บทที่1284

พอไปถึงหน้าประตูห้องทำงาน ก็เจอเพื่อนสมัยเด็กหลี่เสี่ยว เฟินที่เดินออกมาจากห้องทํางานพอดี เมื่อเห็นเเฉิน เธอก็พูด อย่างมีความสุขว่า “พี่เเฉิน พี่มาที่นี่ได้ไง?”

เยเฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “พี่มีเรื่องจะคุยกับป้าหลี่ แกอยู่ ไหม?”

“อยู่ค่ะ”หลี่เสี่ยวเฟินยิ้ม และเข้ามากอดแขนเย่เฉิน พูดอย่าง สนิทสนมว่า “พี่เย่เฉิน ช่วงนี้พี่ไม่เข้ามาเลย ฉันคิดถึงพี่มาก เลย!”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “คิดถึงพี่ก็โทรมา ?”

“กลัวพี่ยุ่งไง!”หลี่เสี่ยวเฟื้นพูดอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่อยาก ทำให้เสียเวลางาน”

เย่เฉินพูดว่า:”ก็ได้ วันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเธอเอง เธอมีอะไรก็ ไปทำก่อน พี่จะเข้าไปหาป้าหลี่

หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า “ได้ค่ะพี่เเฉิน พี่ไปหาป้าหลีก่อน ฉันไปที่ ครัวก่อน ดูว่าเด็กๆเริ่มทำอาหารเย็นกันแล้วยัง เดี๋ยวพี่ก็อย่าง เพิ่งรีบไป ฉันเสร็จธุระแล้วจะไปหาพี่

“ตกลง”

หลังจากที่หลี่เสี่ยวเฟินเดินไป เย่เฉินก็เคาะประตู และมีเสียงที่ใจดีของป้าหลี่ดังมาจากด้านใน “เย่เฉินใช่ไหม? เข้ามาสิ

เย่เฉินเปิดประตู และเห็นป้าหลี่นั่งเปิดเอกสารกองหนึ่ง อยู่ที่ โต๊ะธรรมดาๆ

ป้าหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา ดันแว่น แล้วถามด้วยรอยยิ้ม ว่า:”มาได้ไง? จะมาก็ไม่บอกล่วงหน้าสักคำ

เย่เฉินฝืนยิ้ม: “ป้าหลี่ ผมมาหาป้า มีเรื่องอยากจะถามป้าสัก หน่อย”

ป้าหลี่พยักหน้า แล้วพูดว่า “จะเกรงใจกับป้าทำไม พูดตรงๆ ก็ได้”

เย่เฉินเดินไปหาป้าหลี่ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับโต๊ะของแก มองที่ป้าหลี่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ป้าหลี่ ที่ผมมาหาป้า ก็ เพราะอยากถามป้าเกี่ยวกับรายละเอียดบางอย่างตอนที่ป้าพา ผมเข้ามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

ป้าหลี่แสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แล้วทำหน้าปกติ อย่างรวดเร็ว เธอยิ้มพูดว่า “เรื่องนี้มันผ่านไปสิบปีกว่าแล้ว ป้า อาจจะจํารายละเอียดไม่ได้มากนัก แต่เธอถามมาได้เลย ถ้าป้ารู้ ป้าจะบอกเธอแน่นอน”

เย่เฉันไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ได้ละเลยสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงเล็ก น้อยของป้าหลี่เลย

ตรงกันข้าม เขากลับมองเห็นปัญหาบางอย่าง จากการ เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้น
ถ้าป้าหลี่ไม่มีอะไรปิดบังเขาล่ะก็ เธอจะต้องไม่มีสีหน้าแบบนั้น

เลย

เธอต้องมีอะไรในใจ สีหน้าถึงดูไม่เป็นธรรมชาติขนาดนั้น

ดังนั้น เขาจึงมองไปที่ป้าหลี่ และถามอย่างจริงจังว่า “จริงๆ แล้วผมอยากรู้ว่า หลังจากที่ผมมาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และใน ช่วงสิบปีก่อนที่ผมจะออกไป มีใครมาหาผมที่สถานเลี้ยงเด็ก กําพร้าไหม?”

ป้าหลี่พูด โดยไม่ลังเลว่า “ไม่มีจริงๆ”

“ไม่ใช่มั่ง” เย่เฉินมองป้าหลี่ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูด อย่างถอดใจว่า: “ป้าหลี่ ผมเป็นคนที่ป้าเห็นมาตั้งแต่เด็ก บุญคุณ นี้ ผมจะจำไว้ตลอด ดังนั้นต่อหน้าป้า ผมไม่เคยคิดจะพูดโกหก มี อะไร ผมก็พูดกับป้าตรงๆทั้งหมด”

เมื่อเย่เฉินพูดเช่นนี้ สีหน้าของป้าหลีกลนลานเล็กน้อย เธอตระหนักได้ว่า ที่เย่เฉินมาครั้งนี้ คงจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าพูด จึงรู้สึกประหม่าอย่างมาก

เย่เฉินพูดอีกว่า “ป้าหลี่ ผมได้ยินมาว่า ตอนนั้นเพื่อนสนิทของ พ่อผมที่เสียชีวิตไปแล้ว เคยมาหาผมที่จินหลิงหลายครั้ง และเขา ก็เคยมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงของเรามากกว่าหนึ่งครั้ง เสียด้วย?!”