บทที่1414

ชายผู้นั้นอัปยศอย่างยิ่ง แต่เพื่อเอาชีวิตรอด เขาเป็นเหมือน นกกระทา และตะโกนอย่างจริงใจว่า “พ่อ ได้โปรดยกโทษให้ ผมด้วย……”

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “เห็นว่าคุณสอง คนยังค่อนข้างจริงใจ งั้นฉันจะให้โอกาสพวกคุณรอด คุกเข่า ลงพื้นเรียกว่าพ่อ ถ้าครั้งนี้เรียกได้ดี ฉันจะปล่อยพวกคุณไป

เทพสงครามพูดประท้วง “คุณให้ฉันเรียกว่าพ่อ ฉันก็เรียกแล้ว ทำไมคุณยังไม่ปล่อยฉันไป แล้วยังให้ฉันคุกเข่าเรียกพ่ออีก?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “แรกๆฉันก็บอกแล้วว่าให้คุกเข่าเรียกพ่อ ถ้า

คุณไม่เรียก งั้นฉันจะให้คุณตายอย่างมีศักดิ์ศรี คุณคิดเอาเอง

แล้วกัน”

เจ้าถิ่นที่อยู่ข้างๆพูดอย่างโกรธเคือง “จะว่ายังไงฉันก็คือเจ้า ถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์ ในตอนนั้นฉันสามารถเอาชนะได้ด้วย หนึ่งต่อร้อย คุณอย่าทํามากเกินไป

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย และพูดว่า “เจ้าถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์

คืออะไร?”

เจ้าถิ่นพูดว่า “ทหารรับจ้างนอร์ทเทิร์นแลนด์ องค์กรทหาร รับจ้างเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ!!

“อ๋อ”เย่เฉินพยักหน้า และยิ้มพูดว่า “สวัสดีเจ้าถิ่น ชื่อเรียกของคุณยอดเยี่ยมมาก ฉันก็มีชื่อ ซึ่งได้มาจากคนในยุทธภพ ไม่รู้ ว่าเมื่อเทียบกับของคุณ ใครจะสุดยอดกว่ากัน?

เจ้าถิ่นถามว่า “ชื่อเรียกของคุณคืออะไร?”

เยเฉินยิ้มเบาๆ “ห้าคำ เทพมังกรในโลกมนุษย์”

สีหน้าของเจ้าถิ่นเปลี่ยนไป

เทพมังกรในโลกมนุษย์?

บ้าไรเนี่ย!

หยิ่งเกินไปหน่อยรึเปล่า?

เยเงินคร้านที่จะพูดคุยกับเขาต่อไป ออกแรงในมืออีกครั้งและ พูดนิ่งๆว่า “ถ้าคุณเต็มใจก็คุกเข่า ไม่เต็มใจก็ตาย คุณมีเวลา เพียงสามวินาทีในการคิด

เจ้าถิ่นรู้สึกว่าพลังแถวลำคอของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตกใจจนตื่นตระหนก และโพล่งออกมาว่า “ฉันคุกเข่า! ฉัน คุกเข่า!”

เยเฉันมองไปหาคนที่เรียกว่าเทพสงครามที่อยู่ถัดจาก เขา แล้วคุณล่ะ พี่เทพสงคราม คุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?”

“คุกเข่า! ฉันก็คุกเข่าด้วย!”

เทพสงครามก็รู้หลักที่ว่าการมีชีวิตอยู่ดีกว่าตาย เลยพยักหน้า

โดยไม่ลังเล

เย่เฉินยิ้มด้วยความพึงพอใจ และกดพวกเขาทั้งสองลงพื้นโดย ตรงราวกับไก่ตัวเล็ก ๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “เรียกเสียง ดังกว่านี้หน่อย มิฉะนั้นฉันจะหักรากฐานของพวกคุณ ทำให้คุณ สองคนเป็นวันทีตลอดชีวิตที่เหลือ!!

ทั้งสองคนตัวสั่นด้วยความตกใจ คุกเข่าลงพื้นและร้องพร้อม กัน “พ่อยกโทษให้ฉันด้วยครับ! พ่อยกโทษให้ฉันด้วยครับ!”

สีหน้าของสองพี่น้อง เย็นจงและกู้เย้นกางแย่มาก

แต่ว่า ในเวลานี้พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้

ได้แต่มองดูลูกน้องสองคนคุกเข่าลงพื้น แล้วเรียกชายหนุ่มผู้นี้ ว่าพ่อ

เมื่อเย่เฉินเห็นความทุ่มเทและความจริงจังของทั้งสองคน ก็

พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และพูดว่า “เด็กดี ใช้ได้ๆ สามาร

ปรับตัวได้กับทุกสถานการณ์ เป็นคนที่สามารถทำการใหญ่ได้”

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองเยเงินอย่างโกรธเคือง พวกเขาคิดใน ใจ อยากจะฆ่าเขาเป็นหมื่นครั้งแล้ว

ในขณะเดียวกัน ทั้งสองก็คิดเรื่องเดียวกัน

นั่นก็คือหลังจากผ่านอุปสรรควันนี้ไป จะหาวิธีเอาคืนเเฉินยัง

ไง

ถึงเวลานั้น จะต้องปลิดชีพเขาเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของ ตัวเองให้ได้!

สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ เย่เฉินได้เตรียมการมานานแล้วว่าจะตัดรากเหง้าแห่งภัยพิบัติตลอดไป

ดังนั้น เย่เฉินจึงทำสีหน้าเล่นตลก และยิ้มพูดว่า “ลูกชายที่น่า รักสองคน คนหนึ่งในพวกคุณคือเทพสงคราม และอีกคนหนึ่ง เป็นเจ้าถิ่น มันสุดยอดมากจริงๆ พ่อรู้สึกภูมิใจมาก แต่พ่อไม่ ชอบให้พวกเธอสองคนตีกันทั้งวัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เป็นเด็ก ดีที่นอนหลับตรงเวลากันเถอะ”

ทั้งสองคนคิดว่าเย่เฉินเยาะเย้ยพวกเขาเฉยๆ ดังนั้นพวกเขา ไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

แต่พวกเขาไม่นึกเลยว่า เยเฉินได้วางแผนที่จะฆ่าพวกเขามา นานแล้ว

จากนั้น เขาปล่อยปราณทิพย์สองอันออกจากมืออย่างเงียบๆ มุดเข้าไปในร่างของทั้งสองโดยตรง และปิดผนึกตันเถียนและ เส้นลมปราณของทั้งสองคนทันที ทำให้ทั้งสองคนจากยอดฝีมือ ระดับสูง ในสายตาของคนธรรมดา กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ ไม่มีแรงเลยสักนิด

หากทั้งสองคนกล้าออกแรงหรือสะสมพลังงาน ไม่เพียงแต่ไม่ สามารถที่จะระเบิดความอันตรายใดๆออกมาได้ ยังต้องทนทุกข์ ทรมานจากความเจ็บปวดสุดขีดจากมดนับหมื่นตัวที่กัดร่างกาย ของพวกเขา แม้แต่อยากจะย้ายอิฐสักนิดก็เป็นไปไม่ได้

ดังนั้น ทั้งสองคนกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้วจริงๆ ได้ ประโยชน์จะไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

ณ ตอนนี้ เย่เฉินตะคอกเสียงเย็นชาใส่ทั้งคู่ว่า “เอาล่ะ พวกแกทั้งสองคนไปอยู่นิ่งๆฝั่งนั้นไป ฉันยังมีธุระนิดหน่อย จะคุยกับ ลูกพี่ทั้งสองคนของตระกูล”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