บทที่253 เรียก (2)

บทที่ 253 เรียกปู (1)

บริเวณโดยรอบเยาะเย้ยถากถาง

เซียวอี้เซียนคนนี้ ไร้ศักดิ์ศรีจริงๆเลย!

ช่วงเวลาแค่ครู่เดียวนี้ ก็เรียกเย่เฉินว่าพ่อสามครั้งแล้ว!

ยังประธานกรรมการเรียนเฉิงกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรอีก แม่งทำให้เสียงเฉินกรุ๊ปขายหน้าจริงๆ

แต่ว่า เวลานี้เซียว เซียนไหนเลยยังจะมัวห่วงหน้าตาได้อีก?

เขารู้ว่า ลูกผู้ชาย ต้องงอได้ยึดได้ คนเรามีชีวิตอยู่ อันดับแรกต้องมีชีวิตก่อน คุณถึงสามารถมี

ศักดิ์ศรีได้ถูกไหม?

ไม่มีชีวิตแล้ว เอาศักดิ์ศรีไปทําบ้าอะไร?

ดังนั้น เขารีบร้อนพูดกับเเฉินด้วยตัวเองอย่างหน้าด้านอีก ครั้ง: “พ่อ ขอร้องคุณได้โปรดเข้าใจและให้อภัยด้วย ละเว้นผม ครั้งนี้ด้วยเถอะ ต่อไปผมจะต้องซาบซึ้งในพระคุณ ขอบคุณพ่อไป ตลอดชีวิตแน่นอน!”

เย่เฉิน โบกมือ พูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อกี้เรียกพ่อยังใช้การได้อยู่ แต่ตอนนี้ใช้การไม่ได้แล้ว”
เขียว เขียนสะดุ้งตกใจ นึกว่าเก๋เฉินจะเล่นตัวเองให้ตาย รับ ร้อนร้องไห้คารวะหัวตัดพื้นแล้วพูดว่า “พ่อ ผมผิดไปแล้วจริงๆ พ่อ! ขอคุณได้โปรดเห็นแก่ผมที่อายุมากแล้ว ละเว้นผมครั้งนี้ ด้วยเถอะ…

เยเงินมองเซียวเวยเวยที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง พูด เรียบเฉยว่า “เซียวเวยเวย ที่พึ่งพิงของคุณก็ยังคุกเข่าลงไปแล้ว ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่อีก

เซียวเวยเวยตะลึงงัน พูดด้วยความตื่นตระหนก *หมาย……หมายความว่าอย่างไร……

เซียว เซียนรีบร้อนยื่นมือออกไป ดึงเธอลงมาบนพื้นอย่าง กักขฬะ ให้เธอก็คุกเข่าต่อหน้าเเฉิน พูดตำหนิเสียงเบาว่า “สมองคุณถูกหมากินแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่าต้องคุกเข่าคุยกับพ่อ ผม?”

ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เวลานี้ความต้องการที่จะมีชีวิตรอดของ เซียว เซียนแข็งแกร่งมากเกินไป หน้าตา ศักดิ์ศรี เกียรติยศ อะไรพวกนั้น ล้วนไม่สำคัญทั้งนั้นแล้ว

เขียวเวยเวยคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนและไม่กล้า พูดไปเรื่อย เซียวอี้เขียนถึงได้พูดกับเย่เฉินอีกว่า “พ่อ ครั้งนี้คุณ พอใจแล้วใช่ไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่พอใจ”

ในใจเซียว เซียนสั่นเทิ้ม ซักถาม “งั้นต้องทำอย่างไรคุณถึง จะพอใจ?!”
เย่เฉินยิ้มยียวน พูดว่า “เรียกมาให้ลองดู ถ้าเรียกได้ดี ผม จะพิจารณาปล่อยคุณไปครั้งหนึ่ง

ในใจเขียว เขียนความคิดอยากจะตายก็มีแล้ว

วันนี้สมองตัวเองมีปัญหาใช่ไหม จะสู้กับเย่เฉินคนนี้ให้ได้ ไม่ เพียงแต่จะไม่ได้เปรียบอะไรเลย ตรงกันข้ามกลับโชคร้ายครั้ง ใหญ่!

ถูกต่อย คุกเข่า คารวะหัวติดพื้น เรียกพ่อ ฉี่ราดกางเกง…….. ตอนนี้ ยังจะให้ตัวเองเรียกโครตพ่ออีก…….

นี่มันขายหน้าขายจนไปถึงบ้านยายแล้วชัดๆ…….

เย่เฉินเห็นว่าเขาลังเล ถามเสียงเย็นซา: “ทำไม? คุณไม่ ยินดี?”

เซียวอี้เซียนตัวสั่นไปทั้งตัว รีบร้อนพูดว่า “ยินดี ผมยินดี!”

พูดจบ คารวะหัวติดพื้นหนึ่งครั้งทันที ร้องไห้แล้วก็พูดว่า: “ปู่ ผมผิดไปแล้วจริงๆ ขอร้องคุณโปรดให้อภัยด้วย!!

เย่เฉินขมวดคิ้ว ถามเขา: “ผมเป็นใคร?”

เซียว เซียนพูดทั้งน้ำตา: “คุณเป็นผม!”

เย่เฉินถามอีกว่า “แล้วคุณเป็นใคร?

เขียวอี้เขียนร้องไห้ สะอึกสะอื่นพูดว่า “ผมเป็นหลานชาย
เย่เฉินอึมออกมา หนึ่ง พยักหน้า พูดว่า “ได้ ผมอายุน้อย ขนาดนี้ ก็เป็นใคร พ่อคนแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นผมก็จะไว้ ชีวิตคุณ

ในที่สุดเซียวอี้เขียนถึงได้โล่งอกไปเปราะหนึ่ง คารวะหัวติด พื้น ๆ ลุกชิ้นจะจากไป

“รอเดียว!” เย่เงินเรียกเขาเอาไว้: “บอกจะไปก็ไปเลย? ไม่ บอกลาก่อนเหรอ?”