บทที่957

สุดท้ายจ้าว โจวเยวถึงรู้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว

ความจริงแล้วเงี่ยงหมิงไม่ได้รวยอย่างที่เขาพูด ไม่ได้ประสบ ความสําเร็จขนาดนั้น ไม่เพียงแค่นี้ จ้าวโจวเยว่กลับก่อปัญหาที่ ใหญ่ให้กับตัวเอง

เขาไปชนรถโฟล์คสวาเกน แฟนของหม่าจงเหลียงจนเสีย และต้องการซื้อคันใหม่เพื่อชดใช้ให้หม่าจงเหลียงด่วนที่สุด นี่ก็ เป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงหลอกเงินหกแสนสองจากฉันไป

แต่สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือ เขาตายไปแล้ว

ก็หมายความว่าเงินหกแสนสองของฉัน จะไม่มีวันได้คืนมา

แล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ ใจของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรง เจ็บยิ่งกว่า บาดแผลบนร่างกายอีก

หม่าจงเหลียงที่เมื่อกี้ซ้อมเขาอย่างหนักนั้น เห็นจ้าวโจวเยวใน ตอนนี้ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนเมื่อกี้ เขาถึงโล่งใจและพูดกับจ้าว โจ๋วเยว่ว่า: “มึงคงเห็นชัดแล้วสินะ กูจะขับรถกลับไปแล้วนะ มึง น่าจะไม่มีข้อโต้แย้งอะไรแล้วนะ”

ถึงหม่าจงเหลียงจะดูถูกจ้าวโจ๋วเยว่ แต่เมื่อที่จ้าวโจ๋วเยว่ กลายเป็นเหมือนคนบ้าระห่ำแบบนี้ หม่าจงเหลียงมากหรือน้อยก็ มีความหวาดกลัวเขาอยู่
เขาก็เป็นคนที่อยู่ในวงการอิฐผลมีดมานาน ดังนั้นเขารู้ว่าคน อย่างจ้าวโจวเยวนี้ก็น่ากลัวเหมือนกัน ถ้าไปมีเรื่องกับเขาจริงๆ เขาอาจจะสู้กับฉันด้วยชีวิตก็ได้

เมื่อจ้าวโจ๋วเยว่ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ใจของจ้าวโจวเยว่ เศร้าหมองทันที

ตอนนี้จ้าว โจ๋วเยว่ไม่กล้าคิดเลยว่า หนึ่งอาทิตย์ต่อไปตัวเอง จะทําอย่างไร?

เพราะหนึ่งอาทิตย์ต่อไป ต้องชำระเงินคืนให้สถาบันที่กู้ยืมเงิน มาแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าไม่มีเงินคืนให้เขา ไม่รู้เขาจะจัดการอย่างไร กับตัวฉันอีกด้วย

หม่าจงเหลียงเห็นเขากำลังเหม่อลอย เหมือนวิญญาณได้ออก จากร่าง เขาก็เลยขี้เกียจที่จะไปพูดมากกับเขา เลยรีบสตาร์ทรถ และขับรถออกไป

จ้าวโจ๋วเยวลุกขึ้นมานั่งอยู่คนเดียว และดมกลิ่นควันที่หลง เหลือของรถโฟล์คสวาเกน แฟต้น ตอนนี้เขาร้องไห้จนน้ำตาเต็ม ใบหน้าไปแล้ว

น้ำตาของเขาไหลลงมาไม่หยุด น้ำตาที่ไหลลงมาไหลผ่าน เลือดและขี้ฝุ่นบนใบหน้าเป็นทางลงมมาอย่างชัดเจน

ตอนนี้เพื่อนเขาที่ขับรถมาลากรถ ถึงกล้าที่จะลงจากรถ และ เดินมาอยู่ตรงหน้าเขา นั่งยองๆ และไปที่ไหล่ของเขาแล้วถาม ไปว่า: “โจ๋วเยว่ จะให้ฉันช่วยนายแจ้งตำรวจมั้ย?
จ้าวโฉ่วเยวร้องไห้และพูดว่า “ชีวิตฉันจบแล้ว ใครที่ทำให้ ชีวิตฉันพังก็ตายไปแล้ว แจ้งตำรวจจะมีประโยชน์อะไร……..

เพื่อนของเขาไม่รู้ว่าเขาเผชิญอะไรมาบ้าง ตอนนี้เพื่อนเขาก็

ถอนหายใจเบาๆ “โจวเยว่ งั้นรถนายยังจะลากอีกมั้ย?”

จ้าวโจวเยว่ าด้วยความโกรธว่า “แม่มึงตาบอดหรือ นายไม่ เห็นหรือว่ารถถูกคนอื่นขับไปแล้ว จะให้ลากอะไรล่ะ!”

อีกฝังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและคิดในใจว่า ถ้าไม่ใช่เมื่อฉัน ตะโกนไป ตอนนี้นายคงโดนซ้อมตายไปแล้ว ตอนนี้ฉันใจดีมา ถามนายด้วยความห่วงใย นายยังจะมาอวดเก่งกับฉันใช่มั้ย?ได้ นายอวดเก่งไปเลย กูไม่ยุ่งกับมึงแล้ว!

นึกถึงตอนนี้เขาลุกขึ้นมา และพูดกับจ้าวโจ๋วเยวว่า “ถ้านาย ไม่ลากรถแล้วฉันจะกลับแล้วนะ”

จ้าวโจ๋วเยว่ได้สติกลับมา และรีบพูดออกมาว่า “งั้นเงินแปด

ร้อยคืนให้ฉันก่อน นายค่อยกลับ !

อีกฝ่ายพูดความโมโหว่า: “นายจะมีเรื่องกับพวกเราหรือ ฉัน มาไกลขนาดนี้แบบฟรีๆหรือ? ฉันเปิดอู่ซ่อมรถนะ ถ้าออกเดิน ทางไปแล้ว ก็เหมือนได้ทำงานแล้ว ไม่ว่านายจะลากหรือไม่ลาก รถ ฉันกลับไปต้องไปรายงานรายรับกับทางอู่ซ่อมรถด้วย!”

จ้าวโจ๋วเยว่โกรธและพูดอย่างลนลานออกมา: “ฉันไม่สน เหตุผลอะไรของนาย มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ฉันรู้แค่ว่าฉัน ไม่ได้ให้นายลากรถ ดังนั้นนายต้องคืนเงินให้ฉัน!”
อีกฝ่ายก็เริ่มลนลานขึ้นมาและพูดด้วยความโกรธว่า “ฉันว่า

นายคนนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ใช่มั้ย? อู่ซ่อมรถมีกฎว่า ถ้ารถ

ออกเดินทางไปแล้วก็ต้องคิดค่าใช้จ่ายตามจริง นายจะให้ฉันตื่น

เงินให้นาย แล้วฉันกลับไปแล้วหัวหน้าอู่ซ่อมรถมาเอาเงินกับฉัน จะให้ฉันทำอย่างไร?” จ้าวโจ๋วเยวพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “ช่างแม่มึงสิว่าจะทำ

อย่างไร มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน นานรีบคืนเงินให้ฉัน!”

อีกฝ่ายไม่คิดเลยว่าจ้าวโจวเยวคนนี้จะเป็นคนที่ไร้เหตุผลแบบ นี้ และโมโหมากและพูดว่า “คนแบบนี้สมน้ำหน้าแล้วที่ถูกคน หลอกจนหมดตัว!”