หลังจากกินข้าวตอนเที่ยง เขียวฉางควนกั ไปเปลี่ยนชุดเรียบร้อย พร้อมทั้งพูดเร่งเย่เฉิน : “เย่เฉิน รีบเตรียมตัว แล้วขับรถใหม่พาพ่อไปที่ ถนนโบราณหน่อย มีร้านแจกันเปิดใหม่เป็นยุค สมัยถาง พ่ออยากไปดูสักหน่อย

เย่เฉินอดไม่ได้จึงพูดขึ้น : “คุณพ่อ ตอนนี้ ท่านกลับมาเล่นของโบราณอีกแล้วเหรอ? ครอบครัวเราก็ไม่ได้มีเงินเยอะ พอจะซื้อของเก่า มันจะฟุ่มเฟือยไปหรือเปล่า?”

เซียวฉางควน ไม่ได้หาเงินเก่งอะไร แต่ ใฝ่ฝันอยากมีเงินมาก ไม่มีอะไรก็ชอบไปซื้อของ ที่ ถนนโบราณ แล้วก็ชอบฝันลมๆ แล้งๆ แต่ว่า ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็จะถูกคนอื่นเล่นหนักมาก

ก่อนหน้านี้ถึงได้หยุดเล่น คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ยอมหยุด แต่กลับยิ่งเป็นหนักกว่า เดิม

เซียวฉางควน เห็นว่าเย่เฉินกล้าพูดขนาดนี้ เขาจึงพูดขึ้นเสียงแข็ง : “แกอย่าพูดมาก รีบไปส่ง ฉันเดี๋ยวนี้”

เย่เฉินหมดความอดทน แต่ก็ไม่สามารถขัด ได้ จึงทําได้แค่ขับรถไปส่งเขาที่ ถนนโบราณ

จินหลังเป็นเมืองเก่าแก่ อยู่ข้างนอกถนนโบราณ และพอมีชื่อเสียงในประเทศอยู่บ้าง เป็น แหล่งรวมของเก่าแกของแต่ละพื้นที่ รวมถึงพวก ลูกค้าที่ชอบชื่อของพวกนี้

นักท่องเที่ยวในพื้นที่เองก็พอมีบ้าง ใช้เงิน ก้อนใหญ่ทำให้ถนนโบราณฟื้นฟูขึ้นมา และก็ สามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวได้อีกที่หนึ่งเลย

พอมาถึงถนนโบราณ เขียวฉางควน ก็เดิน เข้าไปในร้านอย่างคุ้นซิน แล้วหันไปบอก พนักงานต้อนรับว่ามีนัด เขาก็พลันพาเดินเข้าไป ในห้องรับแขกเพื่อดูสินค้าทันที

เย่เฉินที่กําลังจะเดินตามเข้าไป เซียวฉาง ควน พลันหันมาบอกว่า : “แกไม่ต้องตามเข้าไป เข้าไปแกก็ดูไม่เป็น รอด้านนอกห้องนี่แหละ!

เย่เฉินพยักหน้ารับ : “เข้าใจแล้ว!”

เซียวฉางควน กุมมือตัวเอง แล้วตามพ

นักงานเข้าไปด้านในห้องรับแขก เย่เฉินก็นั่งรอ

อยู่ข้างนอก

ผ่านไปสิบกว่านาที เย่เฉินก็พลันได้ยิน เสียงดังออกมาจากในห้องรับแขก “เพลง” หลังจากนั้น เย่เฉินก็เห็น เขียวฉางควน ออกมา ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

แล้วเอาแต่พูดว่า : “ตายแน่ ตายแน่! แบบนี้ ตายแน่ๆ”เย่เฉินจึงรีบเดินเข้าไปหา แล้วหันไปมอง ด้านหลังของเขา ก็เห็นเพียงเศษที่แตกออกเป็น สองส่วน และที่พื้นยังมีเศษเล็กตกอยู่ไม่น้อย

ดูจากเศษพวกนี้แล้ว ก็พอจะดูออกว่า ถูก ทำให้แตก และน่าจะเป็นขวดพอร์ซเลนอวี้หูของ สมัยถาง

สมัยก่อนตอนที่เขาเป็นเด็ก อยู่ที่ตระกูลเป เขาก็เคยเห็นผ่านตามาหลายครั้ง มองแวบเดียวกั รู้ ขวดนี้เป็นของโบราณ มีขายในตลาดราคา ราวๆ สองสามแสนหยวน ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก

ดูแล้ว พ่อตาก็คงซวยแล้ว

แขกภายในห้อง มีคนหนึ่งเป็นวัยกลางคน มีสีหน้าไม่ค่อยดี พลางพูดขึ้น : “คุณท่านเขียว ขวดใบนี้ของพวกเรา ต้องใช้เงินห้าแสนกว่า หยวนซื้อมาเลยนะ ตอนนี้ท่านทำมันแตกแล้ว ต้องชดใช้ค่าเสียหายมา!”

คนๆ นี่ คือ โจวเหลียงเวิ่น ผู้จัดการร้านจี่ชิ่ง

เขียวฉางควน มาลากเย่เฉิน แล้วพยายาม พูดเสียงกลบเกลื่อน : “คนนี้เป็นลูกเขยที่น่ารัก ของฉัน แกรู้ว่าเขามีเงินมากมายแค่ไหนมั้ย? อย่า ว่าแต่ห้าแสนหยวนเลย ขนาดห้าล้านหยวนเขายัง จ่ายได้เลย! เรื่องชดใช้ค่าเสียหายให้พวกแกคุย กันเอาเอง! ฉันมีธุระ ต้องขอตัวก่อน!
พูดเสร็จ เขาก็ผลักเปเฉินเข้าไปทันที แต่ ตัวเองกลับหนีเอาตัวรอด

เย่เฉินทําหน้างง พ่อตาคนนี้ก็หน้าไม่อาย จริงๆ นี่เป็นการบอกชัดเจนเลยว่าเป็นการลากเขา มาช่วยด้วย!

