บทที่135 รักษาช่วยชีวิตคน(1)

ในขณะนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของเซียวซูหรัน แม่ ยายหม่าหวั่นก็พูดอย่างโกรธ ๆ “ไม่ว่าจะยังไง เลือดที่ไหลอยู่ ในตัวลูกก็เป็นของตระกูลเซียว! นอกจากนี้ คุณย่าของลูกได้ ขอโทษแม่แล้ว และเธอบอกว่าเลอะเลือนไปชั่วขณะ เพราะ ถูกเซียวไห่หลงยุยงจนทำให้เธอโกรธ และตอนนี้ก็ลงโทษ เซียวไห่หลงอย่างหนักแล้ว ลูกยังไม่พอใจอะไรอีก? ”

เขียวชูหนพูดด้วยความโกรธว่า “ถึงแม้ว่าจะขอโทษ แล้วยังไงล่ะ คนอย่างคุณย่า ฉันเข้าใจเธอที่สุดแล้ว ถึงแม้ว่า เธอจะขอโทษ ก็ไม่จริงใจแน่นอน! เธอเพียงแค่หวังจะให้ฉัน กลับไป เพื่อช่วยเธอทำโครงการร่วมธุรกิจกับตี้เหากรุ๊ป เท่านั้น”

หม่าหลันรีบเกลี้ยกล่อม “ลูกอย่าคิดว่าคุณย่าจะร้าย ขนาดนั้น เราทั้งหมดก็คือครอบครัวเดียวกัน จะมีความ บาดหมางยาวนานไปทําไม? ”

“ฉันกับตระกูลเซียวไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน เซียวชูหน พูดด้วยความโกรธ และฉันก็ไม่สามารถกลับไปทำงานที่ บริษัทเชียวชื่อได้อีก”

ลูกพูดอย่างนี้ได้ยังไง” หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจ “คุณย่าของลูกรู้ถึงความผิดพลาด หรือว่าลูกต้องการให้ผู้ อาวุโสแบกหน้ามาขอโทษลูกด้วยตัวเองเหรอ?”

หม่าหลันกล่าวอีกครั้งว่า “เพื่อแสดงความจริงใจ คุณย่า ได้ให้สร้อยคอทองคําหนึ่งเส้น กับกําไลหยกอีกสองวงกับ แม่…

“แม่ แค่บอกว่าตรง ๆ ว่า แม่อยากได้เครื่องประดับที่ คุณย่าให้ก็แค่นั้น” ด้วยความโกรธเมื่อเซียวซูหรันพูดจบ ก็ไม่สนใจหม่า หลันอีกต่อไป หันหลังเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนทันที เย่เฉินก็รีบตามไปทันที

หม่าหลันพูดอย่างโกรธ ๆ ในห้องนั่งเล่น “คุณดูลูกสาว คุณสิ”

โดยไม่คาดคิดเซียวฉางควนก็ไม่สนใจเธอ หันหลังเดิน จากไป

ในห้องนอน เซียวซูหรันยังคงโกรธและบ่นกับเย่เฉินว่า “ฉันไม่คิดเลยว่า ตระกูลเซียว จะใช้เครื่องประดับเพื่อซื้อแม่ ของฉัน ก็เพราะพวกเขารู้ว่าแม่ฉันเห็นเงินก็ตาโต? แม่นี่ช่าง กระไร ตระกูลเซียวให้เครื่องประดับไม่กี่ชิ้น พูดดี ๆไม่กี่คำ เธอก็เลอะเลือนล่ะ และลืมไปเลยว่าก่อนหน้านั้นพวกเขาดู หมิ่นเธอยังไงบ้าง? ”

แม้ว่าในใจเย่เฉินจะรู้สึกไม่ดี แต่เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องแย่ๆ ของแม่ยาย เขาทำได้เพียงแค่พูดเกลี้ยกล่อม “ตอนที่พวกเรา ตัดขาดจากตระกูลเซียว ตอนนั้นแม่คุณไม่อยู่ด้วย เธอจึง ไม่รู้ว่าตระกูลเซียวใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าอย่างไง”

เซียวชูหรันกล่าวว่า “ยังไงเธอก็จะให้ฉันกลับไปทำงาน ที่ตระกูลเซียวอีก? ”

เย่เฉินกล่าวว่า “คุณพิจารณาเอง ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจ ยังไง ผมก็จะสนับสนุนคุณทั้งนั้น”

เขียว หรับพยักหน้า กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ฉันอยาก จะทำธุรกิจเอง!”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ “ผมก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน หากคุณตั้งใจ ทํา คุณต้องประสบผลสําเร็จแน่นอน!”

ขณะที่พูด เย่เฉินคิดอยู่ในใจ ตัวเองจะหาเวลาเชิญ ฉิน กางของตระกูลฉิน เฉินจื่อข่ายของโรงแรมป่ายจินฮ่านกง ท่านหงห้าที่คุมซอย ซ่งหวั่นถิงของตระกูลซ่ง หวังเจิ้นกาง ของตระกูลหวัง พวกเขาทั้งหมดออกมาทานข้าวพร้อมกัน เพื่อฝากฝังให้พวกเขาช่วยสนับสนุนธุรกิจของภรรยาเขา

ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ ทันใดนั้นเย่เฉินก็ได้รับโทรศัพท์ จากซ่งหวั่นถิง เธอกล่าวอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่ ฉันซ่ง หวั่นถิง ไม่ทราบว่าคุณยุ่งอยู่ไหม?”

เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “ไม่ยุ่ง คุณซ่งมีธุระ อะไรพูดมาได้เลยครับ

ซ่งหวั่นถึงกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ช่วงนี้คุณปู่ป่วย แต่ไม่ สามารถเช็คได้ว่าเป็นโรคอะไร ไม่ทราบว่าคุณมีเวลาว่างมาดู อาการป่วยของคุณปู่ที่บ้านได้ไหม? ”

ซ่งหวั่นถึงกล่าวต่อไปว่า “คุณวางใจได้ เรื่องค่ารักษา

เราจะตอบแทนอย่างงาม”

เย่เฉินคิด ซ่งหวั่นถิงเป็นถึงลูกสาวของตระกูลสูงใน เมืองจินหลิง เธอสามารถช่วยสนับสนุนธุรกิจของภรรยาใน อนาคตได้ ก็เลยตอบตกลงแล้วกล่าวว่า “งั้นก็เป็นคืนนี้ก็แล้ว กัน”

ซ่งหวั่นถึงพูดอย่างซาบซึ้งทันทีว่า “ดีค่ะ คืนนี้ฉันไปรับ คุณนะคะ!”

“ได้ครับ”

หลังจากวางสายจากซ่งหวั่นถิง เย่เฉินก็พูดกับเซียวซูห ร้นว่า “คืนนี้มีเพื่อนคนหนึ่งต้องการพบผม ผมไม่กินข้าวที่บ้าน น่ะครับ”

เชียวชูหนพยักหน้า และก็ไม่ได้ถามอะไร บอกเพียงว่า “คุณอยู่ข้างนอกอย่าช่วยคนอื่นดูฮวงจุ้ย ถ้าหากคนอื่นมองว่า คุณเป็นพวกต้มตุ๋น มันจะทำให้เดือดร้อนได้

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “วางใจได้ ผมรู้ว่าควรจะทำ อย่างไร”