บทที่555

ใครก็ไม่นึกเลยว่า พอหลิวกว่างออกมา ก็พูดเยาะเย้ยกับทุกคน เลย

ประโยคนี้ ไม่ใช่แค่เยาะเย้ยเเฉิน และยังเยาะเย้ยคนที่ เคารพนบน้อมอีกด้วย

ตอนนี้เองหงห้าโกรธจนแทบจะพ่นไฟออกมาจากตาแล้ว เขา จ้องมองหลิวกว่างอย่างโมโห และพูดอย่างเย็นชาว่า “แซ่หลิว มึงแม่งหาเรื่องตายใช่ไหม?อยากเป็นเหมือนกับลูกมึงสินะ ให้ก สลักตัวหนังสือบนหน้าผากถึง?!”

เย่เฉินเห็นหลิวกว่างที่สีหน้าบึ้งตึง ก็เข้าใจทันที

ที่แท้หมอนี้ก็คือพ่อของหลิวหมิง

หลิวหมิง ไอ้ลูกคนรวยที่เอาแต่พูดว่ายาจกยาจก แล้วยังอวดดี กับเขาที่ช็องเซลิเซียนสปา จากนั้นตนก็ให้หงห้าสลักคำว่ายาจก สองคําที่หน้าผากเขา

ไม่นึกเลยว่า วันนี้พ่อเขากลับกล้ามาหาเรื่องตนที่งานเลี้ยงวัน เกิดตระกูลซ่ง

ตอนนี้หลิวกว๋างจ้องมองหงห้าอย่างดุร้าย พูดด้วยเสียงเย็นชา ว่า “หงห้า ถึงแม่งอย่ามาอวดดีกับกู มึงคิดว่ากูกลัวมึงจริงๆเห รอ?”
พูดจบ เขาก็ชี้ไปที่เย่เฉิน พูดว่า “กูไม่เข้าใจจริงๆ ไอ้ยาจกที่ ไม่มีอะไรเลย เอาแต่นั่งเกาะผู้หญิงกินมาใช้ชีวิต กลับยังสามารถ ปรากฏตัวที่นี่ได้ด้วย! แล้วยังมีคนเรียกถึงว่าอาจารย์ยอย่าง เคารพอีก ทำไม? ตาบอดกันรึไง? ธาตุแท้ของไอ้ยาจกอย่างยิ่ง ไม่อแก ไง?”

ทุกคนไม่พอใจทันที และพวกเขาอยากจะลงมือกับหลิวกว่าง แต่เย่เฉินหยุดพวกเขาไว้ และพูดอย่างเฉยเมย “ทุกคน วันนี้เป็น วันเกิดของคุณท่านซัง ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ จะทำให้คนอื่นหัวเราะ เยาะ”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็ยิ้มและพูดกับหลิวกว่างอีกครั้ง ว่า “ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่า คนปัญญาอ่อนแบบไหนที่จะให้สอน ลูกชายอย่างหลิวหมิงออกมาได้ วันนี้ได้เจอนาย ในที่สุดฉันก็เจอ สาเหตุแล้ว”

นิ่งไปชั่วครู่ เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง: “ชะตากรรมของลูกชายของ นาย เป็นแบบอย่างของนาย ดังนั้นฉันแนะนำให้นายถ่อมตัว หน่อย อย่าเหลิงเกินไป หน้าผากนายแตกหมดแล้ว ถ้าจะใช้ มีด แกะสลักจริงๆล่ะก็ มันจะไม่ลื่นเหมือนหน้าผากของลูกชายนาย

“แก……”หัวใจของหลิวกว่าวเต้นแรงขึ้น ด่าเย่เฉินว่า “ขอบ อกให้นะไอ้นามสกุลเย่ อย่าบอกว่าไม่ได้ให้โอกาสจึงรอด แค่ มึงคุกเข่าลงตอนนี้เดี๋ยวนี้ และให้กูสลักคำว่ายาจก บนหน้าผาก มึงซะดีๆ มิฉะนั้น กูจะฆ่าไง! ”

เย่เฉินพูดอย่างเหยียดหยาม: “ใครเป็นคนให้ความกล้านายให้นายคิดว่า นายสามารถฆ่าฉันได้กัน?”

