บทที่974

เธอร้องไห้ปากของเธอพิมพ์:”ลูกชายของฉัน หลานชายของ ฉัน เธอสองคนลำบากมากสินะ!”

เขียวไห่หลงรู้สึกเสียใจราวกับเป็นเด็ก ปาดน้ำตาแล้ว สะอึก “คุณย่า คุณไม่รู้หรอกว่า ผมเจอความทุกข์ยากแบบใดกับ พ่อ ในช่วงเวลานี้ นี่คือความยากลำบากที่ผมไม่เคยเจอในชีวิตนี้ ผมรับมาหมดแล้ว ”

เชียวฉางเฉีบนถอนหายใจและพูดว่า “เฮ้อ ก็เหมือนเดิม อย่า พูดถึงเรื่องเหล่านั้นเลย พูดออกไปจะทำให้ปัญหาเพิ่มขึ้น”

นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้าและรีบถามว่า “จริงสิฉางเฉีย

นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ใครเป็นคนประกันตัวพวกเรา?”

“ผมก็ไม่รู้…..”เซียวฉางเฉียนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ผมกับไห่ หลงก็ถูกพาตัวออกไปในทันที แล้วรถของพวกเขาก็ส่งเรามาที่นี่ และให้เรารอที่นี่ เราไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร”

ในเวลานี้ ชายที่รับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยจาก สถานกักขัง รีบเดินไปหาครอบครัวสี่คนอย่างรวดเร็วและพูด ว่า “ขอแนะนำตัว ผมชื่ออู่ตงเฟิง เป็นของตระกูลของซูหาง พี่ ชายชื่ออู่ตงไห่ พวกคุณน่าจะเคยได้ยิน”

“ตระกูลอู๋?!สมาชิกทั้งสี่ของตระกูลเซียวตกตะลึง พวกเขาจะไม่รู้จักตระกูลได้อย่างไร?
ตระกูล เป็นตระกูลอันดับ 1 ของเจียงหนานที่เก่งกว่าตระกูลซ มาก!

ตอนนั้นเมื่อนายท่านตระกูล อยู่ในการควบคุม ตำนานของ เขาได้แพร่กระจายไปทั่วภาคเจียงหนาร ตอนนั้น นายทายเซียวมักพูดถึงนายท่านของตระกูลอู่ทุกวัน

และถือว่าเขาเป็นไอดอลที่คู่ควรกับการพยายามเลียนแบบ

ตระกูลเซียวไม่เคยคิดฝันว่าพวกเขาจะสามารถสร้างความ สัมพันธ์กับตระกู และคราวนี้ตระกูลเป็นคนที่ช่วยชีวิตพวกเขา นี่มันน่าทึ่งจริงๆ หรือว่าตระกูลเซียวจะมีเงินทองไหลมาเหรอ?

เมื่อคิดเช่นนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ยิ้มอย่างประจบสอพลอให้ กับอู่ตงเฟิงและถามว่า “คุณอู๋ ฉันขอถามคุณหน่อย คุณพาเรา ออกมา แล้วพาเรามาที่นี่ จะทำอะไรเหรอคะ?”

อู่ตงเฟิงพูดอย่างใจเย็น:”ผมมารับพวกคุณตามคำสั่งของพี่ ชายคนโตของผม แต่รับพวกคุณไปทำไมกันแน่ ผมก็ไม่รู้ แต่ เวลาเร่งด่วน อย่าถามคำถามมากมาย ขึ้นเครื่องบินก่อน พี่ชาย ของผมจะอธิบายให้พวกคุณฟังเอง”

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินแบบนี้ ก็พยักหน้าทันทีและ โพล่งออกมา:”คุณอู๋พูดถูก เราไม่ควรถ่วงเวลาคุณ และอย่าเสีย เวลาของพี่ชายคุณ เราควรขึ้นเครื่องบินไปซูหางและพบพี่ชาย ของคุณก่อนแล้วค่อยว่ากัน!!

อู่ตงเฟิงพยักหน้าแล้วไม่พูดอะไร แล้วจึงก้าวขึ้นเครื่องบิน สมาชิกสี่คนของตระกูลเซียวรีบตามหลังเขาและขึ้นเครื่องบิน
เมื่อกี้เขียวฉางเฉียนและเขียวไหหลงได้ขึ้นเครื่องบินแล้ว ดัง นั้นเมื่อพวกเขาขึ้นเครื่องบิน พวกเขาไม่แปลกใจกับการตกแต่ง ภายในที่หรูหราของเครื่องบินมากนัก

แต่นายหญิงใหญ่เชียวและเชียวเวยเวยตกตะลึง

พวกเขาเคยนั่งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวซะที่ไหน? ปกตินั่งเครื่องบิ นอแกไปยังไม่กล้านั่งชั้นหนึ่งเลย นับประสาเครื่องบินส่วนตัว

ดังนั้นนายหญิงเซียวจึงเปรียบเสมือนคุณยายหลิวที่เข้ามาชม ในสวน ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่ไหน

อู่ตงเฟิงดูถูกครอบครัวนี้จากใจเลย เขารู้สึกว่าอึดอัดเล็กน้อย ที่จะนั่งบนเครื่องบินลำเดียวกันพร้อมกับพวกบ้านนอกจำนวน

มาก

ดังนั้นเขาจึงทักทายพนักงานต้อนรับหญิงที่มีเสน่ห์ รินวิสกี้ให้

เขาสักแก้ว แล้วขอเอาผ้าปิดตาให้ตัวเอง

แอร์โฮสเตส ในกระโปรงสั้นบิดตัวที่อวบอ้วนของเธอ รอให้ ตงเฟิงดื่มจนเสร็จ และรอเขาอีกครั้ง ช่วยเขาสวมผ้าปิดตาแนบหู แนบหูแล้วพูดว่า “คุณพักผ่อนก่อน เครื่องบินจะบินแล้ว ถ้าคุณ ต้องการอะไรให้เรียกฉันอีกครั้ง”

เขียวไห่หลงมองจากที่นั่งด้านหลัง

แอร์โฮสเตสคนนี้ก็สวยเกินไป และเธอถึงขั้นพยายามเอาใจ ตงเฟิง ถ้าเธอสามารถให้บริการตัวเองแบบนี้ได้ จะยอดเยี่ยม ขนาดไหน…
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รีบพูดกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ว่า : “สวัสดีครับ ช่วยนําไวน์มาให้ผมสักแก้วได้ไหม?”

หลังจาก ให้บริการอู่ตงเฟิง แอร์โฮสเตสก็ลุกขึ้น ดึงกระโปรง ของเธอลง และพูดอย่างเหยียดหยาม: “ขอโทษค่ะ ฉันเป็น พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินส่วนตัวของคุณ และฉันไม่ให้ บริการคนอื่น”