บทที่89 เล่นละครตบตา

“อะไรนะ ไสยศาสตร์

จิบกางชะงัก แปลกใจขึ้นมาทันที

ช่วงนี้คนที่ดูฮวงจุ้ยให้กับตระกูลฉิน ก็มีแค่เเฉินคนเดียว

ฉันกางเชื่อมั่นเยเงินอย่างมาก แล้วกล่าว “อาจารย์ คุณดูผิด หรือปล่า ความจริงก็มีอาจารย์เย่เคยช่วยแก้ให้ แต่ฝีมือเขาได้ ผลมาก ไม่น่าจะเป็นไสยศาสตร์อะไรหรอก”

อาจารย์วีเยาะเย้ย แล้วกล่าว “คนที่เล่นละครตบตา มักจะ หลอกคนที่ไม่รู้ ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อเขา งั้นฉันก็จะไป

“อาจารย์ หยุดก่อน” ฉันทางร้อนใจ กล่าวต่อว่า “ขออาจารย์

ได้โปรดชี้แนะวิธีของอาจารย์เย่ มีสิ่งไหนที่ไม่ถูกต้อง?”

อาจารย์วีไม่เงยหน้าขึ้นมา ชี้ไปในห้อง “ยกน้ำมา

ฉินทางยกนามา

อาจารย์วีถือน้ำแล้วสวดมนต์ แล้วเขียนอักขระบนน้ำ จากนั้นก็ พรมน้ำไปที่เปลือกตาของฉินกาง

ฉินทางเพิ่งเปิดตา ตกใจกะทันหัน แล้วถอยหลังทันใด

“อาจารย์ นี่ ……นี่มันอะไร…….

ทันใดนั้นเขาได้เห็นในห้อง เต็มไปด้วยควันดำ
แล้วบนหัวของทุกคนในตระกูลฉิน ที่มีกลิ่นอายความตาย แต่ ล่ะคนหน้า ด ราวกับเป็นศพกันไปหมด

อาจารย์ กล่าว “ฉันเปิดตาให้คุณ สิ่งที่คุณเห็นคือธาตุหยิน และคนในตระกูลของคุณมีกลิ่นอายความตาย อายุสั้น

ดินทางตกใจจนขาอ่อนลงไปนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วกล่าว “นี่ นี่จะ

ทํายังไง?”

“ไม่มีปัญหา วันนี้ที่ฉันมา ถือว่าเรามีพรหมลิขิตต่อกัน อาจารย์วีหยิบยันต์คุ้มกันออกมา ยื่นไปให้คนตระกูลฉิน

ฉันอาจเห็น ยันต์คุ้มกันมีแสงสีทอง แสงสีทองนั้นทำให้พลัง ชั่วร้ายที่อยู่บนหัวของคนตระกูลหายไปเยอะในทันใด

อาจารย์ สะบัดมือหน้าฉันกาง สิ่งที่ฉันทางเห็นได้หายไป

ทั้งหมด แล้วกลับมาเป็นสภาพเดิม

“นี่……………..กางเหนื่อยไหล แล้วกล่าว “อาจารย์คือ เทพเจ้าในโลกมนุษย์! ขออาจารย์ได้โปรดช่วยผมด้วย ไม่ว่าจะ เท่าไหร่ ผมยอมจ่าย

“ช่วยคนหนึ่งชีวิต ยิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น วันนี้ที่ฉันมาก เพราะเรื่องนี้”

อาจารย์ พูดไป ก็ได้หยิบยันต์คุ้มกันสิบยืนยื่นให้ “ชีวิตของ ผู้นำตระกูลพกติดตัวไว้ มันจะทำลายสิ่งชั่วร้าย

ฉันการรับมาอย่างซึ้งใจ ลังเลพลางกล่าว “มิทราบว่าอาจารย์ต้องการค่าครูเท่าไหร่?”

