บทที่1400

กู้ชิว มองเเฉิน ทอดถอนใจออกมาเสียงค่อย “พี่เย่เฉิน หลายปีมานี้ พี่ลำบากแล้ว”

เยเฉินสายศีรษะ “ลำบากไม่เป็นไร สำหรับฉันแล้ว ความ ล่ามากคือการฝึกฝนอย่างหนึ่ง

กู้ชีวพยักหน้าอย่างจริงจัง ทางหนึ่งขับรถออกจากลานจอด รถ ทางหนึ่งพูดว่า “เมื่อวานพ่อฉันยังบ่นถึงพี่กับฉันอยู่เลย หมอ ไม่ใช่ให้เขากลับไปรักษาที่โรงพยาบาลหรอกเหรอ เขารู้ว่าตัว เองสุขภาพร่างกายย่ำแย่ ก็เลยรู้สึกปลง ที่สำนึกเสียใจมากที่สุด คือการไม่สามารถหาจนเจอได้

เย่เฉิน ในใจรู้สึกซาบซึ้ง พลางยิ้มน้อยๆ “หนานหนาน เธอ วางใจ มีฉันอยู่ ลุงกู้จะต้องหายดีกลับมาเหมือนเดิมแน่

กู้ชิวไม่รู้ถึงความสามารถของเย่เฉิน และไม่รู้ว่าเเฉินอยู่ใน วงสังคมชั้นสูงของจินหลิง ถูกขนานนามว่าอาจารย์เยเทพมังกร ในโลกมนุษย์มานานแล้ว ดังนั้นจึงไม่เชื่อมาตลอดว่าเขาจะมีวิธี อะไรมารักษาอาการป่วยเรื้อรังของพ่อจนหายได้

เธอในเวลานี้ เพียงแค่รู้สึกว่า หากพ่อได้พบเย่เนิ่นล่ะก็ จะต้อง ปลื้มอกปลื้มใจมาก หากสามารถทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้ เชื่อว่า สุขภาพของเขาก็จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

บ้านของกู้ชิวอี้ ไม่นับว่าไกลจากสนามบินนานาชาติเช่นจึงนัก
สนามบินเช่นจึงอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมือง โดย เย่นจิงมีเขตคฤหาสน์ระดับสูงสุดอยู่ไม่กี่หลัง และศูนย์กลางเขต คฤหาสน์ก็ห่างจากที่ไม่ไกลนัก

ยี่สิบนาทีให้หลัง ชิวก็ขับรถมาหยุดตรงคฤหาสน์หยวน หยางของเล่น ง

แม้คฤหาสน์ในเย่นจึงจะมีมากมาย แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นทา วน์เฮาส์ราคาไม่กี่สิบล้าน ในเขตเมืองน้อยมากที่จะมีพื้นที่กว้าง ขวาง คฤหาสน์หลังเดี่ยวๆ ที่หรูหรามาก ส่วนใหญ่เป็นคฤหาสน์ สันโดษ ต่างแยกไปอยู่ในบริเวณเขาเสี่ยวทั้งทางตอนเหนือที่ห่าง ออกไปจากตัวเมืองเป็นพิเศษ

คฤหาสน์หลังเดี่ยวๆ ในเขตเมืองมีจำกัดแค่ไม่กี่หลัง คฤหาสน์หยวนหยางเป็นหนึ่งในเขตคฤหาสน์ไม่กี่หลังที่อยู่ระดับ สูงสุดเลยก็ว่าได้

คฤหาสน์แต่ละหลังของที่นี่ ราคาขายอย่างต่ำอยู่ที่พันล้านขึ้น ไป โอ่อ่าหรูหราเป็นอย่างมาก

ทว่าที่นี่ไม่อาจเทียบได้กับที่พักอาศัยของตระกูลเย่

ในความทรงจําของเย่เฉิน ที่พักอาศัยของตระกูลเย่ ไม่ใช่ คฤหาสน์หรูที่สร้างขึ้นมาโดยนักพัฒนาเช่นนี้ แต่เป็นจวนอ๋อง ของท่านอ๋องคนหนึ่งในสมัยราชวงศ์ชิง

นั่นถึงจะเป็นความหรูหราสูงส่ง ยิ่งใหญ่อลังการอย่างแท้จริง เย่เฉินจำได้ว่าแค่เสาไม้หนานทองไม่กี่สิบต้น ในจวน ก็เป็น สมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้แล้ว
ว่ากันว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อน ราคาต้นหนึ่งในตลาดก็เกินร้อย ล้านไปแล้ว

นี่ยังไม่ใช่ของที่แพงที่สุด ที่แพงที่สุด ต้องนับที่จวนฮ่องกงแห่ง เช่นจิง ที่นั่นเสาไม้หนานทองต้นหนึ่งราคาเกินสองพันล้านไป

แล้ว

ทว่าจวนอ๋องกงก็คือ โบราณสถานของประเทศ ไม่ได้ตกเป็น ของผู้ใด

ดังนั้น จึงยิ่งขับเน้นให้ที่พักอาศัยของตระกูลเยดสูงศักดิ์มาก ขึ้นกว่าเดิม

กู้ซิว ขับรถมาถึงบ้าน ประตูรั้วเปิดออกเองโดยอัตโนมัติ ประตูใหญ่ของโรงจอดรถก็เปิดเองอัตโนมัติเช่นกัน

หญิงรับใช้อายุสี่สิบกว่าปีคนหนึ่งรีบเดินเข้ามาในโรงจอดรถ ทางหนึ่งช่วยเปิดประตูรถ ทางหนึ่งกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “คุณ หนู นายหญิงเตรียมอาหารไว้พร้อมแล้วค่ะ กำลังรอคุณอยู่ ทำไม ออกไปไม่บอกกันสักคำเลยคะ”

พูดจบ จู่ๆ เธอก็พบว่ามีชายคนหนึ่งยังนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ จึงทำท่าประหลาดใจและกล่าวอย่างสุภาพเป็นพิเศษว่า “คุณ ผู้ชายสวัสดีค่ะ!”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยให้ ชิวที่อยู่ด้านข้างระงับความตื่น เต้นเอาไว้อยู่แล้ว จึงถามคนรับใช้คนนั้นว่า “ป้าโจว พ่อแม่ฉัน อยู่ในห้องรับประทานอาหารเหรอ?”
ป้าเฉินพยักหน้าน้อยๆ พลางกล่าวว่า “คุณหนู สุขภาพของ คุณท่านเหมือนไม่ค่อยจะสบายเท่าไหร่นัก พูดตลอดว่าอยาก กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว คุณรีบไปเถอะค่ะ”

กู้ชิวได้ยินเช่นนี้ ก็รีบจูงมือเย่เฉิน วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ทันที

ทะลุผ่านโถงใหญ่อันโออ่าหรูหรา ชิวก็จูงเก๋เฉินตรงไปยัง ห้องรับประทานอาหาร พอเข้าไปในนั้น ก็พูดกับคู่สามีภรรยาวัย กลางคนคู่หนึ่งที่อยู่ตรงโต๊ะอาหารด้วยความตื่นเต้นว่า “พ่อ แม่ พวกคุณดูสิคะว่าหนูพาใครมา!”