บทที่845

หม่าหลันได้ยินประโยคนี้แล้ว รู้สึกเศร้าเสียใจทันที เธอที่เข้าคุกไปสองวัน กิริยาของคนในบ้านที่มีต่อเธอก็เปลี่ยน ไป

สามีก็ไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่ แถมยังจะมาตะคอกใส่เธอ ด้วย ลูกเขยคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกเขยที่ดุด่าหรือทำอะไรตามใจชอบกับ เขาได้แล้ว แถมยังจะมาโกรธใส่เธอด้วย แล้วยังจะไล่เธอออก จากบ้านไปอีก

ลูกสาวที่คนเดียวที่เคารพเธอ ตอนนี้ก็ไม่ได้ตามใจเธอแล้ว เธอไม่เคยคิดว่าลูกสาวของตัวเองจะไปช่วยพูดให้เย่เฉิน

ตัวเธอที่เป็นคนที่แสดงเก่งอยู่แล้ว เห็นสภาพครอบครัวตอนนี้ กำลังจะอยู่เหนือการควบคุม เธอก็แกล้งร้องไห้และเริ่มการแสดง ของเธอ

เธอพูดอย่างน่าสงสารว่า: “ตอนนี้ฉันอยู่ในครอบครัวนี้ก็เป็น แค่ส่วนเกินแล้ว สามีก็ไม่ใส่ใจฉัน สามีเธอจะข่มขู่ฉันจะไล่ฉัน ออกจากบ้าน ตอนนี้เธอก็ไม่เข้าข้างแม่แล้ว……

พูดไปหม่าหลันก็ได้เบ้ปาก และน้ำตาก็ได้ไหลออกมา

เซียวซูหนถอนหายใจอย่างหมดหนทาง: “แม่ แต่เมื่อกี้แม่ผิด จริงๆ ฉันก็ไม่สามารถเข้าข้างแม่ได้ตลอดนะ
ถึงเธอจะสงสารแม่ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบาก แต่มันก็ไม่ใช่

เหตุผลที่จะไปทำอะไรตามใจชอบกับเย่เฉินได้ และยิ่งไม่ใช่ เหตุผลที่จะไปเหยียบย่ำป่าหลีของเขา

ที่สำคัญใจของเซียวซูหนรู้ดีว่า สามีของตัวเธอก็ใช้ชีวิต อย่างลำบากและน่าสงสารตั้งแต่เด็ก บนโลกนี้เขามีญาติที่แท้ จริงอยู่ไม่กี่คน

นอกจากเซียวซูหนแล้ว อีกคนก็น่าจะเป็นป้าหลี่แล้ว

นี่ก็คือเหตุผลที่ว่า ทำไมก่อนหน้านี้เเฉินถึงพยายามสุดชีวิต หาเงินเพื่อไปรักษาป่าหล

เธอรู้ว่าในใจของเย่เฉิน เขายกให้ป้าหลี่เป็นแม่แท้ๆของเขา

เธอเองก็ ชื่นชมนิสัยและการกระทำที่รู้จักตอบแทนบุญคุณ ของคนอื่นของเย่เฉิน ไม่งั้นเธอคงไม่เอาเงินเก็บส่วนตัวของตัว เองให้เขาไปหรอก เพื่อให้เขาเอาไปรักษาป้าหลี่

ในใจของเธอรู้สึกแม่ทำเกินไปหน่อย เธอก็เลยไม่ได้พูดเข้า ข้างแม่

ขณะเดียวกันหม่าหลันก็ร้องไห้พร้อมมีน้ำมูกไหลออกมาเศร้า โศกเสียใจว่า: “ฉันชั่งมีชีวิตที่รันทดจริงๆ บ้านนี้ยังมีพื้นที่ให้ฉัน อยู่อีกมั้ย?”

ตอนนี้เย่เฉินไม่ทนดูเธอเล่นละครอีกแล้ว และจะไม่ทนหม่า หลันอีกต่อไป เขาก็เลยไม่สนใจหม่าหลัน และพูดกับเซียวซูหน ว่า: “ที่รัก ฉันจะไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คืนนี้จะไม่กลับมากินข้าวแล้วนะ”

เซียวซูหนลุกขึ้นมาทันทีและพูดว่า “เดียวฉันไปกับนายด้วย ฉันไม่ได้เจอป้าหลีมานานแล้ว ครั้งก่อนที่ไปเยี่ยมบ้าหลีที่โรง พยาบาลก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ฉันก็คิดถึงป้าเหมือนกัน”

ต้องพูดว่าเซียวซูหนมีความรับผิดชอบของคนเป็นภรรยาคน หนึ่งและทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี เธอไม่เพียงสนับสนุนให้เยเฉิ นรักษาป้าหลี่ ยังไปเยี่ยมและดูแลป้าหลี่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อน เย่เฉินบ่อยๆ ด้วย และเคารพป้าหลี่มากเหมือนเเงิน

ป้าหลี่ก็ชอบเธอเหมือนกัน เกือบจะถือว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ของ ลูกชายไปแล้ว

เห็นเซียวซูหนจะไปเยี่ยมบ้าหลีกับเขา เย่เฉินพยักหน้าอย่าง ปลื้มใจและพูดว่า “งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเลย ครั้งก่อนที่ป้าหลี่ โทรมาหาฉัน ป้ายังถามถึงเธอเลย ป้าน่าจะคิดถึงเธอเหมือนกัน”

เซียวซูหนลุกขึ้นและพูดว่า “งั้นพวกเราออกเดินทางกัน

เถอะ”

หม่าหลันได้ยินว่าเซียวซูหนจะไปกับเย่เฉิน เธอได้พูดออกมา อย่างน่าสงสาร: “ลูกสาวที่แสนดี ลูกโกรธแม่ใช่มั้ย? แม้กระทั่ง ลูกก็ไม่สนใจแม่แล้วหรือ?”

เซียวซูหนมองไปที่หม่าหลันและพูดอย่างจริงจังว่า: “แม่ ฉัน อยากให้แม่เจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วคิดทบทวนตัวเองใหม่นะ และเปลี่ยนนิสัยของตัวเองหน่อย ไม่งั้นต่อไปแม่อาจจะเสีย เปรียบอีก”
หม่าหลันที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ได้ลงไปนั่งเหมือนคนที่ไร้ เหตุผล “ช่วยบอกฉันทีว่าฉันอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ญาติหนึ่งเดียว ของฉัน ลูกสาวของฉัน ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ข้างฉันแล้ว ตำรวจไม่น่า ปล่อยฉันออกมาเลย ให้ฉันตายอยู่ในคุกยังจะดีกว่า………

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าเซียวซูหนเห็นแม่ก่อเรื่องวุ่นวายอย่างไร้ เหตุผลแบบนี้ เธอใจอ่อนประนีประนอมแน่นอน แต่ครั้งนี้เธอ เข้าใจแล้ว ถ้าแม่มีนิสัยแบบนี้ต่อไป ต่อไปแม่จะต้องถูกเอา เปรียบอีกแน่นอน เธอจะไม่ให้ท้ายแม่ของตัวเองที่เจ้าอารมณ์อีก แล้ว