บทที่86 วันนี้ฉันจะแย่งให้ได้

ขณะนี้ฉันเอาตงถูกผู้คนเฝ้ามอง ลังเลอยู่สักพัก ยังไงใช้สติก็ยัง คงดีกว่าวู่วาม

เขากล่าวอย่างโมโหว่า “ฉันยอมแพ้!

“ไอ้ขี้ขลาดตาขาว

“ช่างน่าอายจริงๆ!

“แม่งขายขี้หน้าวะ!”

ตอนนี้คำพูดด่าทอประชดประชัน ทำให้ฉันเข้าตงเสียหน้า

เขาเสียใจที่วันนี้ออกมา ไม่งั้น ก็คงไม่เสียหน้าขนาดนี้ ขายหน้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ฉันเข้าตงรู้สึกโมโหสุดๆ หัน หน้าไปมองเเฉินยิ่งทำให้โมโหมากขึ้นไปอีก

เขาอดกลั้นไม่ไหวจนต้องออกจากห้องรับรองไป เดินไปที่เย่ เงินแล้วถาม

“ไอ้แช่เย่ แกตั้งใจทำร้ายฉันใช่ไหม?”

เย่เฉินถือชาหอยทากมรกตฤดูใบไม้ผอย่างเชื่องช้าลิ ดื่มไป แล้วกล่าว “ไม่มีใครบังคับให้แก่ประมูลนะ แกเองต่างหากที่ อยากแข่งกับฉัน แพ้แล้วพาลนี่หว่า?”
ซึ่งหวั่นถึงที่อยู่ข้างๆ กล่าวอย่างสงบว่า “คุณชายฉิน กฎของ การประมูลก็เป็นแบบนี้ ต้องการที่จะเดิมพัน ไม่ได้ ก็อย่ามา

จีนเอาตงโมโหจนต้องกัดฟันไว้ แต่ เขาก็ไม่กล้าทำผิดต่อข่ง หวั่นถึง

“ฝากไว้ก่อน!” ฉันเอาตงใช้มือชี้ไปที่เยเงินอย่างโมโห แล้ว เดินกลับห้องรับรองอย่างเกรี้ยวกราด

เยเฉันอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า มีลูกสิ้นเปลืองอย่างฉันเอาตง ตระกูลฉินอยากมีความสุข ก็น่าจะยาก……..

ทุกคนกำลังมอง เย่เฉินรูดบัตรนั้นต่อไป

ยังไงก็เป็นเงินของฉันกาง ตัวเองใช้เองก็ไม่รู้สึกอะไร

พูดกลับกัน

ถ้าฉันกางรู้ว่าตนใช้เงินไปมากขนาดนี้ เพราะฉันเอาตง ใช้เงิน สิ้นเปลืองของตระกูลฉิน เขาจะรู้สึกอย่างไรกันนะ?

เกรงว่าต้องฆ่าฉันเอาลงให้ตายก่อนถึงจะหายแค้น? น่าสนใจจริงๆ……. หนึ่งชั่วโมงผ่านไป การประมูลกำลังจะถึงช่วงสุดท้าย

ช่วงเวลานี้ ฉันเอ้าลงไม่ได้เสนอราคา อาจเพราะถูกเข่เฉินทำ ให้กลัวไปแล้ว

ในขณะเดียวกันนี้ พนักงานหลายคนใช้กำลังเข็นรถขึ้นบนเวที บนรถวางของใหญ่มากไว้
เยเงินหยุดหายใจกะทันหัน แล้วมองไปบนเวที

เขารับรู้ได้ถึงจิตวิญญาณ!!

และในเวลาเดียวกันนี้ อาจารย์ห้องรับรองข้างๆ ก็ตกใจ ตา สองข้างจ้องไปที่สิ่งนั้น

คือสิ่งที่ล้ำค่า!

แต่ เมื่อเปิดสิ่งของที่วางไว้หลังม่านแล้วนั้น ทุกคนต่างมีสีหน้า ที่ผิดหวัง

เพราะในรถเข็น เป็นหินยักษ์ โสโครก บนหินเต็มไปด้วย สาหร่ายและหอยแห้งเต็มไปหมด!!

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างถกเถียงกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเงินเป่าเก อน่าหินโสโครกมาเป็นสิ่งของ ค่า

ขณะนี้ เป่าฟูกุ้ยจึงเริ่มอธิบาย

“ขอทุกท่านอย่าเพิ่งหุนหัน สิ่งล้ำค่านี้คือวงศ์ย่อยหอยมือ เสือ!”

