บทที่637

อู๋ตงไห่ทรุดแล้ว!

เขารู้ว่าเขาหมดหนทางแล้ว และการมาที่จินหลิงในครั้งนี้ แทนที่จะสามารถตรวจจับฆาตกรของลูกชายคนเล็กได้ เขากลับ ให้ขาลูกชายคนโตและของตนหลงเข้ามาได้……..

ลูกน้องของเฉินจือข่ายเดินสองสามก้าวมาถึงตรงหน้า จับขา ขวาของเขา ชูกำปั้นขึ้นและทุบลงมา……

อู่ตงไม่รู้สึกเจ็บเข่าอย่างมาก และความเจ็บปวดนี้เกือบจะ ทําให้เขาเป็นลม

เขากัดฟันและพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้อง แต่ความเจ็บปวด

อย่างรุนแรงนี้ทำให้เขาอดทนได้เพียงไม่ถึงสิบวินาที จากนั้นเขา

ก็ร้องไห้ออกมา!

เฉินจือข่ายมองดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา และพูดอย่างดูถูก เหยียดหยามว่า: “ตระกูล ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ก็กล้ามาเหลิงในที่ ของตระกูลเย่ นี่เป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับพวกนาย ถ้ายัง กล้าแตะต้องความโกรธของตระกูลเยอีก ตระกูลจะทำลายตระ กูล นายอย่างแน่นอน!!

คำพูดของเฉินจือข่าย ดังลั่น!

โดยเฉพาะหกคำสุดท้าย ทำลายตระกูลนาย!
มันทําให้อู่ตงไห่กลัวจนตัวสั่นกระตุกอย่างรุนแรง

อะไร……..

นี่มันอะไรกันแน่………

ทำไมตระกูลเยถึงเจาะจงกับตนขนาดนี้?

ตนอยากประจบตระกูลเย่ยังไม่มีโอกาสเลย ทำไมตระกูลเย่ ถึงเกลียดตนเข้าไส้ แล้วลงโทษตนแบบนี้?

เขาคิดไม่ออก คิดไม่ออกเลย!

เขาได้แต่อ้างว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะจางจื่อโจวทั้งห้าคน ที่ต่อสู้ในป่ายจินฮานกง ดูเหมือนว่าอำนาจของตระกูลเยไม่ยอมให้มีการเหยียบย่ำรูป

แบบใดๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงการสร้างปัญหาในทรัพย์สินของตระ

กูลเย่ และอัดลูกน้องที่ไม่สำคัญของตระกูลเย่ ก็ยังคงถูกลงโทษ

โดยตระกูลเย่!

อู่ตงไห่เกลียดไอ้จางจื่อโจวคนนี้เป็นบ้า

เป็นเพราะเขา!

เพราะเขาหาเรื่อง ทำให้ตนกับลูกชายมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ในตอนนี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพุ่งเข้าไป แล้วบีบคอจางจื่อโจว

เป็นๆเลย!

ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของเขาก็มีเจตนาฆ่าแล้วจริงๆ เขารู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าคนในดินแดนของเฉินจือข่ายได้ แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว หลังจากออกจากป่ายจินฮานอง จะรีบโทร หาให้ตระกูลส่งยอดฝีมือหลายคนไปฆ่าจางจื่อโจวและพี่น้องทั้ง สี่ของเขาโดยตรงเลย ให้พวกเขาตายไปเลย!

ในตอนนี้ เฉินจือข่ายพูดอย่างเย็นชาว่า ” ให้เวลาพวกนายสิบ นาทีไสหัวออกไปจากป่ายจินฮานกงซะ! หลังจากผ่านไปสิบนาที ถ้ายังอยู่ในป่านนานกง ฉันจะหักขาอีกข้างของพวกนายซะ!”

อู่ตงไห่สั่นสะท้านไปทั่ว และรีบพูดด้วยความกลัวและความ เคารพ: “ประธานเฉิน พวกเราไปเดี๋ยวนี้! ไปเดี๋ยวนี้แหละ!!

พูดจบ ก็กระโดดไปหาลูกชาย ยื่นมือไปพยุงเขา ร้องไห้น้ำตา ไหลไป ปลอบไปว่า “ลูก เรากลับซูหางโจวกันเถอะ พอจะหา หมอกระดูกที่ดีที่สุดเพื่อรักษาขาของลูกให้ได้!”

อู๋ซินก็ร้องไห้หนักมาก ในความช่วยเหลือจากพ่อเขาจึงลุกขึ้น ด้วยความยากลําบาก และร้องพูดว่า “พ่อ……..ขาของผมจะหาย ได้ไหม?”

“ได้ ต้องได้แน่นอน!”อู่ตงไห่ก็รู้ว่า หัวเข่าแตกจนหมด และ แทบไม่มีทางรักษาได้ แม้ว่าจะเปลี่ยนข้อเทียมทั้งหมดแล้วก็ตาม แต่ก็จะมีผลสืบเนื่องที่ร้ายแรงในอนาคต แม้ว่าจะเป็น ไม่ใช่คน ง่อย แต่ก็คงเป็นคนพิการเช่นกัน มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะฟื้นฟู รูปลักษณ์ของคนปกติ

แต่ว่า เขาห้ามทำร้ายลูกชายด้วยวิธีนั้น

เขายังเด็กอยู่เลย!
ดังนั้น เขาจึงไม่กล้าไปเก็บข้าวของ และพยุงกันกับลูกชาย ของเขา แล้วเดินไปที่ประตูห้องชุดเพรส ซิเดนเซียล

ในตอนนี้เอง เฉินจือข่ายยิ้มอย่างขี้เล่นและพูดว่า “เดี๋ยว ก่อน!”