อาจารย์ โบกมือ “ทำลายสิ่งชั่วร้าย เป็นจริยธรรมที่พึงมี ฉัน ไม่เอาแม้แต่สตางค์แดงเดียว แต่ถ้ามีคนมาเล่นละครตบตามา หลอกลวงอีก ให้คุณจ่ายเงินมหาศาลเพื่อซื้อเครื่องมือทางธรรม คุณห้ามรับไว้เบาหน่อยก็ทำให้สิ่งที่ทำไว้สูญหายไปหมด ถ้า หนักก็บ้านแตกสาแหรกขาด คุณต้องจำไว้ให้ดี

ฉันเอาตงที่อยู่ด้านข้างอดที่จะพูดไม่ได้ “ลุงรอง ผมบอกแล้ว ว่าเเงินคือนักต้มตุ๋น! ลุงเอาเงินของครอบครัวเรา ไม่รู้ว่ามุดหัว อยู่ไหนแล้ว! ต้องเอาเงินกลับมาให้ได้ มิเช่นนั้นจะแจ้งความเขา ในข้อหาฉ้อโกง! ให้มันติดคุกตลอดไป!

ฉันเอ้าเสวียนกลับขมวดคิ้ว ในใจ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองกลับ รู้สึกว่า อาจารย์ท่านนี้ดูเหมือนนักต้มตุ๋นมากกว่า

เย่เฉินนั่น นอกจากจะเลว แล้วยังไม่มีอีคิว แต่ก็ไม่ได้ร้ายกาจ อะไรขนาดนั้น แล้วในหลายครั้ง คนอื่นจะรู้สึกว่าเขาเข้าใจยาก เหมือนกับน้ำในแม่น้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นพื้นล่าง

“หุบปากไปซะ” ฉินการชักตาใส่ฉันเอ้าง หันหลังแล้วกล่าวอ ย่างเคารพต่ออาจารย์ว่า “ขอบคุณอาจารย์สำหรับคำแนะนำ อนาค ผมจะระวังให้มาก

อาจารย์ พยักหน้า แล้วยืนขึ้นเดินจากไป

เมื่ออาจารย์ เดินออกไป ฉันเอาตงกล่าวทันใดว่า “ลุงรอง อาจารย์ เป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงของสำนักเรียน เยเป็นนัก ต้มตุ๋นจะเทียบได้ไง? ครั้งนี้อาจารย์วีลงมือเอง ปัญหาทุกอย่างของตระกูลเราก็ถูกแก้ไขแล้ว ที่สำคัญคือไม่ต้องเสียเงินสัก บาท!”

“แม้แต่สตางค์แดงเดียวอาจารย์ไม่เอา แต่เเฉินหลอกเอา เงินของเราไปไม่น้อย เขาใช้ร้อยล้าน ประมูลเปลือกหอยร้ายๆ มันสิบแปดมงกุฏชัดๆ! ลุงก็เหมือนกัน ทำไมให้เงินเขามาก ขนาดนั้น ถ้าเรื่องนี้ถูกประกาศออกไป คนของเมืองจีนหลังจะไม่ ว่าตระกูลฉินของเราว่าโง่หรือไง?

ฉันกางไร้ซึ่งคำพูด แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

ชื่อเสียงของอาจารย์วีดีจริง และสิ่งที่อาจารย์ให้ตนดูเมื่อ นั้น ภาพในอนาคต ไม่เชื่อก็ไม่ได้

สำคัญที่สุดคือ อาจารย์ไม่เอาเงิน แต่เย่เฉิน ใช้เงินร้อยกว่า ล้าน ในงานประมูล……..

