บทที่844

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะได้เจอป้าหลี่เร็วๆนี้ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะตื่น เต้น

หลังจากที่นายหญิงใหญ่เซียวเสียไป และตัวเขาไปยืมเงิน กลางงานเลี้ยงแล้วถูกด่า หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอป้าหลี่อีกเลย เพราะถังซื่อไห่ส่งป้าหลี่ไปโรงพยาบาลเช่นจึงแล้ว

เย่เฉินกับป้าหลี่มีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ถึงขั้นที่เยเฉินเห็นป้า หลี่เป็นแม่แท้ๆของตัวเองเลย

ก่อนหน้านี้ที่ป้าหลี่พึ่งป่วย เยเฉินหาเงินตามที่ต่างๆอย่างสุด

ชีวิต ถึงกับเคยแอบไปติดต่อขายเลือดตัวเองอีกด้วย และรับเงิน

เก็บของเซียวซูหนไปไม่น้อย เพื่อให้ป้าหลี่จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เฉินพยายามสุดชีวิต ช่วยป้าหลี่ระดมเงิน ป้า หลี่คงอยู่ไม่ถึงตอนที่ถังซื่อให้ปรากฏตัวก็ได้ เป็นไปได้มากที่ป้า จะไม่รอด

ถึงอย่างไรก็ตามเเฉินก็คิดว่า สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาควรทำ ถึงจะเป็นแบบนี้ เย่เฉินตอบแทนบุญคุณของป้าหลี่แค่หนึ่งใน แสนเท่านั้น

ตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่พ่อเคยสอนเขานับครั้งไม่ถ้วนว่า เป็น ผู้ชายต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณของคนอื่น คนโบราณเคยกล่าว ว่าไว้บุญคุณแม้เพียงน้ำหยด ก็ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร เย่เฉินถือปฏิบัติมาโดยตลอด

เขาก็เลยไม่สนใจหมี่ที่อยู่ในหม้อของหม่าหลัน เขาถอดเสื้อ กันเปื้อนทันที และเดินออกมาจากห้องครัว และพูดกับเซี่ยวห วันที่กำลังดูหม่าหลันอยู่ว่า “ที่รัก ฉันมีธุระด่วนต้องไปจัดการที่ สถานเลี้ยงเด็กหน่อย!

หม่าหลันพูดออกมาว่า “หมี่น้ำของฉันนายทำเสร็จหรือยัง? นี่ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ นายยังจะออกไปไหน?”

เย่เฉินตอบด้วยความรังเกียจและรำคาญว่า “หมี่ต้มอยู่ใน หม้อ เดียวแม่ไปตักขึ้นมากินเองนะ! วันนี้ป๋าหลีจึงหายป่วยกลับ มาฉันจะไปจัดงานต้อนรับป้า”

หม่าหลันได้ยินแบบนี้ก็ได้ค่าออกมาพร้อมความโมโห “ไอ้ คนแซ่เย่ ไอ้สัตว์นี่นายแสดงกิริยาอะไรกัน กล้าพูดแบบนี้กับฉัน หรือ! นายไม่มีจิตสำนึกที่เป็นลูกเขยแต่งเข้าเลยหรือ? นายก ไม่ดูเลยว่าตอนนี้กินข้าวของใครอยู่ กินน้ำของใครอยู่ ใส่เสื้อผ้า ของใครอยู่ และอยู่บ้านใคร?”

ระหว่างที่พูด หม่าหลันก็พูดด้วยความเสียดสีว่า: “ถ้าไอ้ป้านั้น ตายไปแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย?”

เย่เฉินทนมานานแล้ว เขาคิดว่าแม่ยายคนนี้เข้าคุกไปรับโทษ สองวัน กลับมาแล้วจะมีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น แต่ไม่ เป็นอย่างที่คิดไว้เลยเธอไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือเธอยังพูด เหยียดหยามผู้มีบุญคุณกับตัว

เองอย่างป้าหลี่อีก
เย่เฉินจ้องไปที่หม่าหลันและพูดด้วยความโกรธว่า: “ตอนนี้ผม ซื้อข้าวกินเอง และซื้อน้ำกินเอง เสื้อผ้าผมก็ซื้อใส่เอง บ้านผมก็ อยู่บ้านผมเอง! แม่อย่าลืมนะว่า บ้านหลังนี้คนอื่นเป็นคนมอบให้ ผม และเฟอร์นิเจอร์ในบ้านผมก็ใช้เงินที่ผมดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นมา ซื้อ ผมก็เลยมีกิริยาแบบนี้ ถ้าแม่ไม่พอใจก็ย้ายกลับไปอยู่บ้าน เก่าเลย!”

หม่าหลันได้ยินแบบนี้ โกรธจนพูดอะไรไม่ออกเลย เธออยากที่จะด่าเย่เฉินแรงๆ แต่เมื่อคิดดูแล้วก็พบว่าสิ่งที่เขา พูดก็ถูก

ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ก่อนเขายังอยู่ในห้องเล็กๆ ของบ้านเธอ อยู่บ้านคนอื่นไม่ว่า แถมยังไม่มีรายได้ด้วย ตอนนั้น เธอจะด่าเขาอย่างไงก็ได้

ตอนนี้เขามีอนาคตแล้ว มีคนให้บ้านพักตากอากาศนี้กับเขา แถมยังตกแต่งให้อย่างสวยงามด้วย และเขาดูฮวงจุ้ยให้คน แต่ละครั้งสามารถหาเงินได้เป็นล้าน

กลับมามองที่ตัวเอง ตอนนี้เธอไม่เงินเหลือเลย ถ้าเย่เฉินโกรธ แตกคอกับตัวเองจริงๆ แล้วไม่ให้ตัวฉันอยู่บ้านหลังนี้ แล้วฉันจะ ไปอยู่ไหน?

นึกถึงตอนนี้ หม่าหลันมองไปที่เย่เฉินที่มีสีหน้าโกรธ ทำให้ เธอรู้สึกตื่นเต้นและกลัว

แต่เธอก็พยายามกอบกู้พลิกสถานการณ์และมองไปที่เซียวห ร้นด้วยความน้อยใจ: “ซูหน สามีเธอทำเกินไปนะ มีสามีที่ไหนจะพูดแบบนี้กับแม่ยาย? เธอก็ไม่ดูเขาเลยนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขายังจะเคารพฉันหรือ? ”

คิดไม่ถึงว่าเซียวซูหนจะตอบอย่างจริงจังว่า: “แม่ ฉันว่าสิ่งที่ เย่เฉินพูดก็ไม่ผิดนะ ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านพักต่างอากาศที่คนอื่น ให้ถ้าไม่มีเขา พวกเราก็จะไม่ได้อยู่บ้านที่ดีแบบนี้ แม่จะทำแบบ

เดิมกับเขาไม่ได้แล้วนะ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย!”