บทที่ 922

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินว่ารถของเขาเสีย ก็บ่นพึมพำว่าเขาทําเรื่อง ได้ไม่น่าเชื่อถือ

หลิ่วจ้าวเฉินทําได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำต้อยว่า “ผู้อาวุโส หลิว รถที่ผมทำนี่ตัวรถมันก็เก่ามากแล้วครับ ต้องขอโทษด้วย จริงๆ แต่ว่าตอนนี้ผมอยู่ห่างจากเมืองซูหางแค่ไม่กี่สิบกิโลเมตร ไม่ไกลเท่าไรครับ รบกวนคุณมารับหน่อยเถอะครับ”

อีกฝ่ายถึงบ่นพึมพำขึ้นว่า “ถ้าไม่เห็นว่าครั้งนี้สินค้ามีมากล่ะก็ ผมจะช่างแม่งให้หมดทั้งกลุ่มเลย”

พูดจบ อีกฝ่ายก็พูดอีกว่า “เอาโลเคชั่นของนายส่งมาในวีแชท

ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

ในเวลานี้เอง เจ้าสำนักของสำนักขอทานอย่างเซวหนานซาน และหลี่ข่ายสี่ภรรยาของเขาเพิ่งจะพาลูกสาวออกมาจาก คฤหาสน์ตระกูลอู๋

ช่วงกลางวันนี้ เป็นวันเกิดพี่สาวของเซวหนานซาน หรือก็คือเซ วหย่าฉันภรรยาของอู่ตงไห

เมื่อก่อนเซวหย่าฉันต้องจัดงานวันเกิดให้สำหรับเซวหนาน ซานเป็นพิเศษ แต่ในปีนี้เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์พิเศษขอ งอู๋ฉีลูกชายของเธอ เธอเลือกที่จะอยู่บ้านและเตรียมอาหารกลางวันสุดแสนธรรมดาสักมื้อ

งานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ได้เชิญแขกมาเลย นอกจากคนในครอบครัว แล้ว ก็มีแค่น้องชายกับภรรยาของน้องชาย แล้วก็หลานสาวของ บ้านน้องชาย

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ที่จะต้องเติมอาหารเพิ่มทุกหนึ่งชั่วโมง

ดังนั้น ในระหว่างงานเลี้ยงนี้ หายตัวไปประมาณ 20 นาที ทุกคนต่างก็รู้ว่าเขากำลังไปเพิ่มอาหาร แต่ทุกคนบนโต๊ะอาหาร ค่ำก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป

หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดจบลง ครอบครัวเซวหนานซานทั้ง สามคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน

เซวหย่าฉันพี่สาวของเขาพาเขามาถึงที่จอดรถของคฤหาสน์

เมื่อเห็นว่ารอบข้างไม่มีคนอื่นอยู่เซวหนานซานก็ถามพี่สาวขึ้น ว่า “พี่ครับ สถานการณ์ของเสี่ยวตอนนี้ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ ครับ?”

“ไม่เลย” เซวหย่าฉันกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า “ในช่วงนี้ก็หาผู้ เชี่ยวชาญมาดูอีกหลายคนเลยนะ แต่ว่าไม่มีผลอะไรเลย พวกเขา ไม่มีวิธีการดีๆเลย”

เซวหนานซานถอนหายใจโดยไม่ตั้งใจ แล้วพูดว่า “พี่ครับ ผม เห็นพี่เขยของผมช่วงนี้เองก็อารมณ์กับความรู้สึกมีปัญหาครับ เซวหย่าฉันกล่าวอย่างหดหู่ว่า “ครั้งก่อนที่พี่เขยของนายพาเสี่ยวซินไปยังเมืองจีนหลิง ก็มีการขาดทุนครั้งใหญ่ในกำมือของ ตระกูลเย่ แล้วยังถูกคนนิรนามคนหนึ่งในเมืองจีนหลังทำให้ อับอายอีก นายไม่เห็นแขนของเสี่ยวซินที่ยังอยู่ในปูนปลาสเตอร์ เหรอ นั่นน่ะก็ได้รับบาดเจ็บมาจากเมืองจีนหลังครั้งนั้น

เซวหนานชานพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้เจ้าเด็กอะไรกันรนหาที่ ตายแบบนี้? พี่จะให้ผมพาพี่น้องของสำนักขอทานไปจัดการมัน ไหมครับ? ตอนนี้อำนาจของสำนักขอทานแข็งแกร่งขึ้นอีก แค่ สมาชิกที่สมัครอยู่กับสำนักก็มีมากกว่าหมื่นคนแล้ว ช่วงนี้ผม เตรียมที่จะค่อยๆผนวกขอทานจากบางเมืองรอบข้างทีละคน เมื่อ ถึงตอนนั้นขอทานของผมอาจจะมีคนมากกว่า 50,000 คน!”

เซวหย่าฉันเอ่ยว่า “เรื่องของทางจินหลิงน่ะ พี่เขยของคุณ กำลังวางแผนอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลใจไปหรอก”

พูดอยู่ เธอก็มองไปยังหลข่ายภรรยาของน้องชาย แล้วพูด กับน้องชายว่า “ช่วงนี้นายต้องดูแลข่ายดีหน่อยนะ ตั้งครรภ์ สองเดือนเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ห้ามให้ครรภ์เป็นอะไร โดยเด็ดขาดเลย”

เซวหนานซานรีบพูดว่า “พี่วางใจเถอะ ผมจะดูแลเธอให้ดี ครับ”

เซวหย่าฉันพูดกับหลี่ข่ายภรรยาของน้องชายขึ้นอีกว่า “ข่าย ลี่ เธอเพิ่งจะตั้งครรภ์ เรื่องของสำนักขอทานเธอก็อย่าเพิ่งยื่นมือ เข้าไปยุ่งล่ะ อยู่บ้านบำรุงครรภ์ดีๆไปเถอะ อีกสองเดือนไปตรวจ บีอัลตราซาวด์ เพื่อดูว่าเป็นชายหรือหญิงซะ”
หลข่าย รีบพยักหน้า แล้วพูดอย่างเคารพว่า “ได้คะพี่ ฉันท ราบแล้ว พี่วางใจเถอะ”

เซวหย่าฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดด้วยอารมณ์ว่า “ตระกูลเซวของเรา ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือสมาชิกเจริญรุ่งเรืองไม่ มากพอ ให้กำเนิดเด็กแค่สองคนคือฉันกับเซวหนานซาน มีแค่ หนานซานเป็นลูกชายแค่คนเดียว เธอกับหนานซานก็มีลูกสาว แค่คนเดียว ต้องรีบกำเนิดลูกชาย แล้วก็จะให้กำเนิดแค่คนเดียว ไม่ได้ ทะนุถนอมช่วงวัยรุ่นนี้ไว้ อย่างน้อยก็ต้องมีบุตรสองคนเพื่อ สื่อบทอดตระกูลเซว”

หลข่ายรีบพูดว่า “พี่วางใจเถอะค่ะ ฉันจะต้องมีลูกชายเพื่อ สืบทอดตระกูลเซวแน่นอนค่ะ!”