“วงศ์ย่อยหอยมือเสือนี้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติในทะเลน้ำลึก รับรองแล้ว ว่ามีอายุกว่าร้อยปี แต่หมดอายุไขก็ได้แช่อยู่อีกพัน กว่าปี บนเปลือกเป็นอักษร “สวัสดิกะ” ที่เกิดขึ้นเองตาม ธรรมชาติ มั่นใจว่าเป็นสิ่งล้ำค่าหนึ่งเดียวเท่านั้น

พูดจบ เขาสั่งให้ผู้หญิงเช็ดออก ให้ทุกคนเห็น

ที่แท้ จะเห็นเป็นรอยมือ มีสีแดงทองอำพันปรากฏอยู่ แล้วยังมีตัวอักษร “สวัสติกะแอบไว้งดงามอลังการ

นี่ทำให้ในงานลุกฮือขึ้นมา

ราคาระดับโลกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ จากสามหมื่นถึงห้า หมื่น แล้วอายุของหอยเพียงยี่สิบถึงร้อยปี แต่วงศ์ย่อยหอยมือ เมื่ออายุครบร้อยปี ไม่ง่าย เป็นของที่ล้ำค่าอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นคือมันได้หลับอยู่ในน้ำทะเลลึกกว่าพันปี มีสีแดง ทองอร่าม แล้วยังมีตัวอักษรที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติอีกด้วย ด้วยความหมายที่แฝงอยู่ ว่าเป็นหอยที่ล้ำค่าที่สุดของวงศ์ย่อย หอยมือเสือ

นี่เป็นเพียงราคาเริ่มต้นของวงศ์ย่อยหอยมือเสือคือเก้าล้าน ผู้ครต่างพากันประมูลราคา ไม่นานราคาก็ขึ้นถึงสิบสองล้าน คนจำนวนไม่น้อยเริ่มถอย แต่ยังมีคนที่รู้คุณค่าของสิ่งของยัง คงสู้ต่อไป

ในขณะเดียวกันนี้เอง อาจารย์ได้ยืนขึ้น แล้วพูดเสียงดังว่า “ฉันให้สิบห้าล้าน!”

พูดจบ เขาหันหลังโบกให้กับทุกคน แล้วยิ้ม “เพื่อนๆทุกท่าน วันนี้ที่ผมมางานประมูล ก็เพื่อวงศ์ย่อยหอยมือเสือนี้ ขอทุกท่าน ได้โปรดให้เกียรติกัน ให้โอกาสผม เดี๋ยวผมจะมอบยันต์คุ้มกัน ให้ เป็นของขวัญ”

คนที่อยู่ในงานส่วนใหญ่เป็นเจ้าของธุรกิจ รู้ชื่อเสียงของ อาจารย์ ก็ไม่กล้าทำผิดอะไรต่อเขา
ถ้าทำไม่ดี เค้าอาจจะหาวิธี ทำให้ครอบครัวคุณวุ่นวายก็ได้นะ อีกอย่างให้ยันต์คุ้มกันสองแสน ก็ถือว่าไม่ได้มาเสียเที่ยว แม้ หลายคนไม่พอ แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้

แม้เป่าฟูกุ้ยดูภายนอกไม่พูดไม่จา แต่ในใจนี่รู้สึกไม่ดีเป็น อย่างมาก

ความจริงการประมูลคือการอัพราคาให้สูงขึ้น แต่อาจารย์ท่า นี้ทำผิดกฎเสียอย่างนั้น

ถ้าถูกเขาเอาไปในราคาสิบห้าล้าน ตัวเองได้กำไรน้อยลง หน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าที่ชื่อเสียถูกกระจายออกไป เงินเป่าเกือ จะได้รับความเสียหายอย่างมาก

แต่เป่าฟูกุ้ยฝีมือของอาจารย์วีคนนี้ อยู่แนวหน้า ไม่ควรทำ ผิดต่อเขา ทําได้แค่คล้อยตามเท่านั้น

อาจารย์วีรู้สึกพอใจอย่างมาก ตื่นเต้นจนแทบจะห้ามใจไว้ไม่

อยู่

เพื่อวงศ์ย่อยหอยมือเสือ เขาถึงขั้นยอมนั่งเครื่องมาเมืองจีน หลิง ด้วยความเหนื่อยยาก สุดท้ายก็สำเร็จ!

