บทที่842

เย่เฉินก็ได้ตอบรับ และเดินเข้าไปที่ห้องครัว

ที่จริงในตู้เย็นมีไข่อยู่กล่องหนึ่ง เขาไม่อยากให้หม่าหลันได้ กินไข่ เขาเลยเอาไข่ทั้งหมดออกมาตอกและเทลงในท่อน ถึงจะ ดูสิ้นเปลือง แต่ถ้าเอาไปให้หม่าหลันกินจะเป็นการสิ้นเปลืองกว่า ต่อมาเธอได้ต้มน้ำร้อนหนึ่งหม้อ และหยิบหมี่ใส่ลงไป ตอนที่เขากำลังต้มหมอย่างมักง่าย มีข้อความส่งมาทางแชท เธอเปิดวิแซท พบว่าในกลุ่ม “เพื่อนๆสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า นหลิง” มีคนแท็กเขา

คนยี่สิบสามสิบคนในกลุ่มนี้ เป็นคนที่ป่าหลี่รับมาเลี้ยง และ เป็นเด็กกำพร้าที่ป้าเลี้ยงมาจนโต แต่ตอนนี้ทุกคนก็ได้เข้าไปสู่ สังคมหมดแล้ว และแต่ละคนก็ไปอยู่ตามที่ต่างๆทั่วประเทศ และ ไม่ได้ติดต่อกันความสัมพันธ์เลยไม่ค่อยแน่นแฟ้น

เย่เฉินเข้าไปที่กลุ่มแชท ก็ถึงรู้ว่าไม่ใช่มีคนมาแท็กเขาคน เดียว แต่มีคนส่งข้อความและแท็กทุกคนในกลุ่ม

คนที่ส่งข้อความคือหลีเสียวเป็นที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นคนส่ง ในข้อความมีเนื้อหาว่า “แอบมาบอกข่าวดีกับทุกคน นะ ตอนนี้ป้าหลี่หายดีและกลับมาอยู่ที่จินหลิงแล้วด้วย!”

หลี่เสี่ยวเฟินเป็นเด็กกำพร้าที่เธอเคยรู้จักที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

เด็กคนนี้ ซึ่งเกิดมาไม่นานก็ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง และป้าหลี่ก็เป็น คนเลี้ยงเธอมาจนโต เธอเด็กกว่าเย่เฉินสองสามปี เธอเป็นน้อง เล็กในสายตาของเย่เฉินเสเมอ

ป้าหลี่ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้นามสกุลอะไร ป้าหลีก็เลยตั้งนามสกุล ให้เธอตามนามสกุลตัวเอง และตั้งชื่อว่าหลี่เสี่ยวเป็น

หลังจากที่หลี่เสี่ยวเฟินโตแล้ว เธอก็ทำงานอยู่ที่สถานเลี้ยง เด็กกําพร้ากับป้าหลี่ เป็นหนึ่งเดียวในยี่สิบสามสิบคนนั้น ที่ยัง ทำงานอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เห็นเธอบอกว่าป้าหลี่หายป่วยกลับมาแล้ว เย่เฉินรีบถามไป ในกลุ่มว่า “ป้าหลี่กลับมาแล้วทำไมไม่บอกฉันสักคำ พวกเรา จะได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับป้ากลับมา”

หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า: “พี่เย่เฉิน ป้าหลี่บอกว่าไม่อยากลำบาก พวกพี่ เลยไม่มีใครบอกพี่ ที่ฉันรู้ก็เพราะว่าตอนเย็นป้าหลี่กลับ มากะทันหัน

เย่เฉินถามต่อว่า: “แล้วสุขภาพของป้าหลี่เป็นไงบ้าง? ป้ายัง แข็งแรง ใช่มั้ย? ป้าพึ่งหายป่วย คงไม่กลับไปทำงานที่สถานเลี้ยง เด็กกาพร้าเลยนะ?”

“ใช่แล้ว!” หลี่เสี่ยวเฟืนพูดว่า: “ป้าหลี่เป็นคนแบบไหน พี่เย่เฉิ นรู้ดีกว่าใครอยู่แล้ว ป้าไม่มีทางนั่งๆ นอนไม่ทำอะไรหรอก ถ้าไม่ ได้มาที่สถานเลี้ยงเด็กนานมาก เธอคงคิดถึงเด็กๆที่นี่จนจะบ้า แล้วแน่ๆ”
ระหว่างที่พูดหลี่เสี่ยวเฟืนพูดอีกว่า แต่ตามที่ฉันดูนะ สุขภาพ ของป้าก็ดีนะ ไม่เหมือนคนที่เคยป่วยหนักมาก่อนเลย คงหายดี แล้วมั้ง!”

เย่เฉินถึงได้โล่งใจ เพราะตอนนั้นถังซื่อไห่ส่งป้าหลีไปรักษาที่ โรงพยาบาลเซียเหอเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเย่นจิง และตัว เองก็ช่วยจ่ายค่ารักษาสองล้านด้วย ในนี้เป็นค่าฟื้นฟูร่างกาย หลังป่วยเป็นส่วนใหญ่

ขณะเดียวกัน คนในกลุ่มแชทก็เริ่มส่งข้อความ

“อา ป้าหลี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือ? ดีมากเลย!”

“ฮ่าๆ ฉันรู้อยู่แล้วป้าหลี่เป็นคนดีคนดีต้องมีสิ่งดีๆ เป็นสิ่ง ตอบแทน ป้าหลี่ต้องหายดีอย่างแน่นอน!

ขณะนี้ มีคนที่ชื่อเจียงหมิงได้แท็กทุกคนและพูดในกลุ่มว่า “ไหนๆป้าหลี่ก็หายป่วยและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันมีข้อ เสนอว่าคนที่เคยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงทั้งหมด ไปที่ เยี่ยมป้าหลี่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กตอนนี้เลย และหาห้องอาหาร เพื่อจัดงานต้อนรับป้าหลี่กลับมา ทุกคนว่าดีมั้ย?”

“ใช่ๆๆ ความคิดของเจียงหมิงก็ไม่เลวนะ ฉันกำลังจะเลิกงาน แล้ว ฉันไปได้ตลอดเวลา!”

“ใช่ ป้าหลี่หายป่วยเป็นเรื่องใหญ่ที่น่ายินดี พวกเราต้องไป เยี่ยมป้าหลี่นะ!”

สำหรับเรื่องนี้ หลี่เสี่ยวเฟินก็ส่งอีโมจิรูปดีใจและพูดว่า “ที่ฉันมาบอกข่าวนี้กับทุกคนเพราะฉันก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน พวกเราไม่ได้เจอป้าหลีมานานแล้ว และพวกเราก็ไม่ได้เจอกันมา นานแล้วเช่นกัน ก็ถือโอกาสนี้มาเลี้ยงข้าวป้าหลีกัน ฉันเชื่อว่าป้า หลี่จะต้องดีใจแน่นอน

“โอ๊ย พวกเธอที่อยู่ที่จินหลิงจะรอวันสองวันไม่ได้หรือ? รอ พวกฉันที่อยู่ต่างไกลหน่อยสิ ไม่งั้นฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินบินกลับ ไปวันนี้เลย และพรุ่งนี้ฉันจะไปร่วมงาน

เรื่องที่เจียงหมิงบอก: “เรื่องงานเลี้ยง ต้องเป็นวันที่ป้ากลับมา ถึงจะดูเป็นพิธีการหน่อย