โจวเหลียงเจิ่นหันมามองเย่เฉิน พร้อมกับ พูดเสียงแข็ง : “คุณชายท่านนี้ ทั้งหมด ห้าแสน สามหมื่นหยวน คุณต้องการรูดบัตรหรือโอน?”

เย่เฉินเอามือประสานกัน : “ผมไม่มีเงิน

ไม่ใช่ว่าเขาจ่ายไม่ได้ เพียงแค่อยากให้ พ่อตาได้รับบทเรียนบ้าง ต่อไปจะได้ไม่ต้องบอก ตัวเองพามาที่นี่บ่อยๆ

“ไม่มีเงินเหรอ?” โจวเหลียงเวิ่นกัดฟันพูด : “พังของในร้านของฉันแล้ว แกคิดว่าแค่บอกว่า ไม่มีเงินแล้วจะรอดไปได้เหรอ?”

เย่เฉินทนไม่ไหวจึงพูดขึ้น : “ฉันไม่ได้จะหนี แต่ฉันก็ไม่มีเงินจริงๆ อีกอย่าง ขวดนี้ฉันก็ไม่ได้ เป็นคนทําแตก ทําไมฉันต้องเป็นคนชดใช้ด้วย?”

โจวเหลียงเวิ่นโมโหอย่างมาก แล้วพูดขึ้น : “แล้วเขาไม่ใช่พ่อตาแกเหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า : “คุณพูดเองนิ ว่าเป็น พ่อตาผม ไม่ใช่ผม ใครทําแตกก็ให้คนนั้นรับผิด ชอบสิ นี่เป็นการใส่ร้ายแล้วโยนความผิดนะ คน อื่นไม่ผิดนะ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ?”
โจวเหลียงเมโมโหหนักมาก แต่พอฟังเขา พูดแล้วก็มีเหตุผล

ถ้าหากว่าเขาไม่ส่งเรื่องให้เขามาจ่ายค่า ซตใช้ละก็ ถ้าคนอื่นรู้เข้า ร้านเขาต้องโดนถล่ม แน่ๆ

ดังนั้นเขาเลยรีบหันไปซุบซิบคนที่อยู่ ข้างๆ : “พวกแกอ่ะ รีบไปจับตาแก่นั่นมาให้ฉัน เดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินมองพวกเขาที่รีบวิ่งออกไป ก็จําอยู่ คนเดียว

ที่จริงเขาสามารถจะใช้บัตรจ่ายให้ได้ แต่ ถ้าทำแบบนั้นต่อไป มันก็ไม่ใช่ยิ่งทําให้พ่อตาผู้ ตะกละคนนี้ได้ใจแล้วเอาเปรียบเขาแบบนี้ต่อไป เหรอ?

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ไม่สู้ให้เขาได้ลิ้มรสความ ทรมานก่อน

ไม่อย่างนั้น ต่อไปถ้าเจอเรื่องราวแบบนี้อีก เขายังจะกล้าเอาเปรียบตัวเองอีก

คนของร้าน ชิงถังออกไป เพื่อไปจับตัว พ่อตาของเขา เย่เฉินที่ไม่มีอะไรทํา จึงหันไปมอง เศษขวดที่แตกออกเป็นสองส่วนที่พื้น

ขวดใบ สูงประมาณครึ่งเมตร ตอนนี้แตก ออกเป็นสองส่วน รวมถึงเศษเล็กอีกกอง มองดู แล้วน่าเสียดายมาก
แต่ว่า อยู่ดีๆ เขากลับสังเกตเห็น ครึ่งล่างที่ แต่นั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

เขารีบยื่นมือออกไปหยิบมาทันที แถมยัง เป็นกล่องไม้เล็ก!

ไม่นึกว่า ขวดใบนี้จะมีของลึกลับซ่อนอยู่

ลักษณะของขวดใบนี้ปากขวดแคบ แต่กัน ขวดกว้าง และกล่องไม้นี้เห็นได้ชัดว่าใหญ่กว่า ปากขวดถึงสองสามเท่า ดูแล้ว นี่คงไม่ใช่พึ่งเอา ใส่หรอก แต่น่าจะใส่ตอนที่ทําขวดนี้ขึ้นมา แล้ว ถึงได้ย้ดกล่องนี้เข้าไป

พอคิดได้ กล่องไม้ใบนี้ก็น่าจะเป็นของที่ยัง เหลือมาจากยุคสมัยถางเหมือนกัน!

เขาหยิบกล่องขึ้นมา แล้วดูอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็ออกแรงนิดหน่อย ก็มีเสียงเปิดดัง ขึ้นทีหนึ่ง แล้วมันก็เปิดออก

และพอเปิดออกได้แล้ว ก็พลันได้กลิ่นหอม อ่อนฟุ้งกระจายออกมา เย่เฉินดมดู รู้สึกหอม สบายมาก

พอมองดูให้ชัดๆ ด้านในนั้นมีหนังสือเล็กๆ เก่าๆ เล่มไม่ใหญ่ถึงฝ่ามือซ่อนอยู่ด้านใน

เขาหยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ขึ้นมา และเห็น ข้างบนเขียนว่า ตำราเก้าเสวียนเทียน เป็นตัว อักษรจีนโบราณสี่ตัว

ชื่อฟังดูน่าสนใจมาก ไม่รู้ว่าใช้จดบันทึก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