ก็แค่สิบห้าล้านแล้วไง?

เพียงแค่ของได้ของมา ยังไงก็ขายได้มูลค่ามากมายอยู่แล้ว แล้ว ตอนนี้ในงานก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ดูๆแล้ว อาจารย์ประมูล เอง ไม่มีใครกล้าให้ราคาอีกเลย!
นี่แหละเกียรติยศ และ ศรี

ในประเทศ มีใครกล้าไม่ให้เกียรติอาจารย์บ้าง?

ดูๆแล้ว หอยวงศ์ย่อยหอยมือเสือนี้ ตนได้ใช้เงินแค่สิบห้าล้าน ซื้อได้ของดีมาแล้วล่ะ!

ในขณะเดียวกันนี้ เสียงอันเรียบง่ายได้ดังขึ้นมา

“ฉันให้สามสิบล้าน!

เมื่อเสียงที่ดังขึ้น งานทั้งงานก็เงียบสงัดลง

สายตาของทุกคน มองไปที่ผู้เสนอราคาคนนั้น ด้วยความ

ประหลาดใจ

เขาอีกแล้ว!

เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาคนนั้นอีกแล้ว ที่มองแวบแรกก็ไม่มี ความพิเศษใดๆ แต่ได้เสนอราคาไปถึงสองครั้งกับฉันเอาตง จึง ทําให้ทุกคนจําเขาได้!

ประเด็นคือ เขาเสนอราคามหาศาลถึงสองครั้ง ทั้งสองครั้งก็ ล้วนรูดบัตร มันช่างเจ๋งสุดๆไปเลย!

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กนี้จะกล้าเสนอราคาแข่งกับ

อาจารย์ ?

อาจารย์ เห็นเขาในแวบแรก ก็หน้านิ่งลง ตอนนี้ ฉันเอ้าตงได้ยืนขึ้น ขยี้ตาอย่างรุนแรง
ข่งหวั่นถึงก็คาดไม่ถึง ว่าเเฉินจะเสนอราคาแข่งกับอาจารย์

เธอเพียงแค่รู้ว่าเเฉินมีความสามารถในการดูของแท้ แต่ไม่รู้ ว่าเย่เงินมีสมบัติมากมายเท่าไหร่

เธออดติดไม่ได้ แม้ตัวเองยังไม่กล้าทำผิดต่ออาจารย์วีเลย เย เฉินนี่ ไม่กลัวอาจารย์จองล้างจองผลาญหรือไง?

เขียวฉางควนรู้สึกตัว จึงรีบรั้งเขาไว้ “เย่เฉิน แกคิดจะทำอะไร รีบนั่งลงเดี๋ยวนี้นะ!”

“พ่อ ผมรู้หน่า”

เย่เฉินหันไปพูดอย่างเรียบง่าย แล้วเงยหน้าขึ้น ด้วยสายตา เยือกเย็น

เย่เฉิน แกหมายความว่าไง? อยากแข่งของอาจารย์ ” ฉันเอ

ตงถามอย่างเยือกเย็น

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าว “นี่คืองานประมูล ไม่ว่าใครก็ประมูลได้ พูดว่าแย่งของคนอื่นได้ไงกัน? โตขนาดนี้ ยังไม่รู้กฎกติกาอีก หรอ?”

พูดจบ เย่เฉินประชดประชันอีกครั้ง “แกหนะ อยู่นิ่งๆไปซะอย่า พูดมาก เพิ่งจะขายขี้หน้า ไม่รู้สึกงามหน้าบ้างหรือไง?

เมื่อฉันเอาตงได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกงามหน้าขึ้นมา รีบนั่งลง อย่างรู้สึกผิด และไม่พูดอะไรอีกต่อไป
อาจารย์ หน้าตาเริ่มบูดบึง จ้องเยเฉินด้วยสายตาอาฆาต แล้ว กล่าว “แกอีกแล้ว! รู้ไหมว่าฉันจึงไม่เป็นใคร? ยังกล้าแย่งของ กับ นอีก?

เย่เฉินดูแคลน แล้วถาม “ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเป็นไอ้บ้า ไหน วันนี้ผมจะแย่งของกับคุณ แล้วจะทำไม?!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