ยิ่งเทียบกันแบบนี้ เขายิ่งรู้สึกว่าเยเฉันไม่ชอบมาพากล ในขณะเดียวกันนี้ ผู้ดูแลคนหนึ่งของตระกูลฉินเคาะประตู ใหญ่ หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากฉินการแล้ว จึงได้เดินเข้ามา ด้านใน

“ประธานฉิน มีของส่งมาถึงท่าน”

พูดจบ เขาก็ยื่นกล่องให้

ฉันการขมวดคิ้ว หลังจากที่แกะกล่องออกแล้ว พบว่าด้านในมี

โทเคนวางอยู่หนึ่งอัน
มอง โทเคนอย่างละเอียด ราวกับเป็นเหรียญบางๆ ขนาดเล็ก เท่ากับกล่องไม้ขีดไฟ ใช้เชือกแดงมัดไว้ ดูๆไปแล้วเหมือนกับ เป็นของที่วางขายตามพื้นตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ

จินทาง ผู้ส่ง เขียนเยเงินสองคำนี้ไว้

หมายเหตุ ก็เขียนอย่างง่ายๆว่า “ยันต์จึงชาติดไว้ในห้อง โถงทำลายสิ่งชั่วร้าย!

ฉันเอาตงเห็น ก็ด่าขึ้นมาทันใดว่า “แม่ง ลุงรอง ไอ้เย่เฉิน มองว่าลุงเป็นไอ้โง่แล้วนะ! แค่เปลือกหอยร้ายๆ ไม่แน่อาจจะ หยิบมาจากหาดไหนซักหาดก็ได้นะ! ยังบอกอีกว่าป้องกันสิ่งชั่ว ร้ายได้?”

อีกอย่าง เขาใช้เงินของเราไปร้อยกว่าล้าน แล้วให้มาแค่ เนี่ย? แล้วยังให้คนส่งของมาส่งอีก! เขาไม่กล้าให้ต่อหน้าลุง แล้ว! ลุง ลุงว่าถ้าเย่เฉินไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ แล้วจะเป็นอะไร?”

ฉันเอาตงโมโหอย่างมาก กล่าวอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ลุงรอง ตอนนี้เราพาคนไปหาเเฉินเถอะ เอาเงินคืนมา! ไม่งั้น ถ้าเช่เฉิน หนีไป พวกเราจะเสียหายหนักมากเลยนะ!”

“แกหุบปากไป ฉันขอเวลาคิด” ฉันทางนวดคิ้ว ดูยันต์จึงซ่านี้ ดูไม่ออกถึงความลี้ลับของยันต์นี้แต่อย่างใด

หังจากที่ลังเลแล้วนั้น ฉันทางเรียกคนตระกูลฉินมารวมตัวกัน กล่าวอย่างบูดบึงว่า “เรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายของ ตระกูลฉิน เป็นเรื่องสำคัญ พรุ่งนี้ผมจะไปหาเเฉิน ถามหาความ จริง! พวกคุณแขวนยันต์คุ้มกันเอาไว้ให้ดี ห้ามถอดออก!”
“รับทราบ!”

“ลุงรอง ผมจะไปด้วย!” ฉันเอาตงกัดฟันพูด “คนแซ่เ ทําลาย ผมไว้สาหัส ตอนนี้จะจับมัน ทำลายเสียให้เขต

“แค่ลง? จะชนะเขาหรอ?”

ฉินกางขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “ถ้าแกอยากไปจริงๆ ก็พาการ์ด ไปหลายๆคนหน่อย สืบกิจวัตรของเขาในวันพรุ่งนี้ก่อน กันไว้

พูดจบ เขาได้พูดต่อ ว่า “แกจําเอาไว้นะ ฉันไม่ได้ให้แก่พาคน ไปหาเรื่องเเฉิน ฉันล่ะกลัวแกจะสะเพร่า เดี๋ยวจะถูกเขามา อีก!”

ฉันเอ้าตงดีใจ แล้วตอบทันทีว่า “ได้”

ฉันการกล่าวอย่างเรียบง่ายว่า “ถึงแม้ตระกูลฉินจะไม่ใช่ ตระกูลชั้นนํา แต่ก็ไม่ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ ใครรังแกผม ผมก็ ต้องเอาคืน! เรื่องนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ ถ้าเก๋เฉินเล่นละครตบตา ผมจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