บทที่ 94 ฟ้าผ่า

ไม่ถึงห้านาที อาหารเมื่อกี้ที่บนโต๊ะอย่างสดใหม่ กลับกลายเป็น บูดเน่าขึ้นมาทันใด มีหนอนออกมาอย่างเยอะแยะมากมาย

ในสนามมีไก่ตัวผู้อยู่ตัวหนึ่ง ตระกูลหวังเลี้ยงไว้เพื่อชัน

หนอนหลายตัวบินไปที่ไก่ตัวผู้อย่างรวดเร็ว หลังจากสิบกว่า วินาทีผ่านไป ไก่ตัวผู้ได้ร้องอย่างทุรนทุราย ล้มชักลงกับพื้นแล้ว ตาย

จากขนไก่ที่ตายแล้ว หนอนเจาะเป็นวงกว้าง แล้วบินขึ้นบนฟ้า หนอนสีดำจำนวนมาก อยู่เต็มบนท้องฟ้าและผืนดิน ราวกับลม

พัดมา

ในสนามเกิดความอลหม่านขึ้น ผู้คนต่างวุ่นวาย หาที่หลบกัน อย่างไม่คิดชีวิต

หนอนดำนี้มีพิษอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ไม่เพียงต่อยคน แต่ยัง เจาะเข้าไปในแผลแล้วเข้าต่อไปในผิวหนัง

หนอนตัวเล็กมาก ขนาดเล็กเท่ากับเม็ดทราย แต่แม้ว่าจะถูก หนอนกัดตัวหนึ่ง แต่ก็เจ็บจนแทบอยากตาย

แล้วคนที่โดนกัดร่างกายจะบวมใหญ่ ปวดจนหาที่เปรียบมิได้ อาจารย์ที่อยู่ในเหตุการณ์แต่พากันหยิบคาถา ใครใช้ยันต์ ใช้ไป ใครสวด สวดไป
ถึงชั้นมีบางคนหลบอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อมีคนชนก็รีบลงไปยังบ่อน้ำ ร้องโหยหวนอย่างไม่หยุด

“นี่มันของบ้าอะไรกัน!” ซึ่งหวั่นถึงตกใจจนหน้าซีด

“นี่คือหนอนพิษศพ!” เป่าฟูกุ้ยทั้งตกใจทั้งโมโห “ใช้ทารก มาบวงสรวง คิดไม่ถึงว่าวจึงไม่กล้าใช้ยาพิษแบบนี้

จิ้งไห่หัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าวอย่างพยาบาทว่า “หนอน พิเศษนี้ท่าจากทารก พิษมากเกินกว่าจะเทียบได้ พวกแกไม่ เคารพนัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หนีไม่รอด

หนอนสีดำยิ่งอยู่ยิ่งเกิดมากขึ้น มีคนหนึ่งถูกกัดจนตัวบวม อ้วกเป็นเลือด นําสลบลงกับพื้น

หนอนที่อยู่บนท้องฟ้าทำเอาท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ ทำให้คน

เริ่มซา ซ่งหวั่นถึงรู้สึกระสับกระส่าย

แต่ไม่นานเธอก็พบว่า รอบๆ เย่เฉิน ไม่มีหนอนแม้แต่ตัวเดียว!

เมื่อหนอนพวกนั้นเข้าใกล้เเฉิน ก็เหมือนกับเจอเข้ากับสิ่งที่ น่ากลัวอย่างสุดขีดเข้า แล้วกลายเป็นเถ้าถ่าน

ขณะนี้ เย่เฉินยิ้ม ไม่มีอะไรขวางเขาได้ แล้วเดินไปที่จิ้งให อย่างช้าๆ ในมือ ได้ถือยันต์เปลือกหอยสีขาวไว้หนึ่งอัน

นี่คือยันต์ฟ้าร้องที่เขาทำขึ้นมา

รอบๆเปลือกหอยมีแสงออร่าออกมาเหมือนกับมีฟ้าผ่าอยู่บน
จึงให้เห็นดังนี้ ก็พึมพำว่า “ทำไมแก……เกิดอะไรขึ้น? เป็นไป ได้ไง ………

ราวกับเย่เฉันกำลังอาบน้ำอยู่ เหมือนเทพเจ้ามาเอง

“เป็นไปไม่ได้! หนอนพิษศพ ต้องไม่มีใครต่อกลอนได้ล! จิ้ง ให้ตะคอกออกมา

เย่เฉินมองไปทีวีจิ้งไห่ กล่าวอย่างดูแคลนว่า “ฝีมือน้อยนิด แล้วยังจะให้คนเคารพอีก? วันนี้ ฉันจะทำให้แกเห็น อะไรคือ พลังวิเศษที่แท้จริง!

จากนั้น เยเฉินตะโกน “ฟ้าผ่า!

สิ้นเสียง มีเสียงดังขึ้น

“ครีม!”

ในพริบตาเดียว ก็มีเสียงดังมากมาจากบนฟ้า เมื่อกอากาศ แจ่มใส ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นเมฆดำ

เพียงชั่วพริบตา ท้องฟ้าทั้งหมด เต็มไปด้วยเมฆปกคลุม

“นี่!” เป้าฟูกุ้ยเงยหน้ามองท้องฟ้า ตะลึงจนพูดไม่ออก

รวมถึงทุกคนและซ่งหวั่นถึงที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็ล้วนมีอารมณ์ แบบเดียวกัน

ฉินการพิมพ์ “ปาฏิหาริย์ นี่มันปาฏิหาริย์!

นาทีต่อมา มีประกายไฟลงมาจากผืนฟ้า
“เปรี้ยง!”

ฟ้าผ่าได้ทำลาย หนอนจำนวนมากเป็นผุยผง

โต๊ะเก้าอี้พังทลาย ต้นไม้หักโค่น บนฟ้าเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้

เกรียม และเย่เฉินยืนตรง เงยหน้ามองรอบๆตัวเต็มไปด้วยออร่า

ราวกับเทพจุติลงมาอย่างไรอย่างนั้น

ในงานเลี้ยงลมแรง ฝนกรรโชก ชะล้างกลิ่นไหม้ออกไปอย่าง หมดจด

วินาทีต่อมา ทุกคนเริ่มรู้สึกตัว หาที่หลบกัน เพราะกลัวถูก

ฟ้าผ่า

เซรด เขา เขาไม่ใช่คน! เป็นเทพเจ้า!!

“อย่าผ่าฉันเลย จนคุกเข่าขอโทษอาจารย์เ

ช่วยด้วย ฉันผิดไปแล้ว!”

หลายคนคุกเข่าลง ค่านับต่อเย่เงิน

ฉินทางก็ตกใจจนหลบใต้โต๊ะ ในใจรู้สึกนับถืออย่างสุดขีด แต่วิชาฟ้าผ่านี้ ทำให้รู้ความจริงว่ามันผ่าแค่หนอน ไม่ได้ ทําร้ายคนแต่อย่างใด

สีหน้าที่จึงได้ชัดอย่างมาก หวาดกลัวถึงขีดสุด

เขาไม่คาดคิดว่าความสามารถของเยเฉิน จะน่ากลัวได้ขนาด
ตนเองเทียบกับเขา เหมือนกับมดตัวหนึ่งจริงๆ

หากฟ้าผ่า นผ่าตัวเอง เกรงว่าแม้แต่ศพก็จะไม่มี

เขาตกใจอย่างมาก รีบหนี ไปยังนอกสนาม ตอนนี้เขาเพียง แค่อยากหนี หนีไปจากเมืองจีนหลิงแล้วไม่กลับมาอีก ไม่อยาก เป็นผู้นำบ้าบออะไรนั่นของเมืองจีนหลังอีกแล้ว!

“คิดจะหนี?”

เย่เงินยิ้ม ยื่นมือออกไป “มาอีกฟ้าผ่า!

“เปรี้ยง!”

ฟ้าได้ผ่าเข้ากลางหัว ผ่าจนจึงไม่ล้มลงกับพื้น ผ่า เครื่องปั้นดินเผาแตกกระจาย

มือทั้งสองของเขาเจ็บปวดมาก กลัวจนตัวสั่น ร้องอวดครวญ

ออกมา

“อาจารย์ อาจารย์เย……ปล่อยฉันไปเถอะนะ…….

สีหน้าเ เงินสงบ เดินไปหาเขาช้าๆ

“ใช้ทารกบวงสรวง! ช่างทำลายชีวิตจริงๆ เลวสุดๆ!

“กระทำนอกรีต ฟ้าดินลงทัณฑ์! วันนี้ฉันลงโทษแกด้วยฟ้าผ่า

จิ้งให้อ้าปากค้าง ไม่พูดอะไร เขามองไปยังเมฆที่มีไฟ ประกาย ในใจโศกเศร้า ดูๆแล้ว วันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายของทำไม! ทำไมเมืองจีนหลังถึงได้มีความน่ากลัวขนาดนี้อยู่ด้วย นะ? ทำไมตัวเองต้องสร้างปัญหาด้วย

“เปรี้ยง!”

จึงให้ยังคิดไม่ทันจบ ฟ้าผ่าก็ผ่าลงมา บนตัวของ จึงไม่

เมื่อกว่งไห่ที่ยังเกรี้ยวกราด หยิ่งผยองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กระทั่งเสียงโหยหวนยังไม่ทันได้ร้องออกมา ก็ถูกฟ้าผ่าจนไหม้ เกรียมไปเสียแล้ว ล้มลงกับพื้น

ดูไม่ออกว่าเป็นสภาพของมนุษย์แล้ว ได้เปลี่ยนเป็นไม้ เกรียม กลิ่นไหม้เกรียมค่อยๆหายไป “ฝนหยุด ลมมา!!

วิชาของเเฉิน ฝนหยุดตกอย่างปาฏิหาริย์ สักพักก็ตามมา ด้วยลมพัดแรง ข้าวของปลิวกระจัดกระจาย กลิ่นไหม้ในสวนหาย ไป

ในขณะที่ลมพัดแรง เย่เฉินสีหน้านิ่งสงบ ราวกับไม่มีอะไรเกิด ขึ้นมาก่อน

แต่ทุกคนในงาน กลับอ้าปากค้างตกใจ

ฉันเอาดงแข็งไปทั้งตัว ไม่กล้าพูดอะไร หากตอนนั้นเเงินใช้ สายฟ้าผ่าตน เกรงว่าตนคงตายไปนานแล้ว ตอนนี้เขาเพิ่งจะ เข้าใจ เย่เฉิน ให้ความสำคัญเขา ดังนั้นเขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

“อาจารย์เท่าน………นคือเทพเจ้า
จิบกางเสียงสั่นคลอ คุกเข่าลงกับพื้น แล้วยกมือเคารพเยา

เฉิน

หวังเจิ้งกางตกใจจนเยี่ยวลาด คุกเข่าลงกับพื้น ด้านหน้าของ เย่เงิน ค่านับไม่หยุด

“อาจารย์เปล่อยผมไปเถอะ ผมหลงผิด กับอาจารย์……… ขออาจารย์ปล่อยผมไปด้วยเถอะ……..ผมยินยอมเป็นทาสรับใช้ ทําตามทุกอย่าง”

เยาเฉินมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น เดินผ่านหวังเจ๋งทางไป

เป่าฟูกุ้ยพูดอย่างเคารพว่า “ผมว่า หัวหน้าของภาคใต้วันนี้ ก็ คืออาจารย์เย่! จากนี้ไปชวนชวนภาคใต้ เชิญอาจารย์เยเป็น ผู้นำ ผมรอฟังคำสั่งของท่านอยู่

สั่งภาคใต้ทั้งหมด เมื่อทุกคนยังกังวลความเป็นความตาย ตอนนี้กลับไม่มีใครคิดต่าง ล้วนนับถือ แล้วตะโกนดังว่า

“อาจารย์เยได้โปรดรับสั่ง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