หลิวกว่างหัวเราะเยาะและพูดว่า “มึงต้องพึ่งพาหุงห้า นักเลง ถังขยะเท่านั้น ที่กล้าที่จะหยิ่งยโส แต่ตอนนี้คนที่หนุนหลังคือ ตระกูล หงห้าเมื่ออยู่ต่อหน้ากูไม่ใช่อะไรเลย แค่ ภูกระดิกนิ้วก็ ฆ่ามันได้แล้ว อย่าว่าแต่คนไร้ประโยชน์อย่างมึงเลย”

หงห้าโกรธมาก อยากรีบวิ่งเข้าไปโจมตีหลิวกว่าง เย่เฉินขวาง ไว้ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลิวกว่าง เจ้านายของนายดูไม่ จริงใจเลย ปล่อยหมาออกมากัดนะได้ แต่ตัวเองก็ต้องปรากฏตัว หน่อยถูกไหม? ไม่งั้นถ้าหมาถูกคนอื่นตีจนตายจะทำไงล่ะ?”

หลิวกว่าวยิ้มเยาะและพูดว่า “ไอ้แซ่สกุลเย่ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่า จึงเป็นใคร ก็แค่ใช้สิ่งลึกลับเหล่านั้นเพื่อหลอกลวงผู้คน คน เหล่านี้ยังคงอยู่ไม่รู้ว่าถูกหลอก รอให้พวกเขาได้สติกลับมา ไม่ ต้องให้กลงมือ พวกเขาก็ไม่ปล่อยทิ้งไปแน่!!

พูดจบ เขาก็มองไปที่ซึ่งหวั่นถึง และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณซึ่ง คุณเป็นผู้หญิงเข้มแข็งที่ได้รับการยอมรับในจินหลิง ทำไมคุณถึง ถูกไอ้ยาจกขยะแบบนี้หลอกได้ล่ะ? และอย่าลืมสิ ผู้ชายคนนี้ แต่งงานแล้ว และเขาเป็นเขยแต่งเข้า คุณสนิทกับคนแบบนี้มาก เกินไป มันจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อชื่อเสียงของคุณ ถ้าทุก คนเข้าใจผิด คิดว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง ในจินหลิง ชอบผู้ชายที่ แต่งงานแล้วจริงๆ ชื่อเสียงของคุณก็จะไม่สามารถหวนคืนกลับ มาได้! ”

ทันใดนั้น สีหน้าของซ่งหวั่นถึงก็ดูแย่มากทันที
เธอชอบเย่เฉินจริงๆ และเย่เฉินเป็นคนที่แต่งงานแล้วจริงๆ แต่ แล้วยังไงล่ะ? เธอก็ยังชอบเขา หรือว่าแค่ชอบคนๆหนึ่งก็ผิดเห รอ?

อีกอย่าง แม้ว่าฉันจะผิด แล้วต้องให้คนอย่างแกหลวกว่างมา พูดได้เหรอ? !

แต่ว่า ซึ่งหวั่นถึงก็รู้ในใจ หลิวกว่างพูดแบบนี้ออกมา ตนเอง ห้ามโมโหออกมาง่ายๆเด็ดขาด

เพราะว่าถ้าหากตนเองโมโห ก็จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่า โกรธเพราะอับอาย

จากนั้น ซึ่งหวั่นถึงพูดด่าหน้าบึงว่า “หลิวกว่างสินะ? ในราย ชื่อแขกผู้มีเกียรติของเราไม่มีนาย ใครเป็นคนพานายเขามากัน แน่?”