บทที่ 40 ถูกตบหน้าอีกครั้ง

เมื่อได้ยินว่าพ่อของหลวสี่สี่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุ เพื่อนร่วมคลาสทุกคนในเหตุการณ์ที่ส่งสายตาเหยียดหยามและ เห็นใจต่อเย่เงิน

พวกเขารู้สึกว่าเเฉินช่างโชคร้ายจริงๆ

อยากสร้างภาพ ปรากฏว่าต้องพบกับผู้เชี่ยวชาญระดับบุคคล สำคัญ นี่ไม่ใช่ว่าตัวเองตบหน้าตัวเองหรอกหรือ

ถ้าอีกเดี๋ยวพ่อของหลิวลู่ลี่หลิวเยว่เซินลงมา เขาไม่ใช่ว่าอาย เสียยิ่งกว่าอายหรอกหรือ

เซียวซูหนเองก็อายเล็กน้อย กระซิบกับเเฉินว่า “เย่เฉิน เพื่อนร่วมคลาสหลายคนดูอยู่นะ คุณอย่าปากแข็งเลย ไม่อย่าง นั้นจะน่าอายมากเลยนะ!”

ก่อนที่จะมา เยเฉินได้บอกเรื่องเกี่ยวกับที่ซื้อภาพวาดแล้ว แต่ เขาบอกว่ามันราคาไม่เท่าไร ตอนนี้มาบอกว่ามูลค่าหลายหมื่น เซียวซูหนก็ค่อนข้างไม่มั่นใจขึ้นมาฉับพลัน รู้สึกว่าเเฉินอาจจะ โกหกเพื่อเอาหน้า

ทว่าแย่เฉินไม่สนใจสักนิด เริ่มพูดว่า “ในเมื่อพวกนายไม่เชื่อ งั้นก็ให้ผู้เชี่ยวชาญมาระบุให้แน่ชัดไปเลย

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็พูดอีกว่า “จริงสี ทุกคนอย่าลืมล่ะ เพื่อน ร่วมคลาสหวังเถิงเฟย ให้ตายก็ไม่สำนึกผิด ยังจะสาบานอีก ครั้งนี่ต้องกินโต๊ะ”

หวังเถิงเฟยคิดถึงเรื่องที่รถถูกเผาเมื่อครู่ จึงค่าอย่างเช่นเขี้ยว เดี๋ยวฟันว่า “เย่เฉิน นายแม่งอวดดีให้มันน้อยๆ หน่อย! เรื่องแข่ง รถเมื่อครู เป็นวันที่ถูกนายครอบงำ! ฉันเต็มใจยอมรับความพ่าย แพ้! ครั้งนี้กูก็ยินดียอมรับความพ่ายแพ้เหมือนเดิม ถ้าภาพวาดที่ นายให้มีมูลค่านับหมื่นจริง กูก็จะยอมกินโต๊ะ แต่ถ้ามันไร้ราคา นายจะกินไหมล่ะ”

เยเฉินพยักหน้าและพูดว่า “ได้ ถ้ามันไร้ราคา ฉันกินก็ได้

ภาพวาดนั้นถึงแม้ไม่ใช่ภาพวาดที่มีชื่อเสียงอะไร แต่ที่จริง แล้วเป็นผลงานของหวงเงินจิตรกรแห่งราชวงศ์ชิง และร้านขาย ของเก่าแห่งนั้นเป็นเครือข่ายระดับประเทศ มีการรับประกันของ แท้ไม่ใช่ของแท้ชดใช้สิบเท่า เพราะฉะนั้นภาพวาดนี้จึงไม่ สามารถเป็นของปลอมได้

เชียวชหนอยากห้ามเเฉิน แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย และเย่เฉินก็ตกลงไปแล้ว จึงหมดหนทาง ดังนั้นจึงแอบถอน หายใจคนเดียว

ต่งตั่งหลินก็ค่อนข้างประหลาดใจ ทำไมเเฉินถึงได้มั่นใจนัก

ที่จริงแล้วเมื่อดูให้ดีๆ คนคนนี้ยังคงลึกลับ วันนั้นที่เทียนเชียง ท่านหงหาผู้โด่งดังก้มหัวให้เขาอย่างคาดไม่ถึง มันเพราะอะไร กันแน่ เธอยังไม่เข้าใจมาโดยตลอด

แต่ในใจเธอก็มั่นใจ ว่าตัวคนเย่เฉินต้องมีความลับบางอย่าง แน่!
หวังเถิงเฟยรู้สึกว่า ในที่สุดเขาก็มีโอกาสที่จะดึงเมืองกลับคืน มา โพล่งออกมาทันที “ดี ทุกคนเป็นพยาน เราให้หลิวลีเชิญพ่อ ของเธอลงมาสักครั้ง ช่วยเราประเมินให้แน่ชัด

