บทที่1562

การโจมตีอันทรงพลังทั้งสองหยุดกะทันหัน ในขณะนี้

ทั้งสองคนตกใจกับแรงมหาศาลที่ข้อมืออย่างกะทันหัน และ เห็นว่าหมดของพวกมันขยับเข้าไปไม่ได้และถอยออกมาไม่ได้ พวกเขารู้ทันทีว่าวันนี้พวกเขาได้พบกับปรมาจารย์แล้ว

ทั้งสองมองหน้ากัน และเห็นความกลัวในดวงตาของกันและ กัน

หลังจากนั้น ทั้งสองก็สบตากัน ออกแรงพร้อมกัน พยายาม ปล่อยมือขวาออกจากมือของเยเฉิน

แต่น่าเสียดายที่พลังทั้งหมดของพวกเขา ยังไม่อาจดึงมือขวา

ออกได้เลยแม้แต่น้อย

เย่เฉินมองดูทั้งสองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดด้วยความ สนใจ:”มือของทั้งสองดำไปนะ! เข้ามาโจมตีซี่โครงของคนอื่น เลย ไม่กลัวว่าจะตายบ้างเหรอ?”

ทั้งสองประหม่ามาก และหนึ่งในนั้นก็พูดว่า “เรา……เราแค่ อยากทดสอบความแข็งแกร่งของคุณ ไม่มีอย่างอื่น!”

เย่เฉินหัวเราะ “เหตุผลโง่ๆแบบนี้ยังคิดออกมาได้ ดูเหมือนว่า จะมีอะไรบางอย่างจริงๆ!”

เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นว่าบอดี้การ์ดทั้งสองขอ

ดทั้งสองของเขา ถูกเข่เฉินควบคุมอย่างสมบูรณ์ ก็รู้สึกประหม่าทันที โพล่งออกมา ว่า “แกจะทำอะไรกันแน่! รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? หาเรื่องกัน แก จะไม่มีวันจบลงด้วยดีในญี่ปุ่น!!

เย่เฉินยิ้ม: “จะตายแล้วยังปากแข็งอีก มีคุณธรรมของชาติที่ไม่ เหมือนใครจริงๆ”

หลังจากพูดจบ เขามองไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองของนางาฮิโกะ อิโตะ และพูดเบา ๆ ว่า “คุณทั้งสองจำไว้นะ ที่โดนทั้งหมดในวัน นี้ เป็นเพราะเจ้านายของพวกคุณ!”

ทั้งสองคนกำลังจะขอความเมตตาด้วยความตกใจ จู่ๆเย่เฉินก็ บิดมือ และแขนขวาของพวกเขาบิดเป็นเกลียวทันที !

ในเวลานี้ ทั้งสองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และทุกคนใน ที่เกิดเหตุหน้าซีด!

ตัวตนของนางาฮิโกะ อิโตะคืออะไร?

เขาเป็นปรมาจารย์ของครอบครัวชั้นนำของญี่ปุ่น! บอดี้การ์ดส่วนตัวเขา จะเป็นบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งที่สุดใน

ญี่ปุ่น แต่ไม่นึกเลยว่า ทั้งสองคนรวมกัน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ เฉินเลย!

ในเวลานี้นางาฮิโกะ อิโตะ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ไม่เคยคิดฝันว่าบอดี้การ์ดสองคนนี้ที่มีประสบการณ์จริง มากมาย และฆ่าคนเป็นจำนวนมาก จะแพ้ได้อย่างง่ายดาย
ในสายตาของเเฉิน คนสองคนนี้แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปเพียง เล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังห่างไกลจากระดับปรมาจารย์

ถึงขั้น เทียบคนที่มีฝีมือแย่ที่สุด ในราชาทั้งแปดไม่ได้เลย ทั้งสองคนรวมกัน อย่างมากก็ได้แค่เหมือนนักเลงสองหัวไม้ เจิ้นหนาน

คนเช่นนี้ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเยเฉินได้อย่างไร

ถ้านางาฮิโกะ อิโตะ หาปรมาจารย์แห่งนินจาในญี่ปุ่นมาได้ จริงๆ บางทีอาจจะทำให้เยเฉันเห็นค่ามากขึ้น

ในเวลานี้ นางาฮิโกะ อิโตะด่าด้วยความประหม่าเล็ก น้อย “นาย……นายเป็นคนจีน กล้ามาก่อเรื่องโตเกียว! นายไม่ กลัวว่าฉันจะไม่ให้นายกลับไปประเทศจีนเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ทำไม? คุณอยากให้ฉันอยู่ในญี่ปุ่น ในฐานะ

ลูกเขยเข้าบ้านงั้นเหรอ?”

“ไอ้สารเลว!”นางาฮิโกะ อิโตะอุทาน: “ไอ้หนู แกไม่เห็นใครอยู่ ในสายตาเกินไปแล้ว!!

เย่เฉินพูดด้วยความดูถูกเล็กน้อย “ฉันไม่เห็นใครในสายตา ที่ฉันมาในวันนี้ ก็เพื่อมารับบริษัทของตัวเอง คุณกลับมาเห่าที่ บริษัทของฉัน คุณเป็นใครกัน? ฉันไม่ไล่คุณออกไป ก็ถือว่า เคารพแล้ว!”

ทานากะโคอิจิรีบเข้าไป และพูดด้วยความเคารพ:”คุณเย่ ใจ เย็นๆ ก่อน นี่คือผู้เฒ่าตระกูลอิโตะและประธานอิโตะ คอร์ปอเรซัน คุณนางาฮิโกะ อิโตะ!”