บทที่90 งานเลี้ยงมรณะ

หลังจากที่ออกจากตระกูลฉินแล้วนั้น จึงไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ

ถ้าเขาจะล้างแค้นเย่เฉิน ยังต้องแย่งวงศ์ย่อยหอยมือเสือกลับ มาจากเย่เงินด้วย แต่ แค่นี้ยังไม่พอ!

ครั้งนี้ที่เขามาเมืองจินหลง อยากหาผู้ศรัทธาสักกลุ่ม มา สนับสนุน เพื่อเป็นตัวช่วยอีกทางให้กับธุรกิจของเขา

ดังนั้น เขาจึงคิดวางแผนทั้งสองทางเอาไว้อย่างสวยงาม เอาเเฉิน มาเชือดไก่ให้ลิงดู ให้คนเมืองจีนหลังรู้ถึงความ สำคัญ!

เยเงินกลับไม่รู้ว่าตอนนี้อาจารย์กำลังวางแผนเอาตนมา บูชายัญ

พลบค่ำ เขากำลังเตรียมซื้ออาหารมาทำกับข้าว ทันใดนั้นก็ได้ รับสายจากบ่งหวั่นถึง

หลังจากที่รับสายแล้ว เสียงของซ่งหวั่นเอาจริงเอาจัง พู ตกับเย่เฉินโดยตรงว่า “อาจารย์เย่ วีจึงไม่ได้เชิญอาจารย์ โบราณคดี ซินแสและชวนชวน จัดงานเลี้ยงที่ตระกูลหวัง ให้ฉัน มาถามคุณว่าว่างไปไหม?

“ตระกูลหวัง? ตระกูลหวังไหน? ซึ่งหวั่นถึงกล่าว “ตระกูลระดับกลางตระกูลหนึ่ง พวกเขามีผู้ชายสืบทอดตระกูลสองคน หวังเหวินเฟยและหวังเหวินชาย “เขาทั้งสอง? ทำไมถึงได้จัดที่บ้านเขา” เยเฉันถามอย่างแปลก

ซึ่งหวั่นถึงอธิบาย “ช่วงนี้ตระกูลหวังไม่ค่อยราบรื่น ลูกชาย หวังเหวินชายและหลานชายหวังเหวินเฟยเกิดเรื่องธุรกิจของ ตระกูลหวังเสื่อมลงอย่างรวดเร็ว ดังนั้นผู้นำตระกูลหวังจึงเชิญ จิ้งไห่มา อยากให้เขาเปลี่ยนฮวงจุ้ยตระกูลหวังให้

พูดพลาง ซึ่งหวั่นถึงก็พูดต่อ “แต่ฉันเห็นจิ้งให้เชิญพวก อาจารย์วีชวนชวนมา อาจเพราะไม่ใช่แค่อยากได้เงินจากตระกูล หวังเพียงอย่างเดียว อาจเพราะยังมีความคิดอื่นอีกด้วย”

เยเฉันยิ้ม กล่าวอย่างไม่สนใจว่า “ในงานประมูลผมได้แย่ง วงศ์ย่อยหอยมือเสือไป แล้วยังทําให้เขา

เย่เฉินยิ้มเล็กยิ้มน้อย แล้วพูดต่อ “แต่ครั้งนี้ผมจะไป ไปดูให้ เห็นกับตาว่าเขาจะทําอะไร”

ซึ่งหวั่นถึงเห็นเขาตกลง จึงพูดว่า “ได้ สถานที่คือตระกูลหวัง พรุ่งนี้เช้า พวกเราไปพร้อมกัน ฉันจะขับรถไปรับคุณ

“โอเค”

เช้าวันรุ่งขึ้น ซึ่งหวั่นถึงขับรถมารับเย่เฉิน มุ่งหน้าไปที่ตระกูล

หวัง
คฤหาสน์ตระกูลหวังตั้งอยู่ตื้นเขานอกเมือง วิวทิวทัศน์

สวยงาม

การ์เด้นพาวิลเลี่ยน ทั้งหมดสร้างแบบคลาสสิคโบราณ ตระกูลหวังใช้เงินกว่าร้อยล้านตกแต่ง ปกติใช่เพื่อรับรองแขก หรือปาร์ตี้กับเพื่อน ช่างทันสมัยและดึงดูดใจอย่างมาก