หลิวลี่ลี่ต่อสาย โทรออกโดยตรงต่อหน้าทุกคน พูดว่า “คุณพ่อ คะ คุณลงมาที่นี่ครู่หนึ่งค่ะ เพื่อนร่วมคลาสของเต้าคนให้ภาพ วาตมาภาพหนึ่ง อยากรบกวนให้คุณมาตรวจสอบหน่อยค่ะ

หนึ่งนาทีต่อมา ชายชราคนหนึ่งก็เดินช้าๆ ลงมาจากบันไดขั้น สอง

บุคคลนี้คือผู้เชี่ยวชาญการประเมิน โบราณวัตถุหลิวเยว่เซ็น

วันนี้เป็นวันเปิดร้านอาหารของลูกสาวกับลูกเขย ในอนาคต ของหลิวเยว่เซิน เขาจึงเชิญเพื่อนเก่ามาด้วย อยู่ด้วยกันในห้อง ส่วนตัวชั้นบน ได้ยินว่ามีภาพวาดโบราณที่ต้องประเมิน ทันทีที่ นิสัยมืออาชีพเกิดขึ้น จึงรีบลงมาดู

หลิวเยว่เป็นก้าวเดินขึ้นเวที หลิวรีบยื่นของขวัญที่เป็นภาพ วาดให้เขา แล้วพูดว่า “คุณพ่อคะ คุณพ่อรีบประเมินภาพนี้หน่อย ค่ะ มีคนบอกว่ามันมีมูลค่าหลายหมื่น!

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็มองไปยังเย่เฉินด้วยสีหน้าดูถูก

ยาจกที่เกาะผู้หญิงกิน ให้ภาพวาดโบราณหลายหมื่นหยวน ใครจะเชื่อ

ไม่ต้องเดาก็รู้ ภาพวาดต้องเป็นของปลอมแน่นอน!

คนอื่นๆ ก็คิดเหมือนกับเธอ
ไม่มีใครเชื่อว่าแย่เงินจะสามารถให้ภาพวาดหลายหมื่นได้

หลิวเยว่เนรับกล่องของขวัญไป ท่ามกลางสายตาของ

สาธารณชน ดึงเอาม้วนออกมาแล้วเปิดมันอย่างระมัดระวัง ภาพวาดโบราณเป็นสีเหลืองบางส่วน มันดูต่ำต้อยด้อยค่า มาก เพื่อนร่วมคลาสหลายคนที่ชอบตัดสินจากรูปลักษณ์

ภายนอกพูดว่า “โอ้พระเจ้า ดูแล้วไม่เหมือนของดีอะไรเลย!

“นั่นสิ ฉันดูแล้วราคาแค่ห้าสิบหยวนเท่านั้นแหละ

“เดาว่ามันยังไม่คุ้มค่ากับกล่องนั้นเลยว่าไหม กล่องนั้นน่าจะ ราคาเจ็ดสิบแปดสิบ!”

หลิวเยว่เซินพิจารณาภาพวาดอย่างละเอียดครู่หนึ่ง หลังจากดู ไม่กี่นาที ถึงได้ยิ้มและถามว่า “ภาพวาดนี้เพื่อนร่วมคลาสของ เต้าคนให้มาเหรอ”

“ใช่ค่ะ” หลิวลี่ลี่พูดว่า “และยังเป็นเพื่อนสนิทตอน มหาวิทยาลัยด้วยค่ะ!”

เมื่อพูดคำนี้ ที่หลิวลีลี่คิดอยู่ในใจก็คือ เย่เฉินเป็นเพื่อนสนิท กับหวังเต้าคน แต่ให้ขยะมูลค่าไม่ถึงร้อยหยวน จะให้คุณพ่อของ ฉันเปิดเผยคุณต่อหน้าสาธารณชนเดี๋ยวนี้เลย

แต่ทว่า ใครก็ไม่คาดคิด หลิวเยว่เซินกลับถอนหายใจและพูด ว่า “ดูเหมือนเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เลยนะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่ดี มาก ใครจะยินดีมอบของล้ำค่าเช่นนี้

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้ก็ต่างตกตะลึงพรึงเพริด
นี่มันสถานการณ์อะไรของล้ำค่าเหรอ ขยะนี่เป็นของล้ำค่า มากเลยเหรอ

หวังเถิงเฟยคิดในใจว่า ของล้ำค่าแม่มึง มึงไปถนนโบราณ เพื่อซื้อดอกไม้ปลอม ใส่แล้วทำให้มันเก่าจนดูว่าเป็นภาพ เหมือนจริงยิ่งขึ้น!

ขณะนี้หลิวเยว่เป็นพูดอย่างจริงจัง “นี่คือผลงานที่แท้จริงของ หวงเส็นจิตรกรในราชวงศ์ชิง ถึงแม้หวงเส้นไม่ถือว่าเป็นจิตรกรที่ มีชื่อเสียงมากนัก แต่ก็เป็นหนึ่งในจิตรกรที่โดดเด่นมากคนหนึ่ง เป็นหนึ่งในแปดประหลาดของหยางโจว!”

