บทที่1393

สำหรับเย่เฉินแล้ว ไม่ว่าจะด้วยฐานะอาจารย์เย่ หรือด้วยฐานะ คุณชายเย่ เขาก็ไม่เห็นคนหยาบคายอย่างขงเต๋อหลงอยู่ใน สายตาทั้งสิ้น

แม้จะบอกว่าตระกูลขงเองก็เป็นตระกูลใหญ่ในเย็นจึงเช่นกัน แต่กำลังโดยรวมของพวกเขาอันที่จริงก็มีเพียงแค่เท่านี้

อย่าว่าแต่ขงเต๋อหลงคนเดียวเลย ต่อให้เป็นตระกูลข่งทั้ง ตระกูล ก็ไม่อาจเข้าตาของเย่เฉินไปได้

เฉินจือข่ายย่อมรู้กำลังที่แท้จริงของเยเฉิน

นี่ก็คือคนที่ใช้กระบวนท่าเดียวสังหารเจ้านายของราชาทั้ง แปดแห่งตระกูลด้วยตัวคนเดียวเชียวนะ!

ความสามารถเช่นนี้ ตระกูลขงไม่ใช่คู่มืออย่างแน่นอน

แต่เฉินจือข่ายก็รู้ดีเช่นกันว่า เป็นจึงเป็นสถานที่แบบไหน? ที่ นั่นมากไปด้วยน้ำลึก เห็นว่าในน้ำเหมือนสงบนิ่ง อันที่จริงข้างใต้ กลับซ่อนสิ่งมหึมาบางอย่างเอาไว้ คุณไม่รู้เลยว่าวินาทีต่อมาที่ ใต้ก้นแม่น้ำอาจจะเป็นปลาคาร์ฟตัวหนึ่งกระโดดออกมา หรือ อาจจะเป็นมังกรตัวจริงโผล่ออกมาก็ได้ทั้งนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นหนนี้เเฉินเดินทางไปเย่นจึงเพียงลำพัง เฉินซื้อ ข่ายจึงเกิดกลัวว่าตอนเขาอยู่ที่เป็นจึงจะไปพบเจอเรื่องราวจน เป็นเหตุให้น้ำน้อยแพ้ไฟ ดังนั้นเลยเอ่ยเตือนเขาว่า “คุณชาย แม้กำลังที่แท้จริงของตระกูลขงจะไม่นับว่าอยู่บนจุดสูงสุด แต่อยู่ใน เช่นจิงก็ถือว่ามีเส้นสายและรากฐานที่มั่นคง หนนี้คุณไม่ยอม บอกให้ตระกูลรู้ ดังนั้นยังคงระวังให้มากจะดีกว่า”

เยเฉันรู้ว่าที่เฉินจือข่ายพูดค่าเหล่านี้ออกมาเป็นไปด้วยความ หวังดีทั้งสิ้น ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้แล้วเหล่าเฉิน นาย วางใจเถอะ”

ตอนที่เฉินจือข่ายกำลังรอไฟแดง ก็ใช้มือถือซื้อตั๋วเครื่องบินที่ จะไปยังเป็นจิง ในช่วงเช้าวันพรุ่งนี้จนเสร็จเรียบร้อย

จากนั้นก็กล่าวกับเย่เฉินว่า “คุณชาย เครื่องบินออกพรุ่งนี้สิบ โมงเช้า ผมจองที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสให้คุณ “ดี” เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็หันหน้าออกไปมองนอก หน้าต่าง พอคิดถึงว่าพรุ่งนี้ตนเองจะกลับไปยังเย่นจึงเป็นครั้ง

แรกหลังจากที่จากมาสิบกว่าปี ในใจเขาก็ถึงกับเคร่งเครียดขึ้น

มาอยู่หลายส่วน

หนนี้เขาไม่ได้เตรียมตัวจะกลับตระกูลเย่ และไม่ได้คิดจะพบ หน้าคนตระกูลเย่

แต่เขาวางแผนว่าจะไปเยี่ยมสุสานของบิดามารดาแทน ใน ฐานะคนเป็นลูก การไม่เคยไปเยี่ยมสุสานนานหลายปีขนาดนี้ ถือเป็นลูกที่อกตัญญูโดยแท้จริง หากไปถึงเย็นจึงแล้วยังไม่ไป เยี่ยมอีก คงไม่อาจจะให้อภัยได้อีก

เมื่อกลับมาถึงบ้าน
เขียวฉางควนกับหม่าหลันก็กลับไปยังห้องนอนของตัวเองแล้ว

เซียวซูหนก็ไม่ได้อยู่ที่โถงรับแขกเช่นกัน เยเฉินมาหยุดยั้ง ห้องนอนที่ชั้นสอง ถึงพบว่าเซียวซูหนกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้า ดัง นั้นเขาจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ที่รัก ดึกขนาดนี้แล้ว ท่าไมยังมายืนอยู่ข้างนอกอีก? ตอนนี้ อากาศเย็นมาก รีบกลับเข้าข้างในกันเถอะ”

เมื่อสักครู่เซียวซูหนเห็นเขาเดินเข้ามาในลานบ้านแล้ว ดังนั้น จึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจต่อการปรากฏตัวของเขา ก่อนจะกล่าวยิ้มๆ ว่า “พยากรณ์อากาศบอกว่าคืนนี้จะมีหิมะตกค่ะ จินหญิงตั้งอยู่ ทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี จึงมีหิมะตกน้อยมาก บางปีอาจไม่ เห็นหิมะเลยด้วยซ้ำ ฉันอยากจะรอดูจนหิมะตกได้ไหมคะ”

เย่เฉินพยักหน้า ถามยิ้มๆ ว่า “หากคุณชอบหิมะตกล่ะก็ คราว หน้าถ้ามีโอกาส พวกเราสามารถไปดูหิมะกันทางเหนือได้

เซียวซูหนพูดด้วยสีหน้าโหยหา “ฉันชอบทอดสายตามองไป ยังที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนเป็นพิเศษ อย่างเช่นภูเขา ฉางใบของประเทศจีนเรา หรือจะเป็นฮอกไกโดของญี่ปุ่น มี โอกาสพวกเราไปดูกันเถอะ?”

เย่เฉินยิ้มถาม “ไปไหนดี? ภูเขาฉางใบหรือฮอกไกโด?” เซียวซูหนกล่าวว่า “ไปภูเขาฉางไบก่อน!”

พอเย่เฉันคิดถึงภูเขาฉางไป นอกจากจะคิดถึงฉากที่ตนเองอยู่ ใต้เชิงเขาสังหารราชาทั้งแปดแล้ว ก็ยังอดคิดถึงพ่อลูกวิตถาร คู่นั้นของตระกูลเว่ยไม่ได้ ดังนั้นจึงส่ายหน้ากล่าวว่า “ภูเขาฉางใบอย่าไปดีกว่า มีโอกาสก็ไปฮอกไกโดหรือภูเขาคุนหลุนกัน เถอะ”

เซียวชหรับส่งเสียงตอบรับ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างทอดถอนใจว่า “อีกเดี๋ยวก็จะปีใหม่แล้ว ผ่านเดือนแรกไปก็คือวันเกิดของคุณ ถึง เวลาคุณมีอะไรที่อยากได้ในวันเกิดไหมคะ?”

เย่เฉินสายศีรษะ “ไม่อยากได้อะไร หวังเพียงอย่างเดียวให้คน กมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง สุขสงบปลอดภัยสมหวังในทุก ประการ”