นอกศาลาข้างแม่น้ำ มีเก้าอี้ไม้ประดู่แดงสิบตัวตั้งอยู่ มีแขกที่ ได้รับเชิญกว่าสิบคนมานั่งแล้ว พูดคุยกัน แป๊ปๆก็มีเสียงหัวเราะ งขันมา

เป็นชายวัยกลางคนอ้วนเล็กน้อย นั่งอยู่ตรงกลาง เขาคือพ่อ ของหวงเหวินบ่าย

และคนที่นั่งข้างเขา ก็คืออาจารย์วรจึงไม่

นอกจากสองคนนั้นแล้ว เยเฉันยังเจอสองคนที่คุ้นเคยอีก หลี่ ไม่หลายเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองไห้ และคนที่มากับเขาหัวหนึ่ง

เห็นเเงินเข้ามา หลไม่หลายสองคนก็พยักหน้าทักทายเยเฉิน แต่หวังเจิ้งกางเหลือบตาดูเขา แล้วดูแคลน

เขาก็รู้ว่าหวังเหวินชายกับหวังเหวินเฟยเสียเปรียบเย่เฉิน ดัง นั้นเมื่อเห็นเเฉิน ก็สีหน้าไม่ดี

เป่าฟูกุ้ยยืนขึ้นต้อนรับ แล้วกล่าว “อาจารย์เย่ คุณส่ง พวกคุณ ถึงแล้ว”

เยเฉินพยักหน้า ยิ้มพลางกล่าว “มาทำความรู้จักอาจารย์แต่ล่ะท่านของแต่ละสาขา

คนวัยกลางคนใส่เสื้อคลุมยาวถามอย่างแปลกใจว่า “ท่านนี้ คือผู้ซื้อที่ในงานประมูล จ่ายเงินในราคาร้อยล้านเพื่อซื้อวงศ์ ย่อยหอยมือเสือใช่ไหม?

เป่าฟูยยิ้มพลางแนะนำ “คืออาจารย์เย

“อะไรนะ? อาจารย์?” หวังเจิ้งกางเหลือบตาไปมองเเฉิน ยิ้ม พลางกล่าวว่า “ตอนนี้คำเรียกอาจารย์นี้ จะไม่มีค่าแล้ว ไอ้สวะ อะไรก็เป็นอาจารย์ใต้ แต่อาจารย์ที่มีความสามารถ กลับท่าตัว อ่อนน้อมถ่อมตน

เขาเพิ่งพูดจบ ทุกคนก็รู้สึกอึดอัด

หวังเจิ้งกางไม่ได้ดูถูกเขา แต่เพราะเย่เฉินไม่ว่าจะเป็นด้าน อายุ ลักษณะท่าทาง ล้วนเรียกว่า “อาจารย์”ไม่ได้”

และอาจารย์แต่ล่ะท่านที่นั่งอยู่เกือบจะเป็นคนที่มีหน้ามีตา ถ้า ให้พวกเขากับเเฉินนั่งร่วมกัน เรียกว่า “อาจารย์ คนที่นั่งอยู่ จํานวนไม่น้อยล้วนรู้สึกไม่พอใจ

วีจึงไม่ยืนขึ้น ยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา ผมใช้ที่ของ ตระกูลหวัง จัดงานเลี้ยง ก็เพราะอยากทานข้าวกับทุกๆท่าน ใคร จะเป็นอาจารย์จริงหรือไม่นั้น ใครสร้างชื่อเสียงจอมปลอม เดี่ยว

ทุกคนในงาน เมื่อได้ยินคำพูดของวีจึงไห่ ก็มีสีหน้าดูถูกเยเงิน เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้ ถ้าไม่ใช่สร้างชื่อเสียงจอมปลอมแล้วจะเป็นอะไร

ซึ่งหวั่นถึงขมวดคิ้ว เธอรู้ว่า จึงไม่ตั้งใจเจาะจงเย่เฉิน แต่ก็ไม่ คาดคิด ว่าเมื่อเข้ามาบรรยากาศจะอึดอัดขนาดนี้

แต่สีหน้าของเเฉินกลับดูสงบ เดินไปยังที่นั่งของตัวเองอย่าง ไม่สนใจ ราวกับไม่ได้ยินสิ่งรอบข้างอย่างไรอย่างนั้น