พูดอย่างนั้นแล้วหวังเยว่เป็นก็พูดอีกว่า “ภาพวาดนี้ฉัน สันนิษฐานว่า ราคาซื้อขายในตลาดอยู่ที่ประมาณมากกว่าสอง แสนหยวน”

“มากกว่าสองแสน!” หลิวลี่ลี่โง่เขลาไปเลย เธอคิดว่าของสิ่งนี้ ไม่คุ้มร้อยหยวนด้วยซ้ำ ใครจะไปคิดว่ามันจะมีมูลค่ามากกว่า สองแสน!

หวังเต้าคนก็ตกตะลึงไปเช่นกัน โพล่งออกมาว่า “พระเจ้า! เย่ เฉิน นายให้ของล้ำค่าขนาดนี้กับฉันได้ยังไง! มันแพงเกินไป…

เย่เฉินพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เต้าคน มันเป็นแค่เรื่องของจิตใจ ไม่ ต้องสนใจเรื่องราคา ให้มากนักหรอก”

หวังเต้าคนสะเทือนใจมาก คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเพื่อนสนิทใน มหาวิทยาลัยจะจริงใจมากขนาดนี้อย่างไม่น่าเชื่อ!
หวังเถิงเฟยหน้าตาอึ้งตกตะลึง

นี่มันสถานการณ์อะไร ขยะที่มีมูลค่ามากกว่าสองแสนงั้นเหรอ มันมีมูลค่ามากกว่าสองแสน ไอ้ห่าแม่ง นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย เพื่อนร่วมคลาสทุกคนก็ตกใจ คราวนี้ ใครก็ไม่กล้าดูถูกเเฉินอีกแล้ว!

เพราะสุดท้ายแล้วเขาเป็นคนที่มอบภาพวาดโบราณมูลค่า มากกว่าสองแสน ให้เป็นของขวัญโดยไม่คิดมาก!

ในใจทุกคนอิจฉาหวังเต้าคนจนเกือบตาย

สุดยอดจริงๆ! ได้ของขวัญราคาแพงเช่นนี้ในงานเปิด ลงทุน น้อยแต่ได้ทําไรมาก!

ตอนนี้หลิวลิลี่ตกใจมาก เปลี่ยนมุมมองต่อเย่เฉินใหม่ทันที

พ่อของตนอยู่ระดับไหน ใจเธอรู้ดีที่สุด ในเมื่อพ่อตนบอกว่า ภาพวาดมีมูลค่ามากกว่าสองแสน เช่นนั้นมันก็มูลค่าตามนั้น แน่นอน!

โอ้สวรรค์! เพื่อนร่วมคลาสของหวังเต้าคุนมอบของขวัญที่ ราคาแพงเช่นนี้ ความโอ้อวดนี้ไม่ใช่ว่าใหญ่มากหรอกหรือ

คิดถึงตรงนี้ เธอก็มองเเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแสงดาว

เปล่งประกาย

เซียวซูหนถามด้วยความไม่เข้าใจ “เยเฉิน ภาพวาดนี้คุณ จ่ายไปเท่าไรกันแน่”
เยเฉันยิ้มเล็กน้อยแล้วกระซิบว่า “ที่จริงแล้วไม่ได้จ่ายไปมาก นัก สาเหตุหลักคือภาพวาดนั้นเป็นคนรู้จักขายให้ผม เขาก็เลย ลดให้ ดังนั้นจึงคิดราคาถูก ให้ผม

เซียวซูหนอดจะพูดไม่ได้ว่า “ภาพมากกว่าสองแสน ขายให้ คุณไม่กี่พันหยวน ยังมีคนดีแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ

เย่เฉินพูดบางเบาว่า “ที่จริงมีคนจำนวนมากที่ไม่ได้ให้ความ สำคัญกับเรื่องเงินขนาดนั้น ผมก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่อย่าง นั้นผมจะมอบภาพวาดนี้ให้เต้าคนเหรอ”

เขียวหวั่นพยักหน้าเบาๆ ที่เย่เฉินพูดนั้นไม่ผิด ถ้าเป็นสำคัญ มาก ก็จะไม่มีใครให้ของแพงเช่นนี้ ดูเหมือนว่า ถึงแม้ว่าสามีของ ตนจะไม่ได้โดดเด่น แต่จิตวิญญาณนั้นสูงส่ง

ขณะนี้เเฉินลุกขึ้นยืน มองหวังเต้าคนที่กำลังหน้าตาตื่น ตระหนกลุกลี้ลุกลน จึงถามยิ้มๆ ว่า “เพื่อนร่วมคลาสหวังเถิงเฟย โต๊ะนี่นายจะกินยังไง จะเอาปากกัดกินโดยตรง หรือจะให้เอามีด มาสับเป็นชิ้นๆ ให้นายกินทีละชิ้นดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