บทที่1391

อันที่จริงตอนที่ก้าวมาถึงจุดนี้ สองคนพี่น้องก็คิดตกเรียบร้อยแล้ว

เวลานี้เงินทองอะไรนั่น ล้วนเป็นเพียงสิ่งของนอกกายเท่านั้น

สิ่งมีค่าที่แท้จริงสำหรับพวกเขา ในขณะนี้คืออิสระ มีสถานะ เป็นทายาทของตระกูลโคบายา

หุ้นที่เหลือเพียง 10%อยู่ในมือตนเอง และสามารถรับประกัน ว่าตนเองจะเหลือกินเหลือใช้ไปตลอดชีวิตได้เช่นเดียวกัน

แต่หากถูกขังอยู่ในฟาร์มเลี้ยงสุนัขแห่งหนึ่งในต่างถิ่นต่าง แดนไปชั่วชีวิต อย่างนั้นชาตินี้คงไม่มีโอกาสที่จะพลิกตัวกลับมา มีอะไรได้อีก

ดังนั้น หากนำตัวเลือกสองอย่างนี้มาเทียบกัน นั่นก็เท่ากับเป็น ทางหนึ่งขึ้นสวรรค์ ทางหนึ่งลงนรกอย่างแท้จริง

ตอนที่ได้ยินโคบายา ชิอิจิโร่พูดว่า ยินดีมอบหุ้น90% ให้เช่ เฉิน เจ้าตัวโคบายา ชิจิโรก็ร้อนใจเจียนคลั่งไปแล้ว

เขาแทบจะพูดโพล่งออกมาอย่างไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้นว่า “คุณ เย่ หากคุณยอมร่วมมือกับผมล่ะก็ ผมสามารถมอบหุ้นให้คุณได้ เลย95%!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่า “โคบายา ชิจิโร่ นายรู้ตัวช้าไปหน่อยนะ เรื่องนี้ฉันเห็นว่าร่วมมือกับพี่ชายนายดเหมาะสมกว่า

พอเย่เฉินพูดประโยคนี้ออกมา โคบายา อิจิโร่พลันแสดง ท่าทางตื่นเต้นอย่างหาใดเปรียบออกมาทันที ส่วนโคบายา ชิจิ โร่ก็รู้สึกราวกับตกลงไปในหุบเหวลึก เจ้าตัวหมดหวัง โดยสิ้นเชิง แล้ว

โคบายา ชิอิจิโร่คุกเข่าลงกับพื้นโขกศีรษะให้เยเฉินอย่างอื่น เต้น พลางกล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณเฉิน ขอบคุณในความ เชื่อใจและเห็นค่าของคุณ ต่อไปผมจะต้องทำตามที่คุณชี้แนะทุก อย่างแน่นอน คุณให้ผมไปทิศตะวันออกผมก็ไม่มีทางไปทิศตะวัน ตก!”

เยเฉินพยักหน้า จากนั้นก็มองโคบายา ชิจิโร่ที่ดูสิ้นหวังเหลือ แสน ก่อนจะพูดขึ้นมายิ้มๆ ว่า “ชิจิโร่ นายเองก็ไม่ต้องกังวลใจ เกินไปนัก และไม่จําเป็นต้องสิ้นหวังขนาดนี้ ฉันร่วมมือกับพี่นาย ก็เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

พอประโยคนี้หลุดออกมา สองคนพี่น้องก็มองเยเงินอย่าง เคร่งเครียด

เย่เฉินกล่าวต่อว่า “หากการร่วมงานกับพี่นายเป็นไปด้วยดี เข้ากันกับฉันได้ อีกทั้งยังทำให้ฉันพอใจ อย่างนั้นฉันอาจจะร่วม งานกับเขาต่อไปเรื่อยๆ ก็เป็นได้ แต่ถ้าหากเขากล้ามีความคิด เป็นอย่างอื่นกับผม ทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจ อย่างนั้นฉันก็จะจับ เขากลับมาใหม่ และจับมาไว้ที่นี่เหมือนเดิม ให้เขาไปเลี้ยงสุนัข แทนนาย จากนั้นก็จะให้นายไปกุมบังเหียนตระกูลโคบายาแทนเขา

พอโคบายา ซอิจิโร่ฟังจบ พลันแสดงเห็นอย่างลังเล เลยนิดเดียวว่า คุณเย่ คุณวางใจได้เลยเต็มที่ ทางใจออกห่างใดเป็นอันขาด และมีทางทำให้ไม่พอใจใน ตัว

โคบายา ชิจิโร่ภายใจรู้สึกสิ้นหวัง

ดูแล้ว ต่อไปการดำรงอยู่ของตนคงเป็นคนใช้สยบชาย คุณค่าดำรงอยู่ของตนเป็นแค่ไว้เตือนพี่ชายอยู่ เสมอว่าเชื่อฟังค่ายเงินให้

ผิดพลาดใดล่ะก็ นั้นตนก็คงไม่โอกาส ได้พลิกเช่นกัน

โคบายา ชิอิจิโร่ก็เข้าใจเช่นกัน น้องชายก็อุบายที่เย่เฉิน ใช้เก็บควบคุมเขา หากต้องร่วมมือกับเย่เฉินอย่างสุดกำลัง จะได้ไม่กลับมาสถานที่

สิ่งที่เย่เฉินต้องการ ก็คือการที่สองพี่น้องนี้ต่างควบคุมกัน และกัน เมื่อเห็นว่าบรรลุจุดประสงค์ จึงวางใจลงได้

ต่อมา เขาก็มองไปโคบายา ชิอิจิโร่ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบชิอิจิโร่ สองสามวันนี้นายเตรียมตัวเอาไว้ดี สองวันฉันต้อง ไปต่างจังหวัด พอฉันกลับมาแล้ว พาไปเพื่อกับฉัน ว่านายจะยกหุ้น90%ของบริษัทผลิตยาโคบายาของ ตระกูลนายให้ฉัน

โคบายา ชิอิจิโร่พยักหน้าราวกับทุบกระเทียม “คุณเข่วางใจ ผมสามารถลงนามประทับรอยนิ้วมือได้ทุกเมื่อ

แบบนี้เย่เฉินถึงพอใจ จากนั้นก็อมยิ้มกล่าวว่า “เอาล่ะ ตอนนี้ พวกนายสองพี่น้องก็พักอยู่ที่นี่เถอะ อีกสองสามวันฉันค่อยมา ใหม่”

พูดจบ เขาก็กําชับท่านหงห้าว่า “หงห้า นายจะต้องดูแล สองพี่น้องคู่นี้ให้ดีๆ อย่าให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันใดๆ ขึ้นเป็นอัน ขาด เข้าใจไหม?”

ทางหงห้าพยักหน้าโดยไม่ลังเลแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เย่ วางใจได้เลย หงห้าขอใช้หัวเป็นประกัน จะไม่ให้เกิดความผิด พลาดใดๆ ขึ้นอย่างแน่นอน!

“ดี”

เยเฉันมองไปที่เฉินจือข่าย แล้วพูดว่า “เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ”