บทที่985

ในขณะนี้ หม่าหลันรับประทานอาหารกลางวัน และกำลังสั่งเ เฉิน ถือถังเหล็กและพลั่วเพื่อขุดดินในแถบสีเขียวของพื้นที่วิลล่า

2 วันที่ผ่านมา หม่าหลันไม่มีอะไรทำ ออกไปเล่นไม่ได้ ขาหัก อยู่บ้านเบื่อๆ เล่นวีแชท เจอเพื่อนผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย มากก่อน และซื้อคฤหาสน์ในเขตชานเมือง

เธอปลูกผักและผลไม้มากมายในลานของคฤหาสน์ และแบ่ง ปันภาพถ่ายผักและผลไม้เหล่านั้นให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม หลายคน ยกนิ้วโป้ง ให้เธอ โดยบอกว่าเธอฉลาดและรู้จักชีวิตดี

หม่าหลันอิจฉามาก กระตุ้นความอยากปลูกผักและผลไม้ใน

ลานคฤหาสน์

แต่เธอขาหักข้างหนึ่ง เธอจะพลั่วดินไหวได้อย่างไร งานแบบนี้ ได้แต่ใช้เย่เฉินทำเท่านั้น

เยเฉันไม่อยากสนใจเธอในตอนแรก เพราะครั้งก่อนเขาเคย ประลองกับเธอแล้ว และเขาจะต้องสุภาพกับตัวเองในอนาคต ให้เธออาศัยอยู่ในบ้านดีๆ ดังนั้นเธอจึงไปขอร้องให้เยเงินช่วย

แต่เมื่อเศียวชูหนภรรยาของเขาได้ยินว่าแม่ของเธอต้องการ ปลูกผักและผลไม้ เธอก็รู้สึกว่าสิ่งนี้สามารถปลูกฝังความรู้สึก ของเธอและปล่อยให้เธออยู่บ้านอย่างตรงไปตรงมา

ดังนั้นก็เลยช่วยเธอหลังจากกินข้าว พรวนดินจํานวนมากเข้าไปในคฤหาสน์ และวันรอบสถานที่เพื่อทำสวนผักให้เธอแล้ว

หม่าหลับกำลังไม้และพูดกับเย่เฉินว่า “ขุดดินเหลือง อย่าลืมดินสีด่า ดินสีดำมีกลิ่นเหม็น”

เย่เฉินพยักหน้าและก้มศีรษะลงเพื่อขุดดิน โดยไม่พูดอะไรสัก

หม่าหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามเขาอย่างระมัดระวังด้วยน้ำ เสียงเจรจา “เย่เฉิน ขอคุยอะไรกับนายหน่อยได้ไหม?”

เมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทางที่ดี เย่เฉินจึงพูดเบา ๆ ว่า “แม่มีอะไร พูดมาสิ ผมจะฟังก่อน”

หม่าหลันยิ้มด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ถ้านายมีเวลา ให้ขับรถ ไปที่ชนบทหาชาวนาเพื่อซื้อผักและผลไม้ และต้นไม้ทั้งต้นพร้อม รากด้วย”

เย่เฉินพูดว่า “นี่ไม่ใช่การทำเรื่องเกินความจำเป็นเหรอ? แม่ อยากซื้อผักผลไม้ก็ไปซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ใช้แอพซื้อเขาจะส่ง

ไปที่บ้านเลย”

หม่าหลันไม่พอใจกับท่าทีของเยเฉินมาก และรู้สึกอึดอัดมาก แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร เธอทำได้เพียงยิ้มและอ้อนวอน “แม่อยาก ให้นายซื้อต้นไม้ทั้งต้น ไม่ใช่สำหรับกิน แต่ให้ซื้อ และปลูก โดยตรง ในคฤหาสน์ของเรา เราจะมีสวนผักที่สวยงาม ไม่งั้นเรา จะเพาะเมล็ดแล้วปลูกใหม่ เมื่อมันงอกออกมา เราจะต้องรอถึง เมื่อไหร่เล่า”
เย่เฉินยอมแล้ว

ดูเหมือนแม่ยายคิดเรื่องนี้ อยากรีบถ่ายลงโพสต์

แค่คิดที่จะปฏิเสธคำขอที่ไม่สมเหตุผลของเธอ หม่าหลันก็รีบ พูดว่า “ลูกเขยของฉัน ให้ฉันพูดตรงๆนะ ฉันชอบปลูกผักและผล ไม้ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก เมื่อหวั่นยังเด็ก เธอมักจะดึงฉัน และพ่อ ของเธอ ไปเก็บผักที่ สวนผักในชนบท แต่ไม่อยากออกมา”

เย่เฉินมองดูนางอย่างสงสัย: มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่ เคยได้ยินเรื่องนี้”

หม่าหลันรีบพูดขึ้นว่า จู่ๆ ก็โตขึ้นมาไม่ใช่เหรอ? ไปเรียนมา ทำงานอีกแล้ว จะมีเวลาวิ่งเข้าไปในสวนผักได้ยังไง? ฉันสาบาน ต่อพระเจ้า ซูหนชอบสิ่งเหล่านี้มากตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ตอนที่ เรียนอยู่ชั้นประถม ก็อยากปลูกบ้างในลานบ้านของอดีต คฤหาสน์ของตระกูลเซียว แต่นายหญิงใหญ่นั้นไม่เต็มใจเลย”

เยเฉันคิดอยู่ในตอนนี้ ถ้าภรรยาของเขาชอบมันจริงๆ เขาก็ อาจจะจัดการมันได้เช่นกัน

ดังนั้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขา โทรหาเซียวซูหน และถามเธอว่า:”ที่รัก พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เธออยาก ออกไปเก็บเกี่ยวไหม?”

“ดีสิ!”ทันทีที่เซียวซูหนได้ยินสิ่งนี้ ก็โพล่งแทบจะในทันทีโดย ไม่คิดว่า “ดีมากเลย! ไปเก็บที่ไหน! นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบ เก็บเกี่ยว!”