บทที่159 ทําเสียเองหมด (1)

เห็นจางเอ๋อเหมาพูดเช่นนั้น เปเฉินก็พยักหน้าอย่างพอใจ

จางเอ้ยเหมาคนนี้ฉลาดมาก สมองดี เส้นสายก็เยอะ วันข้าง หน้าตนเองทํางานอะไร ก็จะช่วยได้เยอะ

จากนั้นเขาก็บอกกับจางเอ้อเหมาว่า “วันหลังก็ตั้งใจทำงาน ผมจะตอบแทนคุณอย่างงาม

จางเอ้อเหมาก็รีบกมือคำนับ “อาจารย์เย่วางใจเถอะครับ

เอ้อเหมาจะฟังคำสั่งของคุณเอง! ” เย่เฉินเห็นเขาประจบสอพลอเช่นนี้ ก็ส่ายหน้าพูดว่า “คุณนี่มัน

หน้าด้านจริงๆ คงจะอยากโดนตีนเสียแล้วมั้ง”

จางเอ้อเหมาหัวเราะ พูดว่า “อาจารย์เย่ครับ ใบหน้าผมอาจจะ ดูไม่น่ามอง แต่เงินมันน่ามองนะครับ

พูดไป เขาก็เอากล่องสีดำออกมาจากเก้าอี้ที่นั่ง แล้วยื่นให้กับ เย่เฉิน พูดว่า “อาจารย์เย่ นี่คือเงินสดสามแสน คุณดูเอาเลย

เย่เฉินก็โบกมือปฏิเสธ พูดว่า “ไม่ดูแล้ว ผมกลับก่อน จางเอ้อเหมาถาม “คุณจะไม่เดินเล่นที่ตลาดของโบราณหน่อย หรือครับ?”

“ไม่ละ” เย่เฉินกล่าว “ของหมื่นชิ้น มีเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า ชิ้นที่เป็นของปลอม มีอะไรให้น่าเดินดูอีกละ?”
จางเอ๋อเหมาพยักหน้าพูดว่า “เช่นนั้นก็กลับดีๆ นะครับ ผมเอง จะเก็บร้านแล้ว”

เย่เฉินก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณจะเก็บร้านไปไหน?”

จางเอ้อเหมาตอบ “ผมจะไปเอาของที่ตลาดสินค้าโภคภัณฑ์ ตอนนี้หยกปลอมไม่มีใครซื้อแล้ว ไปชอบซื้อเหรียญทองเหลือง กัน ที่ตลาดสินค้าโภคภัณฑ์มันขายของสมัยฮ่องเต้คังซี ขายส่ง เหรียญละ0.1หยวน เอากลับมาทําให้เก่า แล้วขายอันละพันสอง พัน”

เซียวซูหนได้ยินดังนั้น ก็พูดอย่างตกใจว่า “ของชิ้นละ0.1 แต่ ขายได้พันสองพันงั้นหรือ? มันจะเอาโหดไปหน่อยมั้ง?”

จางเอ้อเหมาส่ายหน้า “คุณยังไม่ทราบสินะครับ ที่ตลาดของ

โบราณขายกันแบบนี้ทั้งนั้น ถ้าผมขายหยวนเดียว พวกพ่อค้าที่

ตลาดของโบราณ ก็คงกระทืบผมตาย”

เย่เฉินพูดอย่างผ่านๆ ว่า “คุณทำการค้าขายที่ไม่หลอกลวง ใครได้ไหมละ?”

จางเอ้อเหมาพูดหน้าแหย “อาจารย์เย ที่ตลาดของโบราณนี้ ถ้าไม่หลอกคน ก็จะไม่มีกินนะครับ!

เฉินพูดอย่างผ่านๆ ว่า “เอาเถอะ คุณจัดการเองแล้วกัน”

พูดไป ก็นึกขึ้นได้ว่าตลาดสินค้าโภคภัณฑ์ อยู่ระหว่างทาง กลับบ้านพอดี ก็เลยบอกกับเขาว่า “คุณไปกับผมเลย เดี๋ยวผมไป ส่งคุณ”
จางเอ้อเหมานึกไม่ถึงว่าอาจารย์เปจะยอมไปส่งตนเอง ก็เลย รีบพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณ ให้เกียรติน้องชายคน มาก ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ (

เย่เงินโบกปัด “พอแล้ว อย่าพูดมาก ขึ้นรถ

รถขับออกไปจากตลาดของโบราณ ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม พอ ฟ้าร้องลั่น ฝนก็ตกเทลงมา

ฤดูร้อนจะมีฝนซุกอยู่แล้ว ช่วงสองวันนี้เดี๋ยวๆ ฝนก็ตกในเมือง ก็เริ่มจะมีน้ำท่วมเอ่อล้นแล้ว

ฝนตกหนักมาก ช่องวิทยุการจราจรก็เตือนผู้ขับขี่ ว่าทางด่วน หลักหลายสายมีน้ำท่วมขัง และได้ปิดเส้นทางแล้ว

ดังนั้น เย่เฉินก็ได้แต่เลือกเส้นทางอ้อมไปรอบนอกเอา

ระหว่างทาง จางเอ้อเหมาในใจก็ตื่นเต้น เขานั่งเบาะหลัง แอบ ถ่ายภาพเย่เฉินขับรถในมุมข้างไว้ แล้วก็โพสต์หน้าวีแชทตนเอง บอกว่า “มีวาสนาจริงๆ ที่ได้นั่งรถของอาจารย์เ

ด้านล่างก็มีคนมากมายมาคอมเมนต์ เนื้อความก็เป็นการบอก ว่า เอ็งนี่มันไม่ธรรมดาเลยนะ แม้แต่อาจารย์เยก็ยังไปทำความ รู้จักได้ วันหน้ารวยแล้วก็อย่าลืมพาพี่น้องไปด้วยแล้วกัน

จางเอ้อเหมาก็หัวใจพองโตในทันใด

เย่เฉินขับรถไม่เร็ว ตอนที่ขับผ่านถนนที่เงียบสงัดนั้น สายตากมองเห็นรถที่จอดอยู่ข้างทางคันหนึ่ง

รถคันนั้นเป็นรถบับสีดำรุ่นเก่า จอดเฉียงๆ อยู่ข้างทาง ในรถ มีผู้หญิงรีบเดินลงมาจากรถ

เห็นล้อหน้าของรถแบนเรียบ น่าจะรั่วก็เลยจอดรถ

เดิมที่เยเฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง อยากจะขับผ่านไป ไม่นึกว่า ในตอนนั้นเอง เซียวซูหนก็หันไปเห็นรถเบนซ์ทางด้านนอก แล้ว ก็ผู้หญิงที่เดินลงจากรถคันนั้น แล้วก็อึ้งไป แล้วก็รีบเรียกขึ้นว่า “เย่เฉิน นั่นรั่งหลินไม่ใช่หรือ หยุดรถก่อนค่ะ

เย่เฉินก็เลยหยุดรถ