถือว่าไม่เป็นไร เขากลัวว่าเยู่เฉินจะทำกับเขาแบบที่ท่า กับ จึงไห่ ให้ฟ้าผ่าโดยตรง ผ่าจนตัวเองตาย………

ฉันเอาเสงี่ยนที่อยู่ข้างๆ กลัวจนหน้าซีด

เธอไม่คาดคิด ว่าเยเงินจะเป็นยอดฝีมือของพลังวิเศษระดับนี้ เดิมที เธอยังรู้สึกโกรธเคืองเเฉิน คิดว่าตนต้องหาโอกาส ล้างแค้นเย่เฉิน แต่ตอนนี้ดูๆไปแล้ว อีกฝั่งเก่งกาจเกินกว่าที่ตัว เองจะต่อกรได้!

เธอกลัวว่าเย่เฉินจะโกรธนฉันเอาตงน้องชายเธอ จึงอ้อนวอน ว่า “อาจารย์เย่ น้องชายฉันยังเด็กเกินไป ไร้เดียงสา ให้อภัยเขา ด้วยเถิด”

เห็นตระกูลฉินทั้งสามคุกเข่าอยู่กับพื้น เยเฉินกล่าวอย่างสงบ ว่า “เห็นแก่การที่พวกคุณรู้สึกผิด เรื่องนี้ไว้เท่านี้แล้วกัน แต่ถ้า อนาคตมีปัญหาคล้ายๆแบบนี้อีก อย่าหาว่าผมใจร้ายแล้วกัน”

ทั้งสามคนของตระกูลฉินเมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็ผ่อนคลายขึ้น คำนับด้วยความขอบคุณ

ซึ่งหวั่นถึงยืนอยู่รอบนอก เห็นเหตุการณ์นี้ พรั่งพรูด้วยความ รู้สึก ที่ประดังเข้ามาพร้อมๆกัน

ก่อนหน้าวันนี้ เธอคิดมาเสมอว่าเเฉินแตกฉานในวัตถุโบราณ แต่เบื้องหลังนั้นธรรมดา ครอบครัวก็ธรรมดา ไม่ถือเป็น บุคคลสําคัญใก

แต่ไม่คาดคิด ว่าเขาได้แอบซ่อนความสามารถไว้

เหตุการณ์ในวันนี้ ทำเอาทุ่งหวั่นถึงตะลึงจนพูดไม่ออก เธอไม่ เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนในชีวิต

ในขณะนี้ เย่เฉินได้ก้าวไปข้างหน้า มองไปยังทุกคนที่อยู่ใน งาน แล้วกล่าว “พวกคุณฟังให้ดี!

เมื่อสิ้นสุดคำพูดนี้ ทุกคนก็เงยหน้ามองเเฉิน ด้วยความ เคารพอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

เย่เฉินมองไปรอบๆ แล้วกล่าว “เหตุการณ์วันนี้ นอกจากที่นี่ ห้ามใครปริปากพูดเรื่องวันนี้เด็ดขาด มิเช่นนั้น ผมจะให้เขาลิ้ม ลองจุดจบแบบจิ้งให

ท่าทีทุกคนหวาดกลัว ดูๆแล้วอาจารย์เย่ไม่อยากให้โลก ภายนอกรักรู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเขา

ที่แท้ก็เป็นอาจารย์ที่ถ่อมตัวสุดๆ

ไม่เหมือนชื่อเสียงจอมปลอมอย่างจึงไม่มีวิชาเด็กๆทั่วไป ยัง กล้ายโสโอหังต่อสาธารณะอีก

เมื่อเทียบกับอาจารย์เยู่แล้ว เขาเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย! ถึง ตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไป

จากนั้น ทุกคนก็ยกมือเคารพ “ขออาจารย์เยสั่งการ!เปเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วกล่าว “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