หวังเจิ้งการเห็นคนมาครบแล้ว จึงเริ่มกล่าวว่า “ในเมื่อทุก ท่านมาพร้อมกันแล้ว งั้นผมจะบอกกับทุกท่านว่า วันนี้ที่อาจารย์ ยืมสถานที่ของตระกูลหวังจัดงานเลี้ยงนั้น ข้อแรกคืออยากจะ ทำความรู้จักกับทุกท่าน ข้อสองคืออยากให้ทุกๆท่านได้ทำความ รู้จักซึ่งกันและกัน”

“รู้จักซึ่งกันและกันยังไง?” มีคนถาม

แน่นอนว่าต้องเกี่ยวกับศาสตร์ขั้นต่ำและขั้นสูงในแขนง ตอนนี้จึงไม่ได้ยืนขึ้น อธิบายว่า “ด้วยกฎง่ายๆ อย่างที่ทุกคน ทราบในโลกชวนชวนของเรามีอยู่ด้วยกันห้าแขนง วิธีการฝึก เซียน การแพทย์ โหราศาสตร์ ฮวงจุ้ย ดูดวง พวกคุณสามารถ เลือกแขนงที่ตนเองถนัด เพื่อเลือกคู่แข่งประลองฝีมือ

“เพื่อให้เป็นทางการ เรื่องเงินมีตระกูลหวังเป็นผู้สนับสนุน ทุกๆการประลองฝีมือจะมีเงินรางวัลให้ห้าล้าน ใครชนะก็รับห้า ล้านไป ผู้แพ้ก็มีค่ารถจำนวนห้าหมื่น ให้

กฎนี้ถือว่าสมเหตุสมผล แล้วยังได้เงินอีกด้วย คนจำนวนไม่ น้อยพยักหน้า
ปกติคนชวนชวนจะต่างคนต่างอยู่ จะไม่เผยไผ่ของตัวเองให้ ใครให้ผู้ที่มางานเลี้ยง ในคืนนี้ล้วนเป็นชวนชวนที่มีความ สามารถ ทุกคนแข่งขันกัน ไม่เพียงรู้ถึงข้อมูลของอีกฝั่ง แล้วยัง ได้เงินรางวัลอีกด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“ท่าเพียงรู้จักซึ่งกันและกันแค่นั้น?” เย่เฉินยิ้มอย่างเหยียด หยาม เขาไม่คิดว่าการทีวีจึงไม่จัดงานเลี้ยง ในวันนี้ เพียงพิสูจน์ ฝีมือของเขา

แต่หลังจากที่หวังเจิ้งกางและคนอื่นๆถกเถียงกันเสร็จแล้วนั้น ก็กล่าวต่อว่า “แต่ ถ้าเพียงแค่เงินรางวัล เกรงว่าจะไม่พอดึงดูทุก ท่าน เพราะทุกท่านล้วนเป็นผู้ร่ำรวย ไม่น้อยกว่าหลักล้าน แน่นอน”

“ดังนั้นเพื่อกระตุ้นทุกท่าน ยังมีอีกหนึ่งเงื่อนไข นั่นคือผู้ชนะจะ เลือกเอาห้าล้านไป หรือเอาสิ่งของของผู้แพ้ได้

และถ้าผู้ชนะคนสุดท้าย คือภาคใต้ชวนชวนทุกท่านในภาค ใต้ทั้งหมด จะต้องให้เกียรติเขา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่อง ใหญ่ ถ้าได้รับการยินยอมจากเขาก่อน!!

เมื่อเขาพูดจบ ทุกคนก็เงียบลง

จากนั้น ก็ได้มีเสียงดังกังวานขึ้นมาอีกครั้ง คนจำนวนไม่น้อย เริ่มแสดงความไม่พอใจออกมา ถกเถียงกันไม่หยุด

“แล้วถ้าอีกฝั่งเป็นผู้เลือก แล้วดันเลือที่อีกฝั่งไม่ถนัดล่ะจะทำ ยังไง?
“ที่หนึ่งชวนชวนภาคใต้ นี่มันแย่งกินกันเลยนี่หน่า

“ตลกไปมั้ย เข็มขัดคาถาภาคใต้ของเรา ฉันเป็นคนทำมันขึ้น มา ตอนนี้ต้องฟังคำสั่งของคนอื่น มันไร้สาระพัดๆ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ มีคนที่ไม่ได้อยู่ภาคใต้ด้วยมั้ย?

ทุกคนถกเถียงกัน ไม่คาดคิดว่างานเลี้ยงนี้จะเป็นงานเลี้ยง มรณะ ทีวีจึงให้อยากชวนชวนภาคใต้รวมกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