บทที่1258

แต่ว่า ไม่มีใครรู้ว่าฝ่ามือของเยเฉิน มีกำลังภายในและปราณ ทิพย์อันทรงพลัง

ยามาโมโตะ คาซึกิมองไปที่ฝ่ามือที่ไม่มีแรงสังหารเลยสักนิด

ของเย่เฉิน ก็แทบจะหัวเราะออกมาทันที

เขาพูดด้วยความรังเกียจสุดๆ แค่ฝ่ามือแบบคุณ ยังสู้เด็ก 3 ขวบไม่ได้เลย ข้าใช้มือเดียว ก็สามารถ……..

ยามาโมโตะ คาซึกิ อยากจะบอกว่าใช้แค่มือเดียว ก็สามารถ ทําลายได้แล้ว แต่ค่าว่า “ทำลาย”สแงยังไม่ทันพูดออกมา ฝ่า มือของเยเฉินที่สัมผัสกับผิวหนังเขาเมื่อกี้ และเขาก็เหมือนกับถูก รถไฟความเร็วสูงชน ตามมาด้วยอาการปวดเฉียบพลัน

ยามาโมโตะ คาซึกิส่งเสียงอ๊าก และร่างก็บินออกไปด้วย ความเร็วสูง

ลอยออกไปจนวาดพาราโบลายาวกว่า 20 เมตร ในอากาศ

ก่อนที่เขาจะล้มลงพื้น กล้ามเนื้อและเส้นเลือดของเขา ตกใจ จนแตก ในอากาศ โดยปราณทิพย์ของเเฉิน!

กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ในช่วงเวลาที่เขากำลังลอยอยู่ในอากาศ เขาได้เปลี่ยนจากปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่เป็นที่รู้จักทั่ว ประเทศญี่ปุ่น ไปเป็นคนพิการที่ไม่มีแรงเลยสักนิด
จากนั้นเสียงดังปัง ยามาโมโตะ คาซึกิ กระแทกกับพื้นทันที!

ในขณะที่ยามาโมโตะ คาซึกิล้มลงกับพื้น ก็มีเลือดพ่นออกมา จากปากของเขา

เมื่อเห็นกลุ่มเลือดที่ลอยขึ้นไปในอากาศ สีหน้าของยามาโม โตะ คาซึกิเจ็บปวดและหวาดกลัว พยายามลุกขึ้น แต่เห็นว่ามือ และเท้าของเขาไม่มีแรงเลย

เขาไม่เข้าใจศิลปะการต่อสู้แบบจีนดั้งเดิมเลย

มิฉะนั้น เขาจะต้องสามารถตัดสินสถานะปัจจุบันของเขาได้ ทันที

หากใช้คำ คำเพื่ออธิบาย นั้นก็คือ เส้นลมปราณขาด

ในศิลปะการป้องกันตัวแบบจีน เมื่อคนหนึ่งคนเส้นลมปราณ ขาด จะไม่สามารถสลัดคำว่าขยะสองคำนี้ได้อีกต่อไป

ความแตกต่างจากอัมพาตครึ่งซีกสูงคือ ถ้าเส้นประสาทของ คนถูกเปรียบเทียบกับโครงข่ายทางหลวงที่สลับซับซ้อน ตอนนี้ ถนนสายหลักจากสมองไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย จะกลาย เป็นกระดูกสันหลังส่วนคอของคน

อัมพาตครึ่งซีกสูงเทียบเท่ากับการทำลายถนนสายหลักที่ กระดูกสันหลังส่วนคออย่างสมบูรณ์ เพื่อให้สมองและร่างกายไม่ สามารถสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ

และถ้าเส้นลมปราณขาดหมด ก็เท่ากับว่าเส้นประสาททั้งหมด ของร่างกาย นั่นคือ โครงข่ายทางหลวง ไม่ว่าจะเป็นเส้นหลักหรือเส้นรอบนอก!

ยามาโมโตะ คาซึกิ ในเวลานี้ เป็นอย่างหลัง

อิโตะ นานาโกะ เห็นอาจารย์ของตน ตอนนี้นอนราบกับพื้น ขยับไม่ได้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก รีบวิ่งไปหาเขา และถามอย่างประหม่าว่า “อาจารย์ คุณเป็นยังไง บ้างคะ? เป็นอะไรไหมคะ?”

ริมฝีปากของยามาโมโตะ คาซึกสั่นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไป ด้วยความหวาดกลัวและพูดว่า “ฉัน…………..ฉันไม่รู้สึกถึงแขน ขา ลำตัว ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉัน…………..ฉันจบ แล้ว…….. ”

หลังจากพูดแบบนี้ ตาของยามาโมโตะ คาซึกิ ก็มีน้ำตาไหล ออกมา

เขาไม่นึกเลยว่า เขาอยู่ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้มาหลายปี แล้ว และในท้ายที่สุด เขาก็จะต้องลงเอยอย่างโศกนาฏกรรม แบบนี้!

อิโตะ นานาโกะตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงรีบมองไปที่เย่ เฉิน แล้วพูดอ้อนวอนว่า “คุณคะ ขอร้องล่ะช่วยอาจารย์ฉันด้วย ฉันคุกเข่าให้คุณแล้ว!”

เย่เฉินพูดนิ่งๆ:”เส้นลมปราณทั้งตัวของเขาขาดหมดอย่าง สมบูรณ์ ชีวิตที่เหลือจงสร้างบุญกุศลให้มากเถิด!”

พูดจบ ก็ก้าวขึ้นไปหายามาโมโตะ คาซึกิ ก้มหน้า มองลงมาที่เขา แล้วพูดเบาๆ ว่า “ยามาโมโตะ คาซึกิ มีคำฮิตใน อินเทอร์เน็ตของจีนว่า “ขอมาก็จัดให้” ฉันไม่อยากทำคุณ แต่ คุณกลับมาขอให้ฉันทำคุณเอง งั้นก็ช่วยไม่ได้

“นอกจากนี้ อย่าคิดว่าแค่นี้จะจบ การเดิมพันของเราเพิ่งเริ่ม ต้น ฉันจะให้เวลาคุณหนึ่งนาที ยืนขึ้น หากคุณไม่สามารถยืนขึ้น ได้ งั้นเดิมพันนี้ ฉันชนะ”

” ในเมื่อฉันชนะ ฉันจะสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชีย ห้าคำนี้บน หน้าผากของคุณ!